Ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Η πρόκριση χάθηκε στο Ζάγκρεμπ. Ωστόσο, το θέμα ήταν να βγάλουν οι διεθνείς, εγωισμό στη ρεβάνς του Φαλήρου. Να κάνουν κατάθεση ψυχής στην ακροτελεύτια υποχρέωσή τους στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Άπαντες ήθελαν να βρίσκονται το καλοκαίρι στη Ρωσία. Όμως, στη ζωή οι επιθυμίες μας δε γίνονται πάντα πραγματικότητα.
Αλλά σημασία δεν έχουν μόνη η νίκη, η πρόκριση, οι τίτλοι. Και η διαδρομή μετράει. Ίσως πάνω από όλα. Αν το βράδυ που θα επιστρέψεις σπίτι σου, αισθάνεσαι πως έκανες τα πάντα στο παλκοσένικο των υποχρεώσεών σου, τότε γεμίζει η ψυχή. Κάπως έτσι θα πρέπει να αισθάνονται και οι διεθνείς μετά τη ρεβάνς με την Κροατία στο Καραϊσκάκη. Έδωσαν τα πάντα για να πετύχουν το θαύμα, μετά τη βαριά ήττα με 4-1 στο Ζάγκρεμπ. Ωστόσο, στο ποδόσφαιρο, τέτοια θαύματα μοιάζουν με «ψύλλοι στα άχυρα».
Ας το σκεφθούμε καλύτερα. Μπορεί η Εθνική να μη «σφράγισε» το διαβατήριό της για την Ρωσία, όμως, στα δικά μας μάτια το θαύμα τελικά έγινε. Η ομάδα που στην προηγούμενη διοργάνωση έχανε με κάτω από τα χέρια εντός και εκτός έδρας από τα Νησία Φερόε, φθάνει μία στροφή μακριά από την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ξέρετε, ήταν εξόχως δύσκολο να σηκώσει και πάλι κεφάλι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα αξιόμαχο και ανταγωνιστικό σύνολο. Το γεγονός πως το πέτυχε γρήγορα υπό τις οδηγίες του Σκίμπε, είναι ένα θαύμα. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός υλοποίησε το δυσκολότερο στόχο του. Αν οδηγούσε την ομάδα στη Ρωσία, θα ήταν θρίαμβος.
Όμως, μπήκαν οι βάσεις ώστε σε 2,5 χρόνια από τώρα, η Εθνική μας να επιστρέψει στην τελική φάση μίας μεγάλης διοργάνωσης, του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2020. Πρόκειται για σπουδαίο επίτευγμα. Και υπό αυτό το πρίσμα κάνουμε τον απολογισμό της πορείας της ελληνικής ομάδας στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Έχουμε τη βεβαιότητα πως τα καλύτερα είναι μπροστά μας.