Ο Γιάννης Καραλής γράφει από μνήμης στο προσωπικό του blog για όσα συνέβησαν στην Θύρα 7 του «Γ. Καραϊσκάκης» την αποφράδα 8η Φεβρουαρίου 1981.

Τι να σημαίνει η μνήμη, 36 χρόνια τώρα, από μόνη της; Τι μπορεί να λέει στις μανάδες, τους πατεράδες και τ΄ αδέρφια των αδικοχαμένων,21, ανθρώπων της 8ης Φεβρουαρίου 1981; 
Μα, θα μου πείτε, ό,τι κι αν γίνει θα τους φέρει πίσω; Όχι, βέβαια. Όμως, όποιος δει τους συγγενείς των αδικοχαμένων οπαδων της Liverpool (στις 15-4-1989) στο Χίλσμπορο και την αίσθηση της ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ στα μάτια τους, έστω και 27 χρόνια μετά (σ.σ 26-4-2016), θα καταλάβει για τι ακριβώς μιλάω.

Το σημαντικό είναι ότι ΠΟΤΕ, μέχρι σήμερα, ΔΕΝ ονομάστηκε, έστω, ΕΝΑΣ ένοχος. ΓΙΑΤΙ; Το σκεφτήκατε ποτέ;

Γιατί, όπως πολύ σωστά μου έλεγε πρόσφατα ένας φίλος, είμαστε λαός “πανηγυρτζήδων”. Όλοι πρώτοι στις χαρές και… ΑΦΑΝΤΟΙ στις τραγωδίες!!!

Τον Φλεβάρη του 1981, η Θύρα-7 άρχισε να αδειάζει στη θέα της αποχώρησης των “απέναντι”. Ήταν τα κλασσικά “ντου” της εποχής. Μην φανταστείτε το τωρινό χάλι. Το πολύ-πολύ καμμιά σφαλιάρα, ο ένας πιτσιρικάς να “ψειρίζει” το κασκώλ του… “αντίπαλου” και… ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ.

Η αστυνομία, ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ με εντολή του αρμόδιου Υπουργείου (νομίζω το Δημοσίας Τάξης ήταν τότε) είχε αρχίσει, αντί να ανοίγει τις θύρες κανά τέταρτο πριν το τέλος των αγώνων (εξ΄ ου και η …μπούκα των τζαμπατζήδων για να δουν κανά 10λεπτάκι) να ΚΡΑΤΑ ΚΛΕΙΣΤΕΣ τις πόρτες στην θύρα των φανατικών της γηπεδούχου και να διώχνει πρώτα τους φιλοξενούμενους φανατικούς, για να μην συναντιούνται στον περιβάλλοντα χώρο (σ.σ οι… σφαλιάρες που λέγαμε πιο πριν).
 
Τις αστειότητες που ακούστηκαν πολλάκις από τότε, πως -λέει- “έτρεχαν να προλάβουν τους παίκτες στη έξοδο της θύρας 1, για να τους αποθεώσουν”, δεν χρειάζεται καν να τις συζητάμε. Δηλαδή, ΠΟΥ ακριβώς θα μπορούσαν να πάνε οι παίκτες, που εκείνη την ώρα ακόμη ΕΠΑΙΖΑΝ, όταν είναι γνωστό ότι τους έπαιρνε τουλάχιστον καμμιά ώρα μετά τα ματς, μέχρι να φύγουν;

Τα “πρωτοπαλλήκαρα” της 7 ήξεραν τον… τρόπο και βγήκαν πρώτοι-πρώτοι. Πήδησαν τα κλειστά τουρνικέ. Η μάζα,όμως, ακολουθούσε -όπως πάντα- ανυποψίαστη. Και τα κλειστά τουρνικέ ήταν, εκείνη τη μέρα, η άλλη όψη του χάρου… 

Για 21 νέους, ΑΘΩΟΥΣ καθ΄ όλα, ανθρώπους. Τι κρίμα, πόσο άδικο, τι… ΤΡΑΓΩΔΙΑ!!!

Υ.Γ. Γιατί ΠΟΤΕ δεν πλήρωσε, ούτε θα πληρώσει ΚΑΝΕΝΑΣ για ό,τι έγινε; Διότι πρώτη-πρώτη θα έπρεπε να πληρώσει η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ κι ο αρμόδιος Υπουργός της. Που αντί να μπει στον κόπο να αντιμετωπίσει 50,100, θέλετε 200, “ταραξίες” πιτσιρικάδες (τότε ΕΤΣΙ ήταν), έδινε εντολή για “κλειστα τουρνικέ”, με ό,τι αυτά μπορούσαν να σημαίνουν!!!

Υ.Γ1 Βλέπετε σήμερα να ισχύει κάτι… διαφορετικό, 36 χρόνια μετά; Δεν μπορούν να βάλουν τάξη (ως ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΚΆΝΟΥΝ); Η… λύση εύκολη: ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ και κόβουν το γήπεδο σε… “δικαίους” και “αδίκους”. Αυτοί είμαστε…