Μόλις τελείωσε με τη συνέντευξη του πολυτιμότερου παίκτη, ο Γιώργος Παπαγιάννης τράβηξε για το γυμναστήριο για την αποθεραπεία του. Τον περίμενα σχεδόν απ΄ έξω, εν τέλεια τον είδα με μια τζαμένια πόρτα να μας χωρίζει. Του φώναξα, με είδε. Του έκανα το σημάδι της κάμερας, να έρθει έξω, στον Δημήτρη και τη Δώρα. Χαμογέλασε. «Πάω να φάω», μου είπε. Δεν μου έκανε εντύπωση που αρνήθηκε: έχει ακούσει πολλά όλο αυτό τον καιρό για να τα ξεχάσει με μια εμφάνιση, έστω κι αν αυτή συνοδεύτηκε από απόλυτη ευστοχία και τέσσερα ρεκόρ καριέρας.
Με τον ψηλό ασχολήθηκα στο δεύτερο επεισόδιο του podcast, πίσω στον Γενάρη, παρέα με έναν από τους ανθρώπους που τον ξέρει από πολύ μικρή ηλικία, τον Μάνο Μανουσέλη. Συμφωνήσαμε με τον κόουτς πως παίρνει σπάνια τη μπάλα, όχι μόνο για να σουτάρει, αλλά γενικά. «Το μόνο που του λείπει είναι οι κεραίες για να παριστάνει το τρόλεϊ», κάγχασε με το γνωστό του δηκτικό ύφος ο Μάνος.
Οι 24 πόντοι κόντρα στην ελλιπέστατη και χωρίς κίνητρο Μπάγερν ήρθαν μια εβδομάδα μετά τους 19 επί της Μπαρτσελόνα – στα δύο αυτά παιχνίδια σούταρε 13/16 δίποντα, 5/6 τρίποντα, είχε 18 ριμπάουντ και 66 στην αξιολόγηση. Ενδιάμεσα ήταν εκ των αρνητικών πρωταγωνιστών στην ήττα από την ΑΕΚ, εκεί όπου ένα χαμένο ριμπάουντ έγινε αυτοκαλάθι και μια διείσδυση του Φλιώνη έφερε το νικητήριο καλάθι για την Ένωση.
Έχοντας αναφέρει σχεδόν ένα τρίμηνο πριν, στις σκοτεινές μέρες, την άποψη μου για τα στοιχεία που κάνουν τον Παπαγιάννη ξεχωριστό, μια δόση κριτικής και μια ματιά στην επόμενη του ημέρα.
Τρία χρόνια πριν, σε ηλικία 23 ετών, ο Μεγαρίτης σέντερ εκμεταλλεύτηκε την περίοδο της καραντίνας για να μπει στο κουκούλι του γυμναστηρίου και να μεταμορφωθεί σωματικά, αποβάλλοντας από το κορμί του το λίπος που τον κρατούσε στο έδαφος και του αφαιρούσε κάμποση από την ταχύτητα. Η διαφορά φάνηκε αμέσως. Προσπαθώντας ακόμα να συνηθίσει τις δυνατότητες του νέου του σκαριού, ανέβηκε από τους 6.9 πόντους και τα 4.7 ριμπάουντ σε 8.8/5.4. Πέρσι πλησίασε σε μέσους όρους νταμπλ-νταμπλ (10.3/8.2), κερδίζοντας μια θέση στην 2η καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκας.
Πλέον έχει φτάσει η ώρα για το δεύτερο και τελευταίο makeover. Για να περάσει στο επόμενο επίπεδο, ο Παπαγιάννης χρωστάει στον εαυτό του κάμποσες ώρες στην αίθουσα με τα βάρη προκειμένου να προσθέσει στο κορμί του αυτά τα κιλά μυϊκού όγκου που θα του επιτρέψουν να γίνει ο κακός ψηλός, εκτός από ταλαντούχος ψηλός που σουτάρει πάνω από πολλούς αλλά δεν μωλωπίζει κανένα. Σε μια Ευρωλίγκα που παίζεται 90% με αλλαγές στην άμυνα οφείλει να είναι σε θέση να κλειδώνει με άνεση οποιονδήποτε παίζει ανάμεσα σε «1» και «3», δηλαδή να τον αναγκάζει είτε να δέχεται ένα καλάθι στη μούρη, είτε να του κάνει φάουλ, είτε και τα δύο μαζί. Επιπλέον θα του δώσει την απαιτούμενη ταχυδύναμη προκειμένου να μπορέσει να ακολουθήσει τους αντίπαλους κοντούς ως τη στεφάνη και να είναι εκεί για να αλλοιώσει/κόψει, στοιχείο στο οποίο έχει πάρει μετριότατο βαθμό φέτος.
Το ότι ο Σερέλης τον έχει πλέον αναμείξει στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του δεν είναι μυστικό, το βλέπουν και οι αόμματοι. Όμως είναι εξίσου σημαντικό να απαιτείς τη μπάλα με το παιχνίδι σου – και αυτό μας βάσει στο δεύτερο κομμάτι που απαιτείται αν ο Παπαγιάννης θέλει να γίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού. Το πνευματικό.
«Ο Παπαγιάννης είναι… moody», μου έλεγε ο κόουτς Μανουσέλης στο podcast, πάει να πει επηρεάζεται πολύ από το πώς νιώθει. Θέλει να περιβάλλεται από εμπιστοσύνη, έχει ανάγκη από την ενθάρρυνση, από το να νιώθει σημαντικός. Θα μου πείτε, «ρε μεγάλε, ποιος δεν θέλει;». Όλοι θέλουν, αλλά κάποιοι το έχουν περισσότερη ανάγκη από άλλους και αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε μειονέκτημα.
Μπορεί κανείς να γκρινιάζει δικαίως πως δεν παίρνει τη μπάλα, αλλά έχει την υποχρέωση να κλειδώσει τον αντίπαλο κοντό από το να στέκεται στην πλάτη του περιμένοντας τη λόμπα. Αν το κάνει θα συμβούν δύο τινά: είτε θα εκθέσει τον πασέρ που δεν θέλει ή δεν βλέπει το καταφανές εσωτερικό mismatch (πράγμα που συνέβη κόντρα στην ΑΕΚ και όχι μόνο με τον ψηλό), είτε θα τροφοδοτηθεί. Ο Ράντονιτς δεν είχε προσωπικά με τον Παπαγιάννη και προτιμούσε τον Γκουντάιτις: απλώς απαιτούσε από τον ψηλό να δέρνεται στη ρακέτα για να τον εκτιμά. O Μαυροβούνιος είχε μάθει να παίζει με τον Τσίρμπες, τον Μαριάνοβιτς, τον Στίματς, τον Μίλκο Μπιέλιτσα, τον Μίτροβιτς: όλους αυτούς που πρώτα βαράνε και μετά συζητούν τις υπόλοιπες επιλογές τους.
Κοντολογίς, ο Παπαγιάννης έχει το πακέτο τεχνικής/ύψους για να είναι μέσα την πεντάδα των καλύτερων σέντερ της Ευρώπης για την επόμενα 5-7 χρόνια. Αν σκληρύνει το σώμα και το μυαλό του, είναι ζήτημα χρόνου να τα καταφέρει. Το αν θα μείνει ή όχι στον Παναθηναϊκό είναι άσχετο με αυτή τη συζήτηση: δυσκολίες και λόγους να κρεμάσει τους ώμους θα βρει παντού.
Στα αποδυτήρια πάντως, η μυρωδιά δεν ήταν αυτή της ικανοποίησης. Μπορούσε κανείς να διακρίνει την ευδαιμονία της νίκης, αλλά όχι καθαρά, ήταν ακόμη αναμεμειγμένη με την απογοήτευση που έφερε η ήττα από την ΑΕΚ. «Κερδίσαμε μια ελλιπή ομάδα», ήταν το πρώτο πράγμα που βρήκε να πει ο Γκριγκόνις, χωρίς καμία διάθεση για χαμόγελα. Ο Βασίλης Σίμτσακ χάρηκε όταν του το είπα, ξεκινώντας την καθιερωμένη συνέντευξη του ασίσταντ. «Αν βλέπαμε μετά από μια νίκη χαμόγελα και «όλα καλά», ενώ δεν είναι, θα ήταν άσχημο», μου απάντησε.
Αν υπάρχει κάτι που φανερώνει ελπίδα στο πράσινο στρατόπεδο και αποτελεί την πραγματική κατάκτηση του Χρήστου Σερέλη και του επιτελείου του, είναι πως ο Παναθηναϊκός νιώθει μετά από καιρό ομάδα. Δυσλειτουργική, κακοστημένη, χωρίς κώδικες, ναι. Αλλά ομάδα. Χθες κέρδισε με τον Μπέικον σε ρόλο θεατή, όχι γιατί είχε διάθεση ο κόουτς να τον τιμωρήσει ή άλλα τέτοια εμπριμέ, αλλά απλώς γιατί άλλοι έκαναν καλύτερα τη δουλειά. Ακούγεται απλό, αλλά η αξιοκρατία σπανίως είναι, ειδικά όταν στο κοκτέιλ συμπεριλαμβάνονται εγωϊσμοί, βαριά συμβόλαια και εύθραυστες ισορροπίες.
Ο νέος προπονητής δεν είναι ο Ομπράντοβιτς που κρυβόταν στη λάσπη, όμως με μία σειρά απλών αλλά αποφασιστικών κινήσεων και δηλώσεων οδηγεί την ομάδα του στην κατεύθυνση της απόκτησης μιας συλλογικής ταυτότητας που είναι απαραίτητο συστατικό της σταθερής προόδου. Όταν φυσικά αυτή η συζήτηση γίνεται 3 μέρες πριν τον ερχομό του Απρίλη καταλαβαίνει κανείς πως τα περιθώρια είναι μικρά, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Ο Σερέλης θα ήθελε όσο τίποτα να έχει τον Τόμας στο ελληνικό ρόστερ και δεν θα ομολογήσει ποτέ πως κράτησε τον Γκριγκόνις γιατί δεν εμπιστεύεται τον Μπέικον, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα σε μια σεζόν με πολύ μεγαλύτερα θέματα.
