«Είναι πάντα διασκεδαστικό, όταν παίζεις το παιχνίδι με το σωστό τρόπο», μου έλεγε χαμογελαστός ο Όστιν Ριβς στη μεικτή ζώνη. Μόλις είχα τελειώσει την πρώτη συνέντευξη με τον σοβαρό, κοφτό στις απαντήσεις του Πάολο Μπανκέρο και είδα τον πλάγιο των Λέικερς να μιλάει με έναν Φιλιππινέζο συνάδελφο, οπότε βρήκα την ευκαιρία να του αρπάξω δύο – τρεις κουβέντες. Άλλος άνθρωπος σε σχέση με τον Ιταλοαμερικανό, από αυτούς που φαίνεται πως αφήνουν την αύρα τους στο παρκέ όταν τελειώνει το ματς και μετατρέπονται σε απλούς, καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας, από αυτούς που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να παραδεχτούν πως «εγώ εδώ νιώθω σαν παιδί στο ζαχαροπλαστείο».
Λίγο αργότερα έστεκε δίπλα μου ο Νικολό Μέλι, αυτός ο γίγαντας της Ιταλίας που έφυγε από το παρκέ σημαδεμένος, λες και έγινε ο ίδιος σάκος του μποξ για τους αποφασισμένους να πιέσουν στο όριο Αμερικανούς. Οι ατζούρι ένιωθαν κάπως σαν τα κορόιδα του τουρνουά: στη θεωρία έπρεπε να κερδίσουν τους Σέρβους για να αποφύγουν τους Γιάνκηδες και να έχουν πραγματικές ελπίδες συνέχειας στο τουρνουά, όμως η λιθουανική συγκυρία τους γύρισε την πλάτη. Με δύο παίκτες πραγματικής κλάσης (Φοντέκιο-Μέλι), έναν σταρ που αποχαιρετά προσεχώς (Ντατόμε) και κάμποσους ρολίστες έγιναν κομπάρσοι στην παράσταση, όσο θαυμαστή κι αν είναι η χημεία και η αφοσίωση τους. Όταν τον ρώτησαν αν αισθάνονται άτυχοι, στάθηκε αγέρωχος και παραδέχτηκε: «πάντα χρειάζεσαι και λίγη τύχη. Αλλά εμείς κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε, και για αυτό πρέπει να είμαστε περήφανοι».
Ο Μπόρισα Σίμανιτς ήταν στα χείλη όλων μετά τη νίκη της Σερβίας επί της Λιθουανίας. Οι τραυματισμοί είναι μέσα στο πρόγραμμα, όμως στην περίπτωση του άτυχου φόργουορντ, η ζωή του άλλαξε μέσα σε μια στιγμή. Το αθλητικό του μέλλον είναι πλέον αμφίβολο, ενώ και ένα σωρό άλλα πράγματα θα διαφοροποιηθούν, ξεκινώντας από την διατροφή του. Η έκφραση «θυσιάζουν το κορμί τους» δεν ήταν ποτέ περισσότερο ανατριχιαστικά ακριβής.
Σήμερα ετοιμαζόμαστε για σόου των κοντών. Ο Σρέντερ ανοίγει το πρόγραμμα για να πατήσουν αργότερα στη σκηνή ο SGA και ο Λούκα. Στο ξενοδοχείο που μένουμε βρίσκεται ένα συνεργείο 10 ανθρώπων που δουλεύουν για τον Ντόντσιτς, αποθανατίζοντας τις στιγμές που θα δούμε στο δικό του, μελλοντικό last dance. Μου έκανε περίεργο όταν το σκέφτηκα, να σκέφτεται κανείς την υστεροφημία από τα 24. «Όλα είναι εικόνα πια», σκέφτηκα, «συνήθισέ το». Ο Σλοβένος ξέρει, όπως και οι υπόλοιποι, πως οι προημιτελικοί είναι το σημείο καμπής κάθε τουρνουά. Κερδίζεις αυτόν και πέτυχες, κερδίζεις άλλο ένα και έχεις και μέταλλο για να το δείξεις. Στη θεωρία δεν φτάνει μόνος του, ειδικά από τη στιγμή που κανείς τους δεν παίζει άμυνα. Αλλά δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα τα βάλει με τις πιθανότητες.
Σήμερα η Μανίλα μας καλημέρισε με μια υποψία ήλιου, όμως μια ματιά στα νέα από την Ελλάδα τον έσβησε μονοκοντυλιά. Πόλεις και χωριά που πλημμύρισαν. Ένας καταπέλτης που σηκώθηκε, ένας απελπισμένος που έκανε να τρυπώσει. Και πέθανε, γιατί δεν είχε εισιτήριο και δυο ναυτικοί τον πέταξαν στη θάλασσα. Ζοφός και απελπισία.