Ασυνεπής στο ραντεβού του…

Ο αγώνας του Π.Α.Ο.Κ. με τη Σάλκε έχει μόλις τελειώσει. Ο κόσμος στο κατάμεστο γήπεδο της Τούμπας συνεχίζει να τραγουδά. Το 0-3 (27’ Μπούργκσταλερ, 81’ Μέιερ, 89’ Χούντελααρ) στον ηλεκτρονικό πίνακα μοιάζει ως η μοναδική παραφωνία σε μια βραδιά γιορτής για τον «Δικέφαλο». Για την ακρίβεια, σε μια – ακόμη – βραδιά που γέμισε ασφυκτικά η έδρα με κόσμο, προσδοκίες και βάσιμες ελπίδες, όχι λόγω των όσων λέγονταν και γράφονταν για την κατάσταση του αντιπάλου, αλλά βάσει όλων όσων είχε δείξει το τελευταίο χρονικό διάστημα ο Βλάνταν Ιβιτς, οι συνεργάτες του κι οι ποδοσφαιριστές του, η πικρία κι η απογοήτευση συνέθεσαν τα βασικά συστατικά στα του αποτελέσματος. Θαρρείς και πρόκειται για … κατάρα, κάθε φορά που υπάρχει γενική συστράτευση, το αποτέλεσμα να είναι αποκαρδιωτικό. Αλλο όμως η Ελλάδα κι άλλο η Ευρώπη.
 
Απέναντι σε μια ομάδα που δοκιμάζεται, χτίζεται και μαθαίνει να στέκεται απέναντι σε ομάδες όπως η Μπάγερν Μονάχου, η Ντόρτμουντ, η Μπάγερ Λεβερκούζεν, η Λειψία εσχάτως και τόσες άλλες δε χωρούν δισταγμοί, δεν υπάρχουν περιθώρια για ολιγωρίες, δεν είναι αποδεκτή η οποιαδήποτε αδυναμία, αν στόχος είναι κάτι το θετικό. Και σ’ αυτό το ποδοσφαιρικό ραντεβού ο Π.Α.Ο.Κ. ήταν ασυνεπής. Ισως όχι για να ηττηθεί με τέτοιο εύρος τερμάτων, αλλά αναμφίβολα παρουσιάστηκε κατώτερος των περιστάσεων αφού σα να επέλεξε να μετρηθεί στα ίσα σε κάτι στο οποίο οι Γερμανοί δύσκολα αμφισβητούνται. Οι περιοδικές επιλογές του σχηματισμού 3-5-2 και 3-4-1-2 σε πρόσφατες αναμετρήσεις, δεν ήταν τυχαίες, αφού ουσιαστικά αποτέλεσαν πρόβα-ες για τον χτεσινό αγώνα. Πρόβα-ες όμως χαμηλότερης δυσκολίας σε σχέση με τον χτεσινό αντίπαλο.
 
Με τους Χατζηισαϊα, Κάνιας, Κάτσε, Πέλκα, Πργιοβιτς εκτός αποστολής για διαφορετικούς λόγους, οι επιλογές για το αρχικό σχήμα ήταν τρεις κεντρικοί αμυντικοί μπροστά από τον Γλύκο, ήτοι Βαρέλα, Μαλεζάς, Κρέσπο, ο Σάκχοφ με τον Τσίμιροτ ανάμεσα σε Μάτος – Λέοβατς, ο Μπίσεσβαρ μπροστά τους κι επιθετικό δίδυμο ο Μυστακίδης με τον Αθανασιάδη. Ενα σχήμα που σε ανασταλτική λειτουργία γινόταν 5-3-2 και 5-4-1, με βασικό στόχο να μην επιτρέψει την ανάπτυξη από τις πτέρυγες, που αποτελεί και σήμα – κατατεθέν της Σάλκε. Κι αν αυτό αμυντικά έδωσε λύσεις, δημιουργικά ήταν απειροελάχιστες οι φορές που αποδείχτηκε λειτουργικό. Η σοβαρότητα των Γερμανών, η πειθαρχία στο παιχνίδι τους και στο τακτικό τους κομμάτι, με τις αποστάσεις, την ανάπτυξη αλλάζοντας την μπάλα μεταξύ τους με τη μια – σχεδόν – αλάνθαστα, «θορύβησε» από νωρίς τους γηπεδούχους που δύσκολα έπαιρναν το ρίσκο για να ξεμακραίνουν από τη θέση και το χώρο ευθύνης τους για να τολμήσουν κάτι στα πέριξ ή εντός της αντίπαλης περιοχής.
 
Η μεσοεπιθετική τριπλέτα δε των Μπίσεσβαρ – Μυστακίδη – Αθανασιάδη, έμοιαζε άχαρα εγκλωβισμένη ανάμεσα σε οκτώ ποδοσφαιριστές των φιλοξενούμενων. Τρεις κεντρικούς αμυντικούς και πέντε της μεσαίας γραμμής. Μάτος και Λέοβατς δύσκολα ανέβαιναν, με τον Κροάτη να πραγματοποιεί ορισμένες προωθήσεις στο πρώτο μέρος, χάρη και στη δραστηριότητα του Μυστακίδη, από τον οποίο βγήκε κι η καλύτερη στιγμή του αγώνα για τον Π.Α.Ο.Κ. μόλις στο 5’, καθώς σε δικό του γύρισμα από αριστερά, ο Μάτος επερχόμενος στο δεύτερο δοκάρι λάθεψε σημαδεύοντας την εξωτερική του πλευρά. Ο Τσίμιροτ με τον Σάκχοφ είχαν την ευθύνη του άξονα και του χώρου μπροστά από την περιοχή του Γλύκου ξοδεύοντας πολλές δυνάμεις σε τρεξίματα για κάλυψη, ενώ ο Μπίσεσβαρ με 255’ στους τελευταίους τρεις αγώνες σε διάστημα οκτώ ημερών, δεν μπορούσε ν’ ακολουθήσει τον φρενήρη ρυθμό της – σχεδόν – απόλυτης ακρίβειας των Γερμανών.
 
Το πρώτο γκολ ήρθε από στημένη φάση, όταν ο Νάλντο πήδηξε πιο ψηλά από όλους, πήρε την κεφαλιά από εκτέλεση φάουλ, ο Γλύκος απέκρουσε μεν ασταθώς δε κι ο Μπούργκσταλερ άνοιξε το σκορ. Η διαφαινόμενη ανωτερότητα της Σάλκε πλέον απέκτησε υπόσταση. Ωστόσο, το πλέον ανησυχητικό για τον «Δικέφαλο» ήταν πως δεν υπήρχε αντίδραση. Ούτε από την τεχνική ηγεσία, ούτε από τους ποδοσφαιριστές που έμοιαζαν σαστισμένοι από την αδυναμία να αλλάξουν τον ρου του αγώνα. Κανένα ρίσκο για κάποια διαφοροποίηση, όπως συνέβη σε αρκετές περιπτώσεις κατά το πρόσφατο παρελθόν αλλά – πάντα – σε συνθήκες χαμηλότερης δυσκολίας, που μπορεί βέβαια να επιδείνωνε την κατάσταση αλλά μπορεί και να την άλλαζε προς το καλύτερο. Το τί θα συνέβαινε θα παραμείνει άγνωστο.
 
Οι μόνες αλλαγές ήταν σε πρόσωπα. Στο 55’ ο Κάμπος άλλαξε τον Μυστακίδη, στο 77’ ο Ενρίκε τον Μπίσεσβαρ και στο 85’ ο Ουάρντα έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα της νέας του ομάδας περνώντας στον αγώνα αντί του Αθανασιάδη. Από τον Αιγύπτιο μάλιστα, βγήκε ενέργεια και προέκυψαν πρωτοβουλίες που έλειπαν καθ’ όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης, αφήνοντας μια σύντομη μεν αλλά γλυκιά γεύση αναφορικά με τις δυνατότητές του. Στο 82’ ο Μέιερ βρέθηκε αφύλακτος στο κέντρο της άμυνας και με «σκαστή» κεφαλιά αξιοποίηση τη σέντρα από δεξιά για το 0-2, ενώ στο 89’ από ανάλογη θέση ο Χούντελααρ εκμεταλλεύτηκε την ασθενή απόκρουση σε εκτέλεση φάουλ από αριστερά για να πιάσει το μονοκόμματο σουτ και να διαμορφώσει το τελικό σκορ. Σημειωτέον το τί είναι η … τύχη. Η εκτέλεση του ίδιου φάουλ σε πρώτο χρόνο είχε γίνει με πάσα, αλλά ο διαιτητής σφύριξε επανάληψη, από την οποία βγήκε το «γέμισμα» στην περιοχή και προέκυψε το γκολ. Μικρή λεπτομέρεια …
 
Ολα αυτά δε συνιστούν «κατηγορώ» προς κάποιον ή κάποιους. Είναι μια προσπάθεια για μια ψύχραιμη προσέγγιση του τί δεν πήγε καλά το βράδυ της Πέμπτης με αποτέλεσμα η Σάλκε να φαντάζει και να προβάλλει πλέον ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την πρόκριση στους «16» του Europa League, παρότι απομένουν άλλα ενενήντα λεπτά στο Γκεζελκίρχεν και στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται, αν κι εκεί ο «Δικέφαλος» θα κληθεί να παλέψει δίχως δυο από τα βασικά του «όπλα», αφού Μάτος και Λέοβατς συμπλήρωσαν κάρτες και θ’ απουσιάσουν. Παρόλα αυτά και παρά τον σχετικό ενθουσιασμό από τα πρόσφατα θετικά αποτελέσματα, τα εντυπωσιακά δείγματα γραφής της ομάδας, η διπλή αναμέτρηση με τους Γερμανούς δεν παύει να είναι μια εκπαιδευτική διαδικασία για τον Π.Α.Ο.Κ. Ενας – έστω κι επώδυνος – τρόπος για ν’ αντιληφθεί και να διαπιστώσει τα περιθώρια βελτίωσης και τα βήματα προόδου που είναι υποχρεωμένος να κάνει αν θέλει να στέκεται με αξιώσεις σε διοργανώσεις αυτού του επιπέδου και με αντιπάλους τέτοιου βεληνεκούς.
 
Δεν είναι κάτι που πετυχαίνεται εύκολα ή από τη μια μέρα στην άλλη. Για να προκύψει όμως ένα τέτοιο αποτέλεσμα χρειάζεται διαρκής βελτίωση, μεθοδικότητα, διατήρηση των θετικών στοιχείων και μονάδων, ενίσχυση με ποδοσφαιριστές εγνωσμένης αξίας, πίστη στο υπάρχον πλάνο και στήριξη από τον κόσμο ανάλογη της χτεσινής, όχι όμως μόνον σε τέτοιους αγώνες. Κι αυτό δεν είναι κάτι που αγγίζει όλους όσοι έκαναν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να βρεθούν χτες στην Τούμπα, αλλά περισσότερο αυτούς που έχουν φύσει και θέσει τη δυνατότητα να το πράττουν πιο συχνά, δίχως κανείς μα κανείς να παραγνωρίζει τα τραγικά, οικονομικά δεδομένα της εποχής. Το επόμενο στοίχημα της τεχνικής ηγεσίας κι εν γένει των ανθρώπων της ομάδας είναι η αναστήλωση της – δικαιολογημένα – λαβωμένης ψυχολογίας κι η επιστροφή στα στάνταρντς των προηγούμενων ημερών. Την Κυριακή ο «Δικέφαλος» υποδέχεται στην Τούμπα τη Βέροια. Χρόνος δεν υπάρχει για περαιτέρω απογοήτευση και πικρία, παρά μόνον γι’ ανασυγκρότηση και προετοιμασία … Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους ….