Ένα ακόμα απογοητευτικό αποτέλεσμα για την ΑΕΚ στην φετινή σεζόν. Μια σεζόν που πλέον άπαντες στο “κιτρινόμαυρο” στρατόπεδο περιμένουν να ολοκληρωθεί. Και αν συνοδευτεί με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας θα είναι ότι καλύτερο. Μέχρι να φτάσουμε όμως εκεί υπάρχει ακόμα αρκετός δρόμος για να διαβεί ο “Δικέφαλος” και σε καμία περίπτωση δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Το αντίθετο. Με πολλά εμπόδια και λιγοστές επιλογές-λύσεις για να τα ξεπεράσει η πρωταθλήτρια Ελλάδας.
Στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό η ΑΕΚ έδειξε πως ήθελε να κερδίσει τον αγώνα, αλλά δυστυχώς δεν είχε τον τρόπο, δεν είχε την ικανότητα να προσπεράσει το “πράσινο” εμπόδιο που βρισκόταν στο δρόμο της. Με αμυντική λειτουργία… ανεκτή μετά τα τελευταία στραπάτσα και τα 7 γκολ σε τρία ματς, όμως μέχρι εκεί. Επιθετικά η ομάδα ήταν προβλέψιμη και χωρίς επιλογές. Ο Μάνταλος όσο και αν δεν αρέσει στην εξέδρα θα είναι πάντα μια σημαντική απουσία και όταν δεν παίζει θα φανερώνει τη “γύμνια” της ΑΕΚ στο οργανωτικό κομμάτι.
Η Ένωση έδειχνε πως επιθετικά δεν είχε πλάνο και αυτό την έκανε και προβλέψιμη και ακίνδυνη. Χωρίς Μάνταλο στο αρχικό σχήμα, χωρίς αριστερό μπακ και 3-5-2 με τον ανέτοιμο Τσιγκρίνσκι που έγινε αναγκαστική αλλαγή στο 43′. Με τον Μπογέ αριστερό μπακ-χαφ για πρώτη και… τελευταία φαντάζομαι φορά στην καριέρα του. Δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς περισσότερα απ’ ότι είδε στον αγωνιστικό χώρο.
Με δεδομένη την απουσία του Μάνταλου και την συμμετοχή του Μπακάκη θα περίμενα περισσότερο 4-2-3-1 με Λιβάια σε ρόλο οργανωτή και τον Μπογέ αριστερό εξτρέμ. Να υπήρχε ένας παίκτης, όπως είναι ο Κροάτης, που θα μπορούσε να δημιουργήσει τις συνθήκες για κάτι καλό στην επίθεση. Αν’ αυτού ο Λιβάια απομονώθηκε και… εξαφανίστηκε.
Περισσότερο ορθολογικό θα μου φαινόταν από το 3-5-2 με τον Αργεντινό μπακ-χαφ, ο οποίος είτε έπαιξε, είτε δεν έπαιξε το ίδιο είναι ως αποτέλεσμα. Μηδαμινή η συνεισφορά του, αλλά αυτός φταίει ελάχιστα.
Προσπαθώ να θυμηθώ μια συνεργασία επιθετικά, να φέρω στο μυαλό μου μια οργανωμένη επίθεση αλλά μάταια. Η ΑΕΚ έπασχε σε αυτό τον τομέα σε όλο το 90λεπτο. Ούτε κάθετο ποδόσφαιρο, ούτε από τα πλάγια.
Περίμενα στο ημίχρονο με διαφορετική τακτική προσέγγιση αφού το 3-5-2 δεν λειτούργησε καθόλου, περίμενα τον Χιμένεθ να αλλάξει διάταξη όπως έκανε στο “Βικελίδης”, όμως επέμεινε στο ίδιο σύστημα. Περίμενα περισσότερο ρίσκο. Δεν ήρθε και το 0-0 ήταν αναπόφευκτο. Η διάταξη της ΑΕΚ περισσότερο έδειχνε ότι δεν ήθελε να χάσει τον αγώνα, παρά να τον κερδίσει.
O Χιμένεθ είπε ότι οι παίκτες θέλουν αλλά δεν μπορούν να δώσουν περισσότερα στο γήπεδο. Ο ίδιος είναι ο υπεύθυνος για να βρει πως θα το κάνουν. Ο Ουζουνίδης έφυγε, οπότε πλέον δεν μπορεί να φταίει αυτός. Οι παίκτες αντιλαμβάνονται την κατάσταση και την μουρμούρα του κόσμου.
Θέλουν να αλλάξουν την εικόνα τους. Το ερώτημα είναι αν μπορούν και φυσικά οι απαντήσεις θα έρθουν απ’ αυτούς. Διαφορετικά βράδια σαν αυτό με τον Παναθηναϊκό θα ακολουθήσουν κι άλλα μέχρι το τέλος της σεζόν.