Ο Βασίλης Σπανούλης είναι 34 ετών, έξι μηνών και επτά ημερών. Έφτασε εδώ που έφτασε, να συγκαταλέγεται δηλαδή ανάμεσα στους κορυφαίους στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, γιατί, απ’ τα πρώτα του βήματα στα παρκέ μέχρι και σήμερα, συνεχίζει εκεί που όλοι οι υπόλοιποι σταματούν.
Το όνομά του δεν θα το βρείτε σε καμιά απ’ τις λίστες με τα παιδιά-θαύματα, όπως ο Κούκοτς ή ο Μποντιρόγκα, που αξιοποίησαν ιδανικά το ταλέντο τους και δικαίωσαν κάθε προσδοκία. Μονάχα σ’ εκείνες με κάτι μυστήριους τύπους, οι οποίοι κάθε φορά που ακούν «δεν μπορείς να το κάνεις αυτό», είναι ικανοί να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα για να ανατρέψουν τα δεδομένα.
Ο Βασίλης Σπανούλης είναι 34 ετών, έξι μηνών και επτά ημερών. Σε όλη αυτή την διαδρομή, μέσα απ’ την οποία το σκληροτράχηλο αουτσάιντερ από τη Λάρισα κατάφερε να γίνει βασιλιάς, δεν έμαθε απλώς να νικάει τον πόνο. Τον ημέρεψε και τον έκανε κομμάτι της ζωής του. Καθημερινό συνοδοιπόρο, φίλο καρδιακό.
Απ’ αυτή την ιδιότυπη σχέση του με την αυταπάρνηση και τις θυσίες, ο αρχηγός του Ολυμπιακού διδάχτηκε το εξής: τη μέρα που θα σταματήσει να ξεπερνά τον εαυτό του, θα υπάρχει τουλάχιστον ένας αθλητής που θα είναι έτοιμος, ως άλλος Σπανούλης, να συνεχίσει να το κάνει.
Ο Βασίλης Σπανούλης είναι 34 ετών, έξι μηνών και επτά ημερών και στο παιχνίδι με τον Κολοσσό στη Ρόδο τραυματίστηκε για τρίτη φορά, μέσα σε μόλις επτά εβδομάδες, στους προσαγωγούς. Όπως και στις 30/1 (κόντρα στον Παναθηναϊκό), έτσι και τώρα οι ενοχλήσεις είναι στο δεξί πόδι και μέσα στις επόμενες ώρες αναμένονται τα αποτελέσματα της μαγνητικής.
Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που τα ένστικτα πηγαίνουν κόντρα στις προσταγές της φύσης. Το σώμα (προ)ειδοποιεί πως δεν αντέχει άλλο πλέον να δουλεύει στα ανώτατα όρια. Ο Βασίλης όμως μονάχα έτσι ξέρει να κάνει.
Δεν είναι ωστόσο ο πρώτος τέτοιου ταμπεραμέντου παίκτης που βρέθηκε σ’ αυτό το σταυροδρόμι και προφανώς ούτε ο τελευταίος. Ένας απ’ αυτούς τους ορμητικούς χείμαρρους, που με τον καιρό κατάφερε να γλυκάνει το παιχνίδι του, περιορίζοντας τις (κάποτε ασταμάτητες) επιθέσεις-καμικάζι στο αντίπαλο καλάθι, είναι ο Μάνου Τζινόμπιλι.
Έχοντας κλείσει τον περασμένο Ιούλιο τα 39, ο Μάνου οδεύει πιθανότατα προς το φινάλε μιας μεγαλειώδους καριέρας, της οποίας η επιμήκυνση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πλήρη αποδοχή της ωμής πραγματικότητας: από ένα σημείο και μετά, δεν ήταν εφικτό να παίρνει σκριν στο πικ & ρολ και να ορμά στη ρακέτα σαν ταύρος, ποδοπατώντας ψηλούς όπως τα δυο τέρατα των Πίστονς, Μπεν και Ρασίντ Ουάλας, προτού τσακίσει το καλάθι. Το έκανε μπόλικες φορές στους αλησμόνητους τελικούς του 2005 (και πόσες ακόμα κόντρα σε κάθε άμυνα, τα επόμενα χρόνια), όμως έχει αποδεχτεί προ πολλού πως δεν είναι πλέον αυτό το κυρίαρχο στοιχείο στο παιχνίδι του.
Ο Βασίλης δεν είναι 2 μέτρα όπως ο φλογερός Αργεντίνος, αλλά θα συμφωνήσουμε πως έχει τον δικό του τρόπο να σκορπάει τον πανικό στην αντίπαλη άμυνα. Όπως όταν πάει ανάποδα στο σκριν και ξαφνικά πατάει τέρμα γκάζι και ορμάει μέσα στη ρακέτα, έχοντας όλες τις επιλογές: επίθεση στο καλάθι, άμεση εκτέλεση με σουτ μετά απ’ ντρίπλα, πάσα.
Ο Βασίλης Σπανούλης θα κλείσει τα 35 στις 7 Αυγούστου και η απόφαση είναι δική του. Θα κατεβάσει ταχύτητα, όπως έκανε ο Τζινόμπιλι, ο Βινς Κάρτερ και αρκετοί άλλοι ή θα συνεχίσει… με τα φρένα σπασμένα, μέχρι να στερέψει και η τελευταία σταγόνα λαδιού απ’ τη μηχανή; Παρεμπιπτόντως, στη δεύτερη κατηγορία ανήκει ο Κόμπι Μπράιαντ…
