Ευτυχώς που η ΕΠΟ όρισε για τις 26 Απριλίου τους αγώνες ρεβάνς για το κύπελλο Ελλάδος κι όχι για την Τετάρτη του Πάσχα. Έτσι ο Ολυμπιακός θα έχει “πανηγυρίσει” ένα ακόμα πρωτάθλημα (χρειάζεται 1 βαθμό στο ματς κόντρα στον ΠΑΣ στις 23 του μηνός) και θα έχει και 13 μέρες στη διάθεσή του για να μαζέψει όσα κομμάτια του έχουν απομείνει ώστε να πάει στο ΟΑΚΑ και να κάνει την τελευταία του μεγάλη προσπάθεια για εφέτος.
Μήπως δηλαδή και καταφέρει να γυρίσει το εις βάρος του 1-2 από το Καραϊσκάκη για να δείξει ότι είναι ακόμα ζωντανός στη σκηνή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τα θαύματα βεβαίως είναι δύσκολα στις μέρες μας, αλλά επειδή μιλάμε για ποδόσφαιρο ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.
Αυτό που ξέρει κάποιος είναι αυτό που έχει δει μπροστά του μέχρι σήμερα. Κι αυτό που έχει δει είναι μια ΑΕΚ που βρήκε ένα κανονικό προπονητή μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες μέσα στη σεζόν και καταφέρνει να παίξει ένα στοιχειωδώς ικανοποιητικό ποδόσφαιρο, σύμφωνα και με το ρόστερ που διαθέτει.
Αυτό που ξέρει επίσης είναι ότι όχι ο Λεμονής, αλλά κι ο Γκουαρντιόλα με τον Μουρίνιο να ήταν στο Ρέντη, δύσκολα θα μπορούσαν να αναστήσουν (μέρες που είναι) μια άρρωστη ομάδα. Μια ομάδα που πέρα από την έλλειψη ποιότητας, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, είναι εντελώς απροπόνητη και αγύμναστη και μπορεί να ανταπεξέλθει μόνο σε αγώνες των 45 λεπτών.
Δυστυχώς όμως για τον εφετινό Ολυμπιακό οι κανόνες του αθλήματος παραμένουν οι ίδιοι και τα ματς εξακολουθούν να έχουν διάρκεια 90 λεπτών και κάτι. Έτσι και χθες στο Καραϊσκάκη οι γηπεδούχοι εμφανίστηκαν στο γήπεδο μόνο στο α΄ ημίχρονο και… απείχαν από κάθε δραστηριότητα στην επανάληψη!
Η ΑΕΚ, που είχε μια άμυνα για γέλια στα πρώτα 45΄, έδειξε να διαχειρίζεται τα νεύρα των παικτών της καλύτερα στο β΄ μέρος, κράτησε την μπάλα και την ψυχραιμία της και κέρδισε τους πρωταθλητές και μέσα στο σπίτι τους με σχετική ευκολία, αποκτώντας σημαντικό προβάδισμα πρόκρισης στον τελικό του κυπέλλου.
Ο Λεμονής ενώ γνωρίζει ότι έχει ένα να διαχειριστεί ένα… σκασμένο έμψυχο δυναμικό, εξακολουθεί να κάνει το ίδιο λάθος με τους προκατόχους του. Παίζει άμυνα ζώνης και δέχεται γκολ από στημένες φάσεις χωρίς να μπορεί να βγάλει την παραμικρή αντίδραση.
Το πρώτο γκολ της ΑΕΚ με την κάθετη του Μάνταλου στον Αραούχο την ώρα που όλη η άμυνα περιμένει σέντρα, είναι γκολ που πλέον δεν μπαίνει ούτε στα τοπικά γιατί είναι μια χιλιοπαιγμένη κομπίνα. Την έφαγε όμως και αυτή η άμυνα του Ολυμπιακού.
Σε κάθε περίπτωση η ζώνη στην άμυνα παίζεται από ποδοσφαιριστές μεγάλης κλάσης, με εμπειρία και χρόνια συνεργασία σε υψηλό επίπεδο. Οι αμυντικοί του Ολυμπιακού δεν πληρούν καμία από τις προϋποθέσεις. Κι αντί να το γυρίσει σε μαν του μαν, ώστε αν μπει γκολ, να μπει γιατί ένας παίκτης δεν μπορεί να σταματήσει τον αντίπαλό του, ο Λεμονής συνεχίζει να διατηρεί τη ζώνη, η οποία εκθέτει το σύνολο της αμυντικής γραμμής.
Επιπλέον ενώ στο α΄ ημίχρονο όλοι έλεγαν για τον “κακό” Μπέντο που είχε εξαφανίσει τον καλύτερο παίκτη του Ολυμπιακού, τον Μάριν, στο β΄ όλοι θυμήθηκαν τον Πορτογάλο που έλεγε ότι ο Γερμανός δεν μπορεί να βγάλει ολόκληρο ματς. Μιλάμε για τον Μάριν… Χουντίνι που χάθηκε με την έναρξη του β΄ μέρους.
Ο καθένας μπορεί να πει πολλά και διάφορα για το ματς. Για την τακτική του Χιμένεθ (που τελικά τον δικαίωσε, παρά το λάθος του να αποκλείσει τον Βάργκας από την αποστολή) ή το… όνειρο του Λεμονή να βάλει στο ματς τους Ανδρούτσο και Ρέτσο, με τον τελευταίο να κάνει ένα σπουδαίο παιχνίδι.
Για μένα το παιχνίδι κρίθηκε από δύο ποδοσφαιριστές. Από τον Μάνταλο που το πήρε για την ΑΕΚ κι από τον Φορτούνη που δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο και το έχασε για τον Ολυμπιακό.
Ο πρώτος ήταν ο παίκτης πάνω στον οποίο στηρίχτηκαν όλοι οι υπόλοιποι της Ένωσης για να κάνουν πράγματα και ο δεύτερος σε έκανε να αναρωτιέσαι γιατί ο Λεμονής τον ταλαιπώρησε αφήνοντάς τον στο γήπεδο σε όλη τη διάρκεια του ματς.
Δεν μιλάμε για φτερό στον άνεμο. Μιλάμε για παίκτη που έχει καταρρίψει την έννοια της βαρύτητας. Δεν πατάει καν στο γήπεδο γιατί το μυϊκό του σύστημα δεν τον βοηθάει να πατήσει. Ο ίδιος αδικεί το ταλέντο του σε βαθμό που μπορεί να χαθεί από το ελληνικό ποδόσφαιρο πριν καν καθιερωθεί.
Αντίθετα ο Μάνταλος έμεινε όρθιος ακόμα και σε περιπτώσεις που δέχονταν σκληρά μαρκαρίσματα και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ήταν και πάλι κοντά στη μπάλα για να τη ζητήσει και να ξανακάνει το παιχνίδι της ΑΕΚ.
Νομίζω ότι αν ο Φορτούνης φόραγε χθες την κιτρινόμαυρη φανέλα και ο Μάνταλος την ερυθρόλευκη, στο πρώτο ημίχρονο το σκορ θα μπορούσε να ήταν στο 4-0 για τους γηπεδούχους. Αλλά με τα “αν” δεν παίζεται ποδόσφαιρο.
Όπως δεν μπορεί ο μεγαλύτερος επενδυτής του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο Ολυμπιακός, να συνεχίζει να κάνει το ίδιο λάθος καταγγέλλοντας τη (με πολλά λάθη) διαιτησία του (κάθε) Παπαπέτρου όταν μέχρι πριν λίγους μήνες καλούσε όλους τους υπόλοιπους να επενδύσουν για να γίνουν καλύτεροι και να μη γκρινιάζουν για όσα σφυρίζονται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.