Μάθαμε τίποτα καινούριο σε αυτό το Euro;
Δεν νομίζω ότι τακτικά είδαμε κάτι που μας εξέπληξε… θετικά γιατί αρνητικά μπορώ να σκεφτώ αρκετά πράγματα.
Δεν μπορώ να καταλάβω για παράδειγμα το πόσο κακή ήταν η Γαλλία μετά από μόλις δύο χρόνια και την εκπληκτική παρουσία της στο Παγκόσμιο κύπελλο εκτός κι αν όλα οφείλονται στην μάσκα του Μπαπέ ή στο γεγονός ότι επιτέλους έκανε την μεταγραφή του στην Ρεάλ Μαδρίτης. Αν είναι να παίζει έτσι, καλύτερα να έμενε στην Παρί Σεν Ζερμέν.
Η Ισπανία ναι ήταν η καλύτερη ομάδα – για εμένα πάντα η ομάδα που κατακτά το τρόπαιο είναι η καλύτερη ομάδα – ήταν σίγουρα η μοναδική από τις θεωρητικά “μεγάλες” ομάδες που εμφανίστηκε με συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, ήξερε ποια είναι η καλύτερη ενδεκάδα της, είχε ταχύτητα, καλό πρέσινγκ, ποιότητα. Είχε και τον θεωρητικά, πιο δύσκολο δρόμο ως τον τελικό από την αντίπαλό της εκεί την Αγγλία. Ο δικός της δρόμος ήταν πιο εύκολος από την Ρόχα αλλά έγινε πιο δύσκολος γιατί οι Άγγλοι… είναι οι Άγγλοι. Αν αυτό δεν έβγαλε νόημα, ανυπομονώ για τα σχόλια σας.
Έτσι όπως πήγε ο τελικός, όποιος και να το έπαιρνε θα ήταν κάτι εντυπωσιακό. Είτε η Ισπανία που εν τέλει τα κατάφερε με επτά νίκες σε επτά παιχνίδια (…και μάλιστα για ένα ημίχρονο χωρίς τον Ρόδρι) είτε η Αγγλία που… δεν ξέρω αν υπάρχει ομάδα στην ιστορία που να έχει πάρει τρόπαιο με τέσσερις ανατροπές σε νοκ-άουτ ματς. Αυτό, αν συνέβαινε, θα ήταν πιο εντυπωσιακό από το επτά στα επτά των Ισπανών.
Δεν συνέβη.
Μάθαμε ότι οι αποστάσεις μπορούν να μικρύνουν και οι “μικροί” δεν είναι θαύμα να ελπίζουν στην κατάκτηση του τροπαίου αρκεί να έχεις ένα καλό πλάνο, παίκτες που τρέχουν και έναν προπονητή που να σκέφτεται και τη νίκη και δεν νομίζω ότι υπήρξε προπονητής που δεν σκέφτηκε κάτι τέτοιο στο Euro. Μας εξέπληξαν θετικά η Γεωργία, η Αλβανία, η σούπερ Σλοβακία, η ακόμη πιο σούπερ Τουρκία και ότι αν δεν προσέξεις η Αυστρία και η Ελβετία είναι ομάδες που μπορούν… να σου πάρουν την ψυχή.
Μάθαμε ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάποιος μεγάλος σκόρερ ή μάλλον υπάρχει αλλά παίζει σε μια εθνική ομάδα που δύσκολα θα την δούμε σε τέτοια παιχνίδια (Χάαλαντ/Νορβηγία). Μάθαμε ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο μάλλον είναι τροχοπέδη σε μια Εθνική Πορτογαλίας γεμάτη ταλέντο και με ομάδα ίσως και καλύτερη από αυτήν που κατέκτησε το Euro το 2016. Μάθαμε ότι η τελική φάση δεν είναι το μέρος για πειραματισμούς όπως έκαναν οι Ιταλοί ή οι Βέλγοι που ακόμη και τώρα να ρωτήσεις τους προπονητές τους δεν θα ξέρουν την καλύτερη ενδεκάδα τους.
Το ίδιο ισχύει και για την Αγγλία που μάθαμε ότι έχει σούπερ ταλέντο επιθετικά, υπομονή και επιμονή αλλά τις λείπουν πολλά πράγματα μέσο-αμυντικά για να μπορέσει να κυριαρχήσει σε παιχνίδια. Ανεξήγητο γιατί ποτέ δεν προσπάθησε όσο το ματς είναι σε ισορροπία να πάει το παιχνίδι στην αντίπαλη περιοχή και να πιέσει. Το φώναζε ο τελικός στο 1-1 ότι είναι η ώρα της αλλά δεν το τόλμησε ίσως και αυτό να είναι μάθημα, για τους Άγγλους, που θα έχουν τον Σάουθγκεϊτ άλλα δύο χρόνια μάλλον, ίσως και όχι. Μια υπενθύμιση την αξίζουν οι Άγγλοι και πάντα θα το λέω, οι πιθανότητες να νικήσεις αυξάνονται κατά πολύ όταν παίζεις για να νικήσεις. Αν θέλετε βοήθεια σε αυτό μπορώ να σας το εξήγησω επίσης.
Παρεμπιπτόντως, αν και δεν είμαι φαν του Σάουθγκεϊτ, πρέπει να ακούσει ένα μπράβο για τις αλλαγές που έκανε στο ματς. Βέβαια αυτό, αν θέλει κάποιος μπορεί να το δει και αρνητικά. Μπορείς να πεις ότι οι καλύτεροι παίκτες ήταν στον πάγκο την περισσότερη ώρα ή απλά η Αγγλία πρέπει να βρει έναν προπονητή για να φτιάχνει την ενδεκάδα και ο Σάουθγκεϊτ να κάνει τις αλλαγές ίσως βέβαια τότε να μην χρειάζεται ο Σάουθγκεϊτ αλλά… ίσως.
Όσο περήφανοι και αλαζόνες είναι οι Άγγλοι για το ποδόσφαιρό τους, όσο και να μας λένε για το καλύτερο πρωτάθλημα και την πιο ακριβή Εθνική ομάδα στον κόσμο πρέπει να καταλάβουν ότι λίγη ταπεινότητα μπορεί να σε πάει αρκετά μακριά. Όχι η Αγγλία δεν είναι η καλύτερη ομάδα. Δεν έχει αριστερό μπακ, δεν έχει στόπερ ηγέτη, δεν έχει αμυντικό χαφ που να μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τους καλύτερους αμυντικούς χαφ του κόσμου… όχι ο Ντέκλαν Ράις δεν είναι αμυντικό χαφ.
Αν δεν το ξέρατε τέλος, μάθαμε ακόμη μια φορά ότι ο Ρόδρι είναι ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη και για φέτος. Ο τύπος έχει χάσει μόνο ένα ματς τον τελευταίο ενάμισι χρόνο όταν είναι στο γήπεδο τόσο με την Μάντσεστερ Σίτι όσο και με την Εθνική Ισπανίας. Πέμπτος λέει στην ψηφοφορία για την Χρυσή Μπάλα αλλά βέβαια, τα γκολ και οι ασίστ παίρνουν τα μυαλά του κόσμου ή τουλάχιστον όσων ψηφίζουν για αυτά τα πράγματα.
Για το τέλος αφήνω πάντα τους αγαπημένους μου διαιτητές. Από τα δέκα λεπτά καθυστερήσεων στο Παγκόσμιο κύπελλο σε μερικά ματς πήγαμε στο αυστηρά τέσσερα στο Euro ή τουλάχιστον αυτό μου φάνηκε εμένα. Στον τελικό δε ήταν το πιο τρανό παράδειγμα. Με τον Κουκουρέγια κάτω για ενάμισι λεπτό στις καθυστερήσεις, ο Λετεξιέ σφύριξε την λήξη στα τέσσερα λεπτά που είχε δείξει εκεί ναι, έχουν δίκιο οι Άγγλοι να γκρινιάζουν. Για την ιστορία οι Άγγλοι απέδειξαν την πρωτιά σε ένα ακόμη πράγμα, έχουν όντως τους χειρότερους διαιτητές.
Αυτά και να πούμε ένα μπράβο στους Γερμανούς για την ατμόσφαιρα, την εικόνα, τα γήπεδα. Την αξίζουν. Όλα ποδοσφαιρικά και βοήθεια μας γιατί έρχεται Παγκόσμιο κύπελλο στα γήπεδα της Αμερικής και είδατε τι έγινε στον τελικό του Κόπα Αμέρικα με τον κόσμο.
Καλό ποδοσφαιρικό καλοκαίρι.