Όλα στράβωσαν από την αρχή. Από τις απουσίες, από το σχηματισμό, από το πρώτο δεκάλεπτο στο ματς. Η πρωτοφανής έλλειψη συγκέντρωσης ήταν φανερή από τα πατήματα των Ελλήνων στο Μαξιμίρ. Έλεγες μέσα σου όμως, ας περάσει το πρώτο εικοσάλεπτο, ας χάσουν κάποιες ευκαιρίες και τότε το παιχνίδι έρχεται στα μέτρα μας. Αμ δε.
Η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη είχε άλλη άποψη για το ματς αυτό. Τα τρεμάμενα γαλανόλευκα πόδια πρόδωσαν την προσπάθεια πριν αυτή ξεκινήσει. Η κακή πάσα του Τζαβέλλα στον Καρνέζη και το κακό κοντρόλ του εμφανώς ανέτοιμου τερματοφύλακα δεν μπόρεσαν να κρύψουν τις αδυναμίες της Εθνικής ομάδας κάτω από το χαλάκι. Αντιθέτως μια πολύ καλύτερη ομάδα, με τεράστια ποιότητα τις «ξεγύμνωσε» σε μεγάλο βαθμό.
Από το σημείο αυτό κι έπειτα η Εθνική έχασε το στόχο. Έδειξε πως ακόμα δεν έχει φτάσει στα επίπεδα της παλιάς ομάδας. Την προσέγγισε σε αυτή την προκριματική φάση αλλά ακόμα απέχει πολύ. Η παλιά Εθνική ομάδα θα έπαιρνε το 1-0 και θα έλεγε και ευχαριστώ. Η σημερινή δεν ήταν έτοιμη για κάτι τέτοιο. Η νοοτροπία έχει ακόμα κενά. Όπως φυσικά έχει και ποιότητα.
Ως το 1-0 πάντως ευθύνη φέρει και ο Σκίμπε που άφησε το 4-4-1-1 και με τους ίδιους παίκτες έπαιξε 3-6-1, με τον Μανιάτη και τον Σταφυλίδη να έχουν πολλά προβλήματα και τους Τζαβέλλα-Παπαδόπουλο να μην καλύπτουν το κενό του Μανωλά. Σίγουρα μια καλύτερη αντίδραση του Καρνέζη θα μπορούσε να έγραφε διαφορετικά την εξέλιξη του αγώνα. Ο Ορέστης φάνηκε από τον πρόσφατο αγώνα της Γουότφορντ ότι δεν έχει τον ρυθμό που θα του προσδώσει αυτοπεποίθηση σε συνθήκες πίεσης.
Κι όταν άλλαξε το σύστημα ο Σκίμπε και έβγαλε τον Ζέκα έξω δεξιά, τότε χάσαμε τον άξονα ελέω Μόντριτς που βρήκε πολλά κενά με αντιπάλους του Τζιόλη, Σάμαρη και στο δεύτερο ημίχρονο τον Ταχτσίδη. Τρομερές οι κροατικές επιλογές όπως και να το δει κανείς. Φορτούνης και Μήτρογλου αποκομμένοι με τον επιθετικό της Μαρσέιγ να προσπαθεί μόνος να δημιουργήσει για τον εαυτό του. Δεν ήταν δυνατόν χωρίς plan b να διεκδικήσουμε κάτι περισσότερο από αυτό που πήραμε. Αυτό μας άξιζε άλλωστε.
Προσωπικά με αιφνιδίασε η πνευματική διαύγεια των Κροατών και με απογοήτευσε η φανερή έλλειψη αυτοπεποίθησης της φοβισμένης ελληνικής ομάδας.
Κάποια στιγμή απλά σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε και την ήττα και ιδιαίτερα όταν αυτή έρχεται από μια σαφώς ανώτερη ομάδα. Όποιοι άλλοι και να έπαιζαν, ακόμα κι αν οι τραυματίες ήταν καλά, οι πιθανότητες θα ήταν και πάλι πολύ περισσότερες για την Κροατία.