Έξι χρόνια έψαχνε η Εθνική ομάδα μπάσκετ μια νίκη σε ένα μεγάλο νοκ άουτ παιχνίδι. Εκείνη στο προπέρσινο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας με αντίπαλο το Βέλγιο στους «16», μην γελιόμαστε, δεν μετράει. Ποιο Βέλγιο τώρα; Μια ομάδα δύο ή ακόμα και τρία επίπεδα κάτω από μας; Απ’ το 2011 λοιπόν στη Λιθουανία, όταν βάλαμε από κάτω τη Σερβία και πήραμε την πρόκριση για το προολυμπιακό, είχαμε να γευτούμε τη χαρά μιας τέτοιας επιτυχίας. Και το πετύχαμε ξανά τώρα, με μια ομάδα ειδικών συνθηκών, που έχασε τον κατά τεκμήριο καλύτερό της παίκτη (Γ. Αντετοκούνμπο) 20 μέρες πριν το τουρνουά και υποχρεώθηκε να τρέχει και… να μην φτάνει για να βρει ρόλους και χημεία. Με την ίδια ομάδα η οποία την περασμένη Τρίτη απέναντι στην οικοδέσποινα του ομίλου της πρώτης φάσης, Φινλανδία, έμοιαζε να βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης, όντας έρμαιο στις διαθέσεις του Μάρκανεν, του Κόπονεν και των συμπαικτών τους.
Και πως λοιπόν κατάφερε αυτό το «συνονθύλευμα που προκαλεί λύπηση» (απ’ τους πιο επιεικείς χαρακτηρισμούς που ακούστηκαν για την Εθνική εκείνες τις ημέρες) να αντιστρέψει τα δεδομένα, φτάνοντας έως εδώ; Το πρώτο και βασικότερο στοιχείο είναι, όπως χαρακτηριστικά γράψαμε σε αυτό εδώ το μπλογκ την επομένη της νίκης-πρόκρισης επί των Πολωνών, η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας αυτών των παικτών.
Υπάρχει ωστόσο και κάτι άλλο, που δεν θα μπορούσε βεβαίως να αναδειχθεί απέναντι σε έναν υποδεέστερο αντίπαλο όπως οι Πολωνοί, αλλά αποτυπώθηκε ανάγλυφα πριν από λίγες ώρες στο παρκέ του «Σεμίκ Ερντέμ», κόντρα στους Λιθουανούς: η ικανότητα στο κομμάτι της τακτικής αλλά και της διαχείρισης των παικτών και κατ΄ επέκταση της ομάδας από τον Κώστα Μίσσα και τους συνεργάτες του.
Ο «στρατηγός» πήρε στα χέρια του την ευθύνη της τεχνικής ηγεσίας λίγο πριν την έναρξη της προετοιμασίας, όταν πλέον ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, με την καθυστέρηση που επέδειξε στην διαχείριση του ζητήματος του προπονητή, δεν είχε πλέον καμία άλλη λύση. Και αντί να του πούμε κι «ευχαριστώ» που άφησε κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες την σιγουριά του ρόλου του τεχνικού συμβούλου όλων των Εθνικών ομάδων για να πάρει στα χέρια του μια… απασφαλισμένη χειροβομβίδα την ώρα που δεν την ήθελε κανείς, τον χλευάσαμε και τον απαξιώσαμε λες και έφταιγε εκείνος για την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί.
«Συνταξιούχος προπονητής, που τα τελευταία χρόνια είχε… ξεπέσει στις γυναίκες. Ξεπερασμένος και ανήμπορος να διαχειριστεί τέτοιες προσωπικότητες και τέτοια ευθύνη», ήταν μερικά απ’ αυτά που έλεγε μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, με τα ΜΜΕ όχι απλώς να σιγοντάρουν, αλλά επί της ουσίας να έχουν βάλει αυτά το λάδι στη φωτιά.
Μια απ’ τα ίδια και απ’ τους Λιθουανούς. Πρώτα ήρθε ο Τόμας Πατσέσας, πρώην προπονητής της Πρόκομ, που μίλησε για τον «στρατηγό» με ιδιαίτερα υποτιμητικά λόγια μια μέρα πριν το παιχνίδι. Εν συνεχεία, λίγες ώρες πριν το τζάμπολ, εμφανίστηκε αυτός ο απίθανος τύπος που ονομάζεται Ζιντρούνας Ουρμπόνας, να το πάει ένα βήμα παραπέρα, λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ο Κώστας Μίσσας».
«Ήταν δεδομένο ότι η ομάδα σας, ακόμα και χωρίς τον Αντετοκούνμπο, διαθέτει ποιότητα. Πέρα απ’ αυτό ωστόσο, ήταν σαφές ότι είχατε συγκέντρωση και ξεκάθαρο τακτικό πλάνο, το οποίο οι παίκτες υπηρέτησαν σχεδόν στο 100%», έλεγε λίγα λεπτά μετά το φινάλε ένας απ’ τους πιο εγκεφαλικούς ψηλούς της σύγχρονης ιστορίας του Ευρωπαϊκού μπάσκετ (και μεταξύ άλλων πρωταθλητής Ευρώπης το 2007 με τον Παναθηναϊκό), Ντέγιαν Τομάσεβιτς.
Κι αν ο Σέρβος, που κατέκτησε σχεδόν τα πάντα στην λαμπρή καριέρα του, βλέπει μονάχα την κορυφή του παγόβουνου, η αντίδραση των παικτών όταν ο Κώστας Μίσσας μπήκε στα αποδυτήρια έπειτα από την ολοκλήρωση της συνέντευξης Τύπου, έσβησε κάθε αμφιβολία για το που στέκεται ο «στρατηγός» μέσα σε αυτή την ομάδα και ποιος ακριβώς είναι στα μάτια των παικτών. Αφού πρώτα του χάρισαν ένα ζεστό χειροκρότημα σεβασμού και αναγνώρισης, έκαναν το όνομά του σύνθημα στα χείλη τους!
«Στρατηγέ» μου, μπορεί όπως είπες τόσο εσύ, όσο και ο αρχηγός Γιάννης Μπουρούσης, το τουρνουά να ξεκινάει τώρα για την Εθνική, αφού κανείς δεν συμβιβάζεται με την πρόκριση στους «8», ωστόσο ότι κι αν γίνει από εδώ και πέρα σου χρωστάμε όλοι μια συγνώμη και μαζί ένα μεγάλο ευχαριστώ.