Με τους δύο αντέχανε οι Σέρβοι, τα είχαν βολέψει. Και όχι όποιους και όποιους δύο, αλλά τον Λεμπρόν Τζέιμς και τον Στεφ Κάρι, τους δυο σημαιοφόρους της ομάδας. Τρίτο, έβγαζε μάτι, δύσκολα θα άντεχαν, ειδικά από τη στιγμή που o Κερ και οι υπόλοιποι του πάγκου άφησαν κατά μέρος κάτι ακατανόητες τακτικές και έπαιξαν αλλαγές. Ο Κέβιν Ντουράντ κυκλοφορούσε σαν φάντασμα ως την τέταρτη περίοδο, τα μακριά κανιά του έψαχναν χώρο και δεν τον έβρισκαν. Δυο τρία σουτ ήταν μαρκαρισμένα ακόμα και για αυτόν, που συνήθως φτάνει τόσο ψηλά που δεν βλέπει άμυνα. Ο λιπόσαρκος θεριστής έπιασε δουλειά όταν ο κόμπος πλησίαζε στο χτένι, 67-78, οκτώ λεπτά ακόμα. Μαζί του ο Τζοέλ Εμπίντ δικαιολόγησε το διαβατήριο που απέκτησε ακριβώς στο παιχνίδι για το οποίο αποκτήθηκε: για να είναι αυτός που θα ανταποδώσει τα χτυπήματα στον καλύτερο παίκτη στον κόσμο, τον Νίκολα Γιόκιτς.
Το γήπεδο έγειρε, αλλά ακόμα κι έτσι, τρεκλίζοντας και αγκομαχώντας, οι Σέρβοι είχαν την ευκαιρία τους. Ο Όγκνιεν Ντόμπριτς είδε τον κοντινότερο αντίπαλο στα τέσσερα μέτρα όταν πήρε τη μπάλα στο δεξί φτερό. Σκορ 84-86, 2:36 ακόμα. Είχε βάλει τρία στα τέσσερα, αυτό όμως ήταν το πιο βαρύ. Δεν ήταν αυτό που θα νικούσε τους Αμερικανούς, αλλά εκείνο που θα έδινε στους δικούς του το κουράγιο που έλειπε. Γκουπ, έξω. Δύο τρίποντα του Κάρι και ένα λέι-απ του Λεμπρόν αργότερα, η ευκαιρία είχε περάσει. Ο Μπόγκι έδωσε ξανά ελπίδα, αλλά ο slim reaper χορογράφησε τον Πετρούσεφ με μια αριστερή σταυρωτή και τελείωσε το δράμα υπό του βλέμμα του αλαλάζοντα Καρμέλο Άντονι που χειρονομούσε σαν άλλος Στιβ Κερ.
Νωρίτερα ο Λεμπρόν ανέλαβε να αποκαταστήσει την τιμή της αστεροέσσας όταν ο Μπογκντάνοβιτς πανηγύριζε όπως Καρμέλο: ιδέα δεν είχε πως το έκανε κάθε φορά που έπαιζε υπό το βλέμμα του. Σιγά μη μάσαγε ο πολεμιστής Σέρβος, τον στόλισε στα πίτσκου και φόρτωσε οκτάνια το ρεζερβουάρ. Ο Κάρι τα έσταζε μπροστά αλλά έτρωγε καμπόσα πίσω, οι Αμερικανοί μπήκαν να δώσουν σόου και έπρεπε να μείνουν πίσω με 17 για να πειστούν πως επρόκειτο για μάχη. Ο Πέσιτς έστηνε περίπλοκες άμυνες, έστελνε τον Έντουραντς και τον Μπούκερ να παίζουν συγκρουόμενα και στην άλλη πλευρά έστηνε τον Γιόκιτς ως αλεξικέραυνο την ώρα που γύρω του χόρευε ο Αβράμοβιτς, ο Γκούντουριτς και οι υπόλοιποι. Μόνο τρία διαγενεακά ταλέντα της Team U.S.A. ήταν σε θέση να αποκωδικοποιήσουν τον βαλκανικό γρίφο. Ο Εμπίντ χρησίμευσε μόνο ως πολιορκητικός κριός.
Διασκέδαση με ψεύτο-ιδεολογικό επιχείρημα, Ευρωπαίοι σταυροφόροι του ωραίου και του αληθινού από τη μία, Γιάνκηδες και οι πιστοί τους από την άλλη να προσκυνούν τρεις από τους καλύτερους στην ιστορία και να μακαρίζουν την τύχη τους που τους είδαν να παίζουν μαζί. Μια βόλτα στα social να έκανε ο ανυποψίαστος, ίσα που θα πίστευε ότι έπαιζαν διαφορετικό άθλημα. Τα κατασκευαστικά ελαττώματα μιας αμερικανικής γενιάς για την οποία δεν είναι είδηση αν κάποιος βάλει 60 στο ΝΒΑ ήταν ορατά, η υποβάθμιση της προπονητικής σφραγίδας επίσης. Οι Σέρβοι πίεζαν την πληγή χωρίς να είναι ούτε citius, ούτε altius, ούτε fortius: ήταν όμως μια ομάδα ατρόμητων παιχταράδων από μια μικρή γωνιά του πλανήτη. Όταν εν τέλει παραδόθηκαν, δεν υπήρχε ούτε ένας που δεν παραδέχτηκε το μεγαλείο τους. Το κλάμα του Αβράμοβιτς έσταζε πορτοκαλί.
Οι Αμερικανοί είδαν τη σφαίρα να περνά ξυστά, έφτιαξαν στην ιστορία που θα δούμε σε λίγα χρόνια σε «ντοκιμαντέρ» και εμείς ήμασταν οι τυχεροί που θαυμάσαμε το μεγαλείο τριών ημίθεων του μπάσκετ. Δεκαέξι χρόνια μετά τον Κόμπι στο Πεκίνο, μια ακόμη τέτοια ιστορία είχε γεννηθεί. Οι κυνικοί σαν και του λόγου μου κοιτούν ήδη στο μέλλον, τότε που ο Κάρι, ο Λεμπρόν και ο Ντουράντ θα έχουν πάρει θέση δίπλα στον Καρμέλο στις κερκίδες.
«Ως την επόμενη φορά», σαν να ψιθύριζε ο Μπόγκι φεύγοντας για τα αποδυτήρια.