Το πιο μεγάλο κοπλιμέντο για το ελληνικό μπάσκετ είχε ειπωθεί αρκετές ώρες πριν το τζάμπολ του θριαμβευτικού, όπως εξελίχθηκε, νοκ-άουτ αγώνα απέναντι στη Λιθουανία. Την ώρα που ο Εβάν Φουρνιέ πάσχιζε μόνος του να κρατήσει όρθια τη Γαλλία απέναντι στη Γερμανία, ο Νικολά Μπατούμ έγραφε στο Twitter: «Προφανώς ο Εβάν έχει ελληνικές ρίζες #Αφεντικό #ΔώστεΤουΤηΜπάλα».
Apparemment Evan à des origines grec #Boss #GiveHimTheBall
— Nicolas Batum (@nicolas88batum) 9 Σεπτεμβρίου 2017
Ελληνική ψυχή λοιπόν. Αφού το παραδέχονται και οι αντίπαλοι, είναι αδύνατον να μην το αναγνωρίσουμε στους εαυτούς μας. Και φαντάζομαι ήταν ελάχιστοι αυτοί που δεν υποκλίθηκαν στην κλάση του Σλούκα, το εγκεφαλικό παιχνίδι του Καλάθη, τον αθλητικό εγωισμό του Μπουρούση, το αλτρουιστικό παιχνίδι του Παπανικολάου. Όλα δεκτά, και ακόμη περισσότερα. Αλλά δεν ήταν μόνο η ψυχή. Μια σειρά από προσαρμογές έφεραν ευεργετικά αποτελέσματα στο παιχνίδι της «γαλανόλευκης», τόσο που δεν μπορούν να αγνοηθούν. Και που πιστώνονται προφανώς στο προπονητικό τιμ που απέφυγε τις εμμονές και δεν στρουθοκαμήλισε μετά τις διαδοχικές φάπες που μας ζάλισαν για τα καλά και κλόνισαν το ηθικό. Τα έβαλε κάτω, ψάχτηκε, δοκίμασε λύσεις, και βρήκε τη συνταγή που λειτούργησε.
Έχουμε και λέμε:
– Η μπάλα, πάει να πει η ευθύνη των αποφάσεων και ο έλεγχος του ρυθμού επέστρεψε στους νόμιμους κατόχους της, δηλαδή στους περιφερειακούς. Η απόπειρα του τεχνικού επιτελείου να μεταφέρει μετά την απώλεια Γ. Αντετοκούνμπο το κέντρο βάρους της ομάδας στο low post αποδείχτηκε ατυχής. Οι Πρίντεζης και Μπουρούσης ήταν η σταθερή, σχεδόν μονότονη επιθετική στόχευση, το pick n’ roll απών (αφού ουδείς από τους δύο διακρίνεται στο να βουτά και να τελειώνει φάσεις), η εικόνα στο 5v5 βαριά, δυσκίνητη, ελάχιστα παραγωγική, ευάλωτη στο λάθος και στο κακό αμυντικό transition. Καλάθης και Σλούκας ανταποκρίθηκαν εντυπωσιακά στην αλλαγή τακτικής και ταυτόχρονα ωφελημένοι βγήκαν και οι προαναφερθέντες ψηλοί, που βρήκαν τρόπους να γίνουν πιο αποτελεσματικοί χωρίς να σπρώχνονται σε κάθε κατοχή.
– Το rotation μίκρυνε εντυπωσιακά. Στα δύο τελευταία παιχνίδια (Πολωνία, Λιθουανία) η τετράδα Σλούκα/Καλάθη/Πρίντεζη/Παπανικολάου παίζει 30+ αγωνιστικά λεπτά και παίρνει ανάσες μόνο όταν υπάρξει πρόβλημα φάουλ ή κάποιος…το ζητήσει να πάρει μια ανάσα. Έκτοτε ο Καλάθης μετρά 19.0 πόντους και 8.0 ασίστ μέσο όρο και ο Σλούκας 23.5 πόντους και 3.5 τελικές πάσες. Το σχέδιο προφανώς κόστισε σε δυνάμεις και ίσως τηρείται σε βαθμό υπερβολής, εντούτοις λειτούργησε ασυζητητί, αφού η ομοιογένεια βελτιώθηκε εντυπωσιακά και οι ρόλοι έγιναν διακριτοί. Το συνεχόμενο μπες – βγες σε μια ομάδα της οποίας η προετοιμασία έγινε μετ΄ εμποδίων φαίνεται πως λειτουργούσε αποπροσανατολιστικά: μπορεί η εικόνα του στατιστικού φύλου να παραπέμπει σε μπάσκετ άλλης δεκαετίας και στα σίγουρα δεν θα ήταν δυνατόν να υποστηριχθεί σε σεζόν 8 μηνών όπως αυτές των συλλόγων, αλλά τα τουρνουά των 18 ημερών έχουν συχνά άλλους κανόνες. Αν χρειάζεται στατιστική απόδειξη πέραν της οφθαλμοφανούς καλύτερης εικόνας, οι 23 ασίστ απέναντι στην Πολωνία και οι 20 κόντρα στην Λιθουανία αρκούν για να αποδειχτεί του λόγου το αληθές.
– Η ενεργοποίηση του Γιώργου Παπαγιάννη αποδείχτηκε κίνηση – κλειδί. Οι 12 πόντοι του Big Pappa απέναντι σε Πολωνία και Λιθουανία λένε πολύ λίγα για την επιθετική του συνεισφορά, ειδικά σε καταστάσεις pnr. Η μόνιμη απειλή της λόμπας σε ένα γρήγορου diver ήταν βούτυρο στο ψωμί σε παίκτες με αξιόπιστο σουτ μέσης/μακρινής απόστασης όπως ο Σλούκας και/ή ενός φανταστικού πασέρ και αποτελεσματικού διεισδυτικού γκαρντ όπως ο Καλάθης. Είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις που ο ένας ή ο άλλος βρήκαν ανοιχτό διάδρομο προς το καλάθι ακριβώς εξαιτίας της μόνιμης απειλής που στοιχειωθετούσε ο γιγαντόσωμος σέντερ. Η αμυντική συνεισφορά του είναι επίσης αξιοπρόσεκτη, αν και ακόμη ημιτελής. Ο μικρός έχει περισσότερη ανάγκη από όση χρειάζεται το κόψιμο, γενικά την…καταστροφή και την ταπείνωση του αντιπάλου. Με τον καιρό θα πάψει να χρησιμοποιεί τόσο πολύ τα χέρια του χαμηλά και να αποφεύγει τα φάουλ που του κοστίζουν σε χρόνο συμμετοχής και κατ΄ επέκταση μεγαλύτερη επίδραση στο ματς.
Η αυτοπεποίθηση που συσσωρεύτηκε ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω έβγαζε, περίοδο την περίοδο, μάτι.Με αυτήν, και μπόλικο εγωϊσμό στο πνευματικό κοκτέιλ, τα σουτ γίνονται πιο αυθάδικα και η καμπύλη πιο γλυκιά, όπως στα 5 τρίποντα του Σλούκα. Το μυαλό είναι καθαρό και η απόφαση σχεδόν πάντα σωστή, όπως με τις 6 ασίστ για 1 λάθος του Νικ. Τα χέρια βγαίνουν πρώτα στη μπάλα, όπως στα 6 κλεψίματα του Μπουρούση. Τα 11 ποντάκια, τα 6 ριμπάουντ και οι 2 ασίστ έρχονται αθόρυβα αλλά ουσιαστικά, όπως με τον Παπανικολάου. Σε αυτό το σκηνικό, το τρίποντο του Θανάση πάει μέσα, το τιμημένο, γιατί η ομάδα έχει δουλέψει πολύ καλά για να μην ανταμειφθεί.
Σε αυτό το περιβάλλον, η εθνική που έψαχνε ηγέτη πηγαίνοντας στη Φινλανδία, θα γυρίσει με έναν τέτοιο στις αποσκευές της. Μπορεί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο να είναι αυτός γύρω από τον οποίο θα χτιστεί το μέλλον, αλλά ο Κώστας Σλούκας δεν κρύφτηκε ποτέ από τις πρόκλήσεις, αλλιώς δεν θα ήταν κάτοικος Βοσπόρου. Και όπως πολλοί μπροστάρηδες του παρελθόντος, έχει μότο το “lead by example”: ηγέτης δίνοντας πρώτος το παράδειγμα.
Αργήσαμε, αλλά πήραμε φόρα. Κάντε στην άκρη.