Tην ώρα που οι… εχθροί και οι αντίπαλοι (στην καλύτερη των περιπτώσεων) εύχονται τον ποδοσφαιρικό αφανισμό του Παναθηναϊκού, ένας άνθρωπος και μάλιστα ηττημένος αντίπαλος, έστελνε το δικό του αισιόδοξο και συνάμα διαφορετικό μήνυμα. Ότι μπορεί το ποδόσφαιρο να αλλάξει σελίδα. Δυστυχώς, όμως, για όσους αγαπάμε το ποδόσφαιρο ο Γιάννης Πετράκης είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα σ’ αυτόν τον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αποτελεί μια όαση σε ένα βαλτωμένο τοπίο.
“Η στήριξη του κόσμου ήταν συγκινητική. Ο κόσμος είναι η μεγαλύτερη ώθηση που μπορεί να έχει ο Παναθηναϊκός για να βρει το δρόμο του. Ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι με τον κόσμο του μπορεί να βρει τον δρόμο. Εμείς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο έχουμε ανάγκη τον Παναθηναϊκό. Του εύχομαι να βρει το δρόμο του γιατί τον έχει ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο” τόνισε ο Γιάννης Πετράκης λίγα λεπτά αφότου η ομάδα του γνώρισε την ήττα με 2-0 από τους “πράσινους”.
Σ’ αυτή τη χώρα, σπανίως θα ακούσεις καλή κουβέντα από στόμα αντιπάλου. Όχι όμως από το στόμα του Γιάννη Πετράκη, ο οποίος έχει αποδείξει πολλάκις το ήθος και την αξία του ως άνθρωπος. Πρωτίστως ως άνθρωπος και μετά ως προπονητής.
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού καλείται και πάλι να βάλει πλάτη για να βγει από το αδιέξοδο ο σύλλογος που μαζί του πανηγύρισε τίτλους, που μεγάλωσε με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες από μικρό παιδί. Που πανηγύρισε και που στεναχωρήθηκε.
Δεν είναι εύκολο για κανέναν φίλαθλο, είτε είναι του Ολυμπιακού, είτε είναι της ΑΕΚ, είτε του ΠΑΟΚ, είτε του Ηρακλή να βλέπει την ομάδα της καρδιάς του να παραπαίει και να είναι ένα βήμα πριν το γκρεμό. Καλώς ή κακώς είναι κομμάτι της ζωής του. Μικρό για κάποιους, πιο μεγάλο για κάποιους άλλους.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα δάκρυα των οπαδών της ΑΕΚ όταν υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της; Την συγκλονιστική στήριξη χιλιάδων οπαδών στην παρουσία του Ηρακλή στην Δ’ Εθνική κατηγορία; Οι ομάδες όμως, έστω και αν το ποδόσφαιρο έχει περάσει σε μια άλλη εποχή, παραμένουν ο κόσμος τους. Οι φίλαθλοί τους.
Αυτοί μπορούν να την στηρίξουν, αυτοί μπορούν και να τη διαλύσουν με τις συμπεριφορές τους και τις πράξεις τους. Και ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχει δει το νόμισμα και από τις δύο πλευρές. Αυτή τη φορά καλείται να το κοιτάξει από την πλευρά που τον “υποχρεώνει” να βοηθήσει στο μέτρο που μπορεί για να επιτευχθεί η σωτηρία της ομάδας του.
Κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η τύχη του Παναθηναϊκού μελλοντικά. Αν θα είναι αυτός η επόμενη ΑΕΚ ή ο επόμενος Ηρακλής. Ούτε πόσο θα αντέξουν παίκτες και προπονητές σ’ αυτή την σκληρή καθημερινότητα. Κάποιος που αγαπάει πραγματικά το ποδόσφαιρο δεν θα ευχόταν ποτέ τον υποβιβασμό ή τη διάλυσή του.
Κλείνοντας, στην Ευρώπη υπάρχουν πολλά παραδείγματα ομάδων που σώθηκαν, κυρίως, από τους φιλάθλους τους και από ανθρώπους-τεχνοκράτες που έβαλαν την αγάπη και τις γνώσεις τους για να τις οδηγήσουν ξανά στην επιφάνεια.
ΥΓ: Για να μην παρεξηγηθώ υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου που έχουν ανάλογη στάση. Όχι πολλοί, δυστυχώς.