Ο κυριαρχικός Παναθηναϊκός επέβαλλε το παιχνίδι του απέναντι στον Ολυμπιακό και αυτό δεν οφείλεται τόσο στον επιθετικό του οίστρο, όσο στην αμυντική του στρατηγική. Θέλοντας να αιφνιδιάσει τον αντίπαλό του, ο Μαρίνος Ουζουνίδης βγήκε στον «πόλεμο» με σκοπό να «πνίξει» τον αντίπαλο.
Τα τρία βασικά αμυντικά «όπλα» του Έλληνα τεχνικού άκουγαν στα ονόματα Εμποκού, Βιγιαφάνιες, Κλωναρίδης. Οι τρεις μεσοεπιθετικοί του τριφυλλιού έκαναν την πρώτη άμυνα με περίσσιο πάθος και αυταπάρνηση μη επιτρέποντας στους ερυθρόλευκους να αλλάξουν δεύτερη πάσα. Έκαναν την άμυνα που οι προπονητές θέλουν στον πρώτο κοντρόλ μετά την πρώτη πάσα χωρίς να επιτρέπουν στα μπακ ή τα αμυντικά χαφ του Ολυμπιακού να σηκώσουν κεφάλι.
Κι εδώ ήταν το μυστικό. Οι τρεις τους άφηναν την άμυνα στην πρώτη πάσα στον εκπληκτικό και τακτικά Μπεργκ και όρμαγαν σαν σκυλιά στην δεύτερη πάσα, με σκοπό να την ανακόψουν. Ο Ολυμπιακός έμπλεξε στο αμυντικό transition των γηπεδούχων, δεν μπόρεσαν ποτέ να αναπτυχθούν ορθολογικά και μοιραία η κατοχή της μπάλας πέρναγε σε πράσινα πόδια.
Με τα λάθη των παικτών του Ολυμπιακού να αγγίζουν τον εκκωφαντικό αριθμό 60(!!!), οι πράσινοι εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την ψυχολογική νίκη που τους έδινε η άμυνά σου και έβγαλαν καταπληκτικές συνεργασίες από την μέση και μπροστά. Με καθαρό μυαλό και μεγάλη αυτοσυγκέντρωση δημιούργησαν πέραν του γκολ οκτώ ευκαιρίες για γκολ.
Το γεγονός ότι αυτές οι ευκαιρίες χάθηκαν έγκειται στο ότι υπήρχε πότε υπέρμετρος ενθουσιασμός στην τελική προσπάθεια (βλ. Κλωναρίδη, Κουλιμπαλί), πότε έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλο από την υπερπροσπάθεια (βλ. Εμποκού, Μπεργκ) και πότε ο Καπίνο.
Για του λόγου το αληθές, ο Ολυμπιακός πήρε κάποια μέτρα στο γήπεδο, μόνο όταν οι Βιγιαφάνιες, Εμποκού και Κλωναρίδης «έσκασαν» από τα αμέτρητα χιλιόμετρα πίεσης που άσκησαν, αλλά και από τα σπριντ στις συνθήκες ένας με έναν που βρέθηκαν στο δεύτερο ημίχρονο. Είναι η στιγμή που ο Βούζας έχει βάλει Φορτούνη και Ανδρούτσο και έδωσε μια φρεσκάδα στη μεσαία γραμμή.
Εκεί όμως υπήρχαν οι απροσπέλαστοι Κουρμπέλης και Ζέκα που κράτησαν όλη την ομάδα συμπαγή και με σωστές αποστάσεις. Αποτέλεσαν δηλαδή οι δυο τους μια δεύτερη ζώνη άμυνας που «σκούπιζε» ότι πέρναγε από τους μπροστινούς τους.
Κι επειδή όλα αυτά έσπρωχναν τον Ολυμπιακό σε γεμίσματα από τους Μποτία και Ντα Κόστα που δεν ήξεραν τι να κάνουν τη μπάλα λόγω της πίεσης, στην τρίτη πράσινη γραμμή άμυνας υπήρχαν οι Μολέντο και Κουτρουμπής που ζήτημα να έχασαν μια εναέρια μονομαχία από τον Ανσαριφάρντ και τον Καρντόσο.
Αν λοιπόν το σκορ ξέφευγε από τα επίπεδα του 1-0, τότε θα μιλάγαμε πραγματικά για ένα ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο από τους πράσινους. Μπορεί όμως αυτό το ματς να αποτελέσει έναν οδηγό για τη συνέχεια και προς την βελτίωση της νοοτροπίας των παικτών του Ουζουνίδη για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν όλα τα παιχνίδια και όχι μόνο ντέρμπι σαν αυτό με τον Ολυμπιακό.