Ο Παναθηναϊκός που έπεσε θύμα του...βάθους του, οι αργοπορημένες αντιδράσεις του Τσάβι Πασκουάλ και η Φενέρ των έξι παικτών στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Χρήστος Καούρης γράφει για το Game 1 της πιο ενδιαφέρουσας σειράς των φετινών playoffs.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δεν είναι κανενός είδους μυστικό ότι η Φενέρμπαχτσε είναι η ομάδα με το πιο κλειστό rotation ανάμεσα σε αυτές που ορέγονται τον τίτλο της Ευρωλίγκας. Βέβαια, το να ανατρέπεται διαφορά 14 πόντων στο ημίχρονο και μάλιστα σε +13 στο φινάλε με χρησιμοποίηση όλων κι όλων έξι (!) παικτών στο δεύτερο μέρος, παραπέμπει σε μπάσκετ ’80s και αρχές ’90s, αλλά… το είδαμε κι αυτό.
Αφού είδε κι απόειδε με Νάναλι και Ντατόμε, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς σχημάτισε για πρώτη φορά στον αγώνα το δικέφαλο τέρας των Βέσελι – Γιούντο, ταιριάζοντας τους με τους τρεις αξιόπιστους γκαρντ που έχει στο ρόστερ (Σλούκας, Ντίξον, Μπογκντάνοβιτς). Το σχήμα δούλεψε ιδανικά, αφού βοήθησε τη Φενέρ να βρει την κυκλοφορία της μπάλας που δεν είχε στο πρώτο μέρος (10 λάθη) και να βρει τρόπο να περάσει τη μπάλα στη γραμμή ψηλών της. Όταν δεν έβρισκε τρόπους να εκτελέσει ο Μπογκντάνοβιτς, ο ένας εκ των δύο ψηλών έπιανε δουλειά στο middle post, με κύρια δουλειά να τροφοδοτήσει τον παρτενέρ του. Το τρικ όχι μόνο επέτρεψε στους Ούντο – Βέσελι να μετρήσουν 8 πόντους και 4 ασίστ στο δεύτερο 20λεπτο, αλλά κυρίως έδωσε στη Φενέρ τις αποστάσεις που επέτρεψαν τα 7/12 τρίποντα στο ίδιο διάστημα, τα περισσότερα εκ των οποίων με εξαιρετικές προϋποθέσεις.
Κι ο Παναθηναϊκός;
Πιθανότατα βλέποντας τον Τζέιμς Φελντέιν να ευστοχεί σε τρίποντο για το 47-31, ο Τσάβι Πασκουάλ θεώρησε πως το κακό διάστημα του Δομηνικανού στο πρώτο μέρος ανήκε στο παρελθόν. Εντούτοις, ο Ισπανός ελέγχεται για τα αντανακλαστικά του, και όχι μόνο γιατί ο Φελντέιν έπαιξε 7 σερί λεπτά στην τρίτη περίοδο και αποχώρησε όταν το σκορ ήταν πια 49-46. Απέναντι σε μια πεντάδα που μπορούσε να πιέσει καλά τη μπάλα με τους τρεις γκαρντ και με τους δύο πύργους να απαγορεύουν τις διεισδύσεις, ο Παναθηναϊκός επέμεινε ανώφελα σε ένα σχήμα που βασιζόταν υπερβολικά στο μακρινό σουτ (Καλάθης – Φελντέιν – Ρίβερς – Γκιστ – Σινγκλτον). Από τη στιγμή που το pick n’ roll δεν λειτούργησε, η εν λόγω πεντάδα δεν είχε ούτε τη διεσδυτικότητα του Παππά, ούτε το low post παιχνίδι του Μπουρούση για να φτιάξει τις αποστάσεις της.
Ο Πασκουάλ είπε στη συνέντευξη τύπου πως “κλειδί ήταν τα λάθη μας στην επίθεση, που επέτρεψαν στην Φενέρ να σκοράρει 11 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο”. Προφανώς και έχει δίκιο, όμως δεν είναι να απορεί κανείς που οι Τούρκοι έτρεξαν από τη στιγμή που τα τρίποντα έγιναν καταρχήν τραβηγμένα και κατά δεύτερον άστοχα. Η επιλογή του Ισπανού να μην ακολουθήσει τον Ομπράντοβιτς αποδείχτηκε μπούμερανγκ, αφού οι “πράσινοι” δεν έψαξαν ούτε τα λίγα πλεονεκτήματα που τους έδινε εκείνη η κατάσταση, όπως π.χ να ποστάρει ο Ρίβερς απέναντι στον Μπογκντάνοβιτς.
Η κατάσταση φυσικά δεν βελτιώθηκε άρδην με την είσοδο των Παππά – Μπουρούση στο παρκέ, αφού η Φενέρ είχε βρει για τα καλά ρυθμό και (κυρίως) αυτοπεποίθηση. Όμως και στην τέταρτη περίοδο ο Παναθηναϊκός έπεσε θύμα του βάθους του, απέναντι σε μια Φενέρ που έπαιξε με μοναδικό νέο πρόσωπο τον Κάλινιτς, είτε στο “3”, είτε στο “4”. Ο Κένι Γκέιμπριελ έπαιξε σερί 7 λεπτά και 9 δευτερόλεπτα στην τέταρτη περίοδο, με απολογισμό 1 πόντου, 2 επιθετικών ριμπάουντ και 1 λάθους. Προφανώς το τεχνικό επιτελείο πόνταρε στο μακρινό σουτ του Αμερικανού που θα προέκυπτε από τα ποσταρίσματα του Μπούρου, αλλά η επιμονή σε κάτι που καταφανώς δεν έβγαινε σε άμυνα και επίθεση κόστισε πανάκριβα. Κάπως έτσι ο Σιγνκλτον έμεινε στα 24΄ συμμετοχής, τα τρίτα λιγότερα στα 31 ευρωπαϊκά παιχνίδια που έχει αγωνιστεί φέτος και δεν θα μάθουμε ποτέ τι απαντήσεις θα προέκυπταν από το ζευγάρωμα Μπουρούση – Σινγκλτον/ Ούντο – Βέσελι.
Φυσικά, όλα αυτά δεν αναιρούν τις ευθύνες των παικτών, που έδειξαν πνευματική ανωριμότητα που εξελίχθηκε σε παντελή κατάρευση. Όπως παραδέχτηκε ο Πασκουάλ “μας είχε συμβεί σε εκτός έδρας παιχνίδια, αλλά όχι εδώ”.
Ήταν…σπάσιμο το χθεσινό, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το δεύτερο σετ της παρτίδας προϋποθέτει ότι ο Παναθηναϊκός θα μετατρέψει το μείγμα απογοήτευσης/θυμού σε καύσιμο για τη συνέχεια, αφού η αντίπαλος του μπορεί να είναι το ίδιο βράδυ σταχτοπούτα και κολοκύθα.
Οι σειρές των play-offs δίνουν προβάδισμα στις ομάδες με τον πνευματική σκληράδα και την ικανότητα να φιλτράρουν μέσα σε 48 ώρες τι οφείλουν να κρατήσουν και τι να πετάξουν από αυτό που προηγήθηκε.
Και για να παραφράσω μια ατάκα του Γκρεγκ Πόποβιτς από τους τελικούς του ’13: “Είναι λογικό που είναι δύσκολο. Είναι τα playoffs“.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ