Δώρο νούμερο τρία για την ΑΕΚ στο φετινό πρωτάθλημα. Στην Τρίπολη ήθελε τη νίκη για να παραμείνει μόνη πρώτη στη βαθμολογία, στη Θράκη για να μην πέσει απ’ την κορυφή και κόντρα στον Ατρόμητο για να επιστρέψει σ’ αυτή. Κοινός παρονομαστής των τριών αγώνων η αποτυχία της επίτευξης του στόχου, αλλά με τρεις διαφορετικές αγωνιστικές συμπεριφορές. Απέναντι στον Αστέρα “δεν μπήκε” ποτέ στο γήπεδο, κόντρα στην Ξάνθη δημιούργησε αρκετές φάσεις δίχως να βρει δίχτυα και με αντιπάλους τους Περιστεριώτες είχε μόλις τρεις (σοβαρές) ευκαιρίες (και λίγες επιπλέον καλές στιγμές) για να αποφύγει την ήττα.
Το παρελθόν όμως μας έχει διδάξει ότι τα πρωταθλήματα κρίνονται σε τέτοια παιχνίδια. Όχι ότι δε χρειάζονται οι νίκες στα ντέρμπι. Εννοείται ότι είναι εξίσου σημαντικές, αλλά αν δεν καταφέρνεις να επικρατείς, εύκολα ή δύσκολα, απέναντι σε αντιπάλους όπως οι τρεις παραπάνω, τότε το …τραίνο της πρωτιάς συνήθως χάνεται. Η ΑΕΚ ως τώρα δείχνει ανήμπορη να διαχειριστεί τις κλειστές άμυνες, με αποτέλεσμα να καταφεύγει σε γιόμες, οι οποίες όμως εξουδετερώνονται εύκολα. Όσο δε βρίσκει λύση σ’ αυτό το πρόβλημα, τόσο αυτό θα διαιωνίζεται και θα αυξάνεται ο αριθμός των χαμένων ευκαιριών για να επιστρέψει στην κορυφή. Το ερώτημα που τίθεται βέβαια είναι, ως πότε οι άμεσοι αντίπαλοι για την πρωτιά θα σου δίνουν τη δυνατότητα να εκμεταλλεύεσαι τα δικά τους …δώρα;
Η εντός έδρας ήττα πάντως απ’ τον Ατρόμητο γύρισε ξανά το …τσιπ των χαρακτηρισμών προς τον Χιμένεθ και τους παίκτες. Απ’ τα ηρωικά επίθετα της Πέμπτης λόγω της ισοπαλίας μέσα στο Σαν Σίρο, ο Ισπανός τεχνικός έγινε ξανά “λίγος” και οι ποδοσφαιριστές ανίκανοι να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ομάδας. Κανονικά δε θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση. Ως λαός, είμαστε συνηθισμένοι να μην έχουμε μέτρο. Ούτε στις πολύ ευχάριστες στιγμές, ούτε και στις δυσάρεστες.
Για να παραθέσουμε δύο απλά παραδείγματα με βάση τις επιλογές του Χιμένεθ τον τελευταίο μήνα, απ’ τη νίκη – ανατροπή επί του Ολυμπιακού ως και το παιχνίδι με τον Ατρόμητο. Ο Ισπανός άκουσε τα εξ αμάξης επειδή δεν επέλεγε στην αρχική ενδεκάδα την τετράδα “Μάνταλος – Λάζαρος – Λιβάια – Αραούχο”. Τώρα που τους βάζει μαζί (στα δύο τελευταία παιχνίδια πρωταθλήματος), άρχισαν οι γκρίνιες για το γεγονός ότι δεν υπάρχουν εξτρέμ και για το ότι μένουν εκτός ο Τρόιστασον με τον Πατίτο. Επίσης στο Μιλάνο ο Χιμένεθ χαρακτηρίστηκε ως ο αρχιτέκτονας της επιτυχίας, ενώ λίγες μέρες μετά βρίσκεται ξανά στο στόχαστρο για τη διαχείριση του αγώνα. Δε βγαίνει άκρη…
Εννοείται ότι και ο Ισπανός δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Όχι όμως τόσο για τις επιλογές του, οι οποίες μόνο εκ του αποτελέσματος κρίνονται ως σωστές ή λανθασμένες, όσο για την πίεση που μεταδίδει στην ομάδα όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Οι αλλαγές μπορεί να βγουν, μπορεί να μη βγουν και ανάλογα να δικαιωθεί ή όχι ένας προπονητής. Τα πάντα όμως μπορεί να αλλάξουν ακόμα και από λεπτομέρειες.
Για παράδειγμα, φανταστείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν αυτή τη στιγμή όλα όσα θα γράφονταν και θα λέγονταν αν ο Μάνταλος είχε σημαδέψει σωστά από τα 2 μέτρα. Σίγουρα με τα “αν” δε γράφεται καμία ποδοσφαιρισκή ιστορία, αλλά αυτό δεν παύει να αποτελεί ένα δεδομένο που οφείλουμε να συνυπολογίσουμε.
Το σίγουρο είναι ότι, παρά το τρίτο κατά σειρά “δώρο” στο πρωτάθλημα, ο στόχος δεν έχει χαθεί για την Ένωση. Το γεγονός ότι μέχρι στιγμής όλοι οι διεκδικητές του τίτλου χάνουν εύκολα βαθμούς, εντός κι εκτός έδρας, φανερώνει ότι το πρωτάθλημα αναμένεται να μας χαρίσει πολλές ακόμα συγκινήσεις. Αν η ΑΕΚ βάλει τέλος στα “δώρα” και βρει τις επιθετικές λύσεις που απαιτούνται (ειδικά απέναντι σε ομάδες που αμύνονται μαζικά), τότε θα επιστρέψει στην κορυφή. Διαφορετικά δε θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο των αλλαγών…