Η εικόνα των παικτών του Πανιωνίου, βασικών και αναπληρωματικών, με το τέλος του αγώνα στην Τρίπολη να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά μπροστά στους 400 περίπου φίλους της ομάδας που ταξίδεψαν για να παρακολουθήσουν από κοντά τις προσπάθειές τους, είναι θαρρώ ότι καλύτερο έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στη Σούπερ Λιγκ. Είναι κάτι που μέχρι τώρα, προσωπικά, μόνο σε ευρωπαϊκά γήπεδα (και κυρίως στα γερμανικά) είχα την τύχη να δω. Ήλπιζα πως κάποια στιγμή θα το έβλεπα και μετά από έναν αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος.
Περίμενα να δω όλους τους παίκτες μιας ομάδας να γίνουν ένα με τους φιλάθλους τους. Να τραγουδήσουν και να “χορέψουν” μαζί με τους φιλάθλους τους ένα σύνθημα της ομάδας τους. Να τους δείξουν πως και αυτοί τους χρειάζονται, πως και ο κόσμος είναι κομμάτι αυτής της προσπάθειας. Να διευρύνουν την έννοια της ομάδας. Να ξεφύγουν από το τυπικό χειροκρότημα (μετά από μια νίκη), το οποίο φαινόταν (και είναι) απλά μια υποχρεωτική ανταπόδοση.
Οι παίκτες του Πανιωνίου το έκαναν ΠΡΩΤΟΙ και το σημαντικότερο το έκαναν γιατί το ένιωθαν και το νιώθουν. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και σε μια ήττα, σε ένα στραβό αποτέλεσμα. Παίκτες και κόσμος. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν μόνο οι καλές στιγμές. Τότε χρειάζεται μεγαλύτερη στήριξη. Ο Πανιώνιος έχει τον τρόπο να ξεφεύγει από τα στερεότυπα και τα τυπολατρικά του πράγματος. Μπορεί να χαράξει νέους δρόμους στο ελληνικό ποδόσφαιρο και να το βοηθήσει ώστε να βγει από τη μιζέρια του. Αυτός ο Πανιώνιος, με τη φιλοσοφία που τον διακατέχει εδώ και 2,5 χρόνια μπορεί να πετύχει πολλά. Αρκεί να μείνει πιστός στο πλάνο του και χωρίς την παραμικρή απόκλιση.
Η ισοπαλία στην Τρίπολη είναι ένα ακόμα θετικό αποτέλεσμα για την ομάδα της Νέας Σμύρνης. Ένα αποτέλεσμα που φέρνει τον “Ιστορικό” στους 32 βαθμούς (και 2ο την ώρα που γράφω) και στο +12 από μια ομάδα που έχει στόχο την πεντάδα, αλλά και στο +6 από την ΑΕΚ. Το πρωτάθλημα έχει ακόμα πολύ δρόμο, όμως για τον Πανιώνιο, το σημαντικότερο πέραν των αποτελεσμάτων είναι η ψυχή και η διάθεση που δείχνουν οι παίκτες, αλλά και οι επιπλέον λύσεις που έρχονται από τον πάγκο, όπως ο Ταπόκο, ο οποίος μπορεί να προσφέρει σημαντικά πράγματα.
Για το ματς με τον Αστέρα δεν έχω να γράψω πολλά. Νευρικό πρώτο ημίχρονο, με πολλή ένταση και δυνατά μαρκαρίσματα. Το πρέσινγκ ψηλά από τους γηπεδούχους βραχυκύκλωσε τον Πανιώνιο, με τον εκνευρισμό του Μασούντ από το 5ο κιόλας λεπτό να αποτελεί επιπλέον εμπόδιο για την συνηθισμένη ανάπτυξη. Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Πανιώνιος ήταν αυτός που έχει συνηθίσει τον κόσμο του. Με ηρεμία και πίεση στο παιχνίδι του έφτασε όσο πιο γρήγορα γινόταν στην ισοφάριση και μετά έψαξε το γκολ της νίκης. Δεν ήρθε και αποχώρησε με την ισοπαλία, η οποία είναι θετικότατο αποτέλεσμα, σε μια έδρα που η ΑΕΚ έχασε και ο Ολυμπιακός δεν σκόραρε.