Για τον Χρήστο Σερέλη παρά την πρότερη μικρή θητεία του στον Παναθηναϊκό όλα είναι καινούργια! Και δύσκολα. Ακόμη και να βρει τον σωστό διάδρομο στο Αστρομπάλ, εκείνον που οδηγούσε στη συνέντευξη τύπου πριν τον αγώνα με την Ασβέλ. Λογικό και ανθρώπινο. Μια ζωή στο μικροσκοπικό γήπεδο του Λαυρίου όλα γίνονταν κατά μήκος ενός και μοναδικού διαδρόμου 30-40 μέτρων. Μη φανταστείτε όμως ότι ο τύπος είναι κάτι αντίστοιχο με ”τον επαρχιώτη στην Ομόνοια” που τραγουδούσε κάποτε ο Νιόνιος. Μόνο σε ”χαμένο στη μετάφραση” που τα βλέπει όλα με ανοιχτό στόμα δε μοιάζει…
Παρά τις δεδομένες δυσκολίες ο Σερέλης αντιμετωπίζει την εμπειρία του Παναθηναϊκού με απόλυτο ρεαλισμό και θα τολμούσα να προσθέσω με ‘’κυνισμό’’. Κυρίως όμως ξέρει επακριβώς τον ρόλο του και το μέλλον του. Εγκατέλειψε μια ομάδα που θα απολυόταν ή θα αποχωρούσε μόνο αν το αποφάσιζε ο ίδιος, έχοντας προφανώς νιώσει ότι έκλεισε ο κύκλος του στο Λαύριο, το οποίο στην ουσία δημιούργησε, κατάφερε να το ανεβάσει από τα τοπικά πρωταθλήματα στην Α1 και να το φτάσει μέχρι τους τελικούς των πλέι οφ. Τι άλλο να κάνει;
Στον Παναθηναϊκό ξέρει πολύ καλά ότι δε θα μείνει ως πρώτος προπονητής. Ξέρει ότι παρέλαβε μια ομάδα με τη χειρότερη χημεία στην Ευρωλίγκα, που έφτασε να έχει 9 ξένους αλλά δεν μπορεί να ξεσκαρτάρει δύο ενόψει πλέι οφ γιατί πολύ απλά οι 4 παίζουν πάνω κάτω στην ίδια θέση και κάνουν τα ίδια περίπου πράγματα στο παρκέ! Δείχνει όμως αποφασισμένος να ‘’πεθάνει’’ ή να ζήσει με τις ιδέες του και είναι σίγουρο ότι στο τέλος της χρονιάς θα αποχωρήσει από τη θέση του πρώτου προπονητή (για να αναλάβει κάποια άλλη θέση στην ομάδα) με το κεφάλι ψηλά και αξιοπρεπής. Who Serelis; Αυτό θα μπορούσε να αναρωτηθεί οποιοσδήποτε διάβαζε την περασμένη εβδομάδα την είδηση για τον αποκλεισμό του Μπέικον από τη δωδεκάδα του Παναθηναϊκού. Ο Σερέλης δεν είχε δεύτερες σκέψεις αφού το δίλημμα ήταν ξεκάθαρο: Η χάνει τον ένα ή χάνει τους άλλους 11. Και κυρίως χάνει και τη δική του αξιοπρέπεια. Και αν το προπονητικό του βάρος μπορεί να ζυγίζεται, να τίθεται διαρκώς υπό κρίση, η προσωπική του αξιοπρέπεια είναι προφανώς αδιαπραγμάτευτη. Είναι άγνωστο αν η κίνηση παραδειγματισμού του Μπέικον θα πιάσει τόπο και θα καταφέρει να τον κερδίσει. Τα πρώτα δείγματα λένε πως ναι. Ο Μπέικον και στην ήττα από τον ΠΑΟΚ και στην εκτός έδρας νίκη του Βιλερμπάν έπαιξε ομαδικά, με σύνεση, δεν εκβίασε προσπάθειες και στη Λιόν αποδείχθηκε καταλυτικός στα τελευταία λεπτά. Α, ναι, δε ‘’έκλεβε’’ στην άμυνα, αφού προσπάθησε, πήρε ριμπάουντς, μπήκε στις φάσεις κάνοντας 3 κλεψίματα και ήταν αρκούντως ομαδικός. Βεβαίως, όταν μιλάνε πλέον για τον Μπέικον στον Παναθηναϊκό κρατάνε πολύ μικρό καλάθι και δείγμα δύο αγώνων δεν είναι αρκετά μεγάλο.
Ο Σερέλης ξέρει ότι χωρίς τη δυνατότητα πολλών προπονήσεων λόγω διαρκών υποχρεώσεων δεν μπορεί να παρέμβει δραστικά και ακαριαία στο αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας. Ίσα-ίσα πρόλαβε να βάλει 2-3 παιχνίδια με πικ εν ρόλ στο επιθετικό ρεπερτόριο του Παναθηναϊκού που σε εποχές που το συγκεκριμένο στιλ είναι καθεστώς δεν είχε ούτε ένα ελλείψει κατάλληλων παικτών. Ο Έλληνας κόουτς δεν πετάει στα σύννεφα, ούτε αεροβατεί. Κυρίως ξέρει τον ρόλο του, τη θέση και το πιθανό μέλλον του στον οργανισμό. Και αυτό λειτουργεί υπέρ του. Χρόνο (που δεν έχει) χρειάζεται και ένα δυνατό λύτη μπασκετικών εξισώσεων(ή ένα καλό μέντιουμ) για να λύσει τον γόρδιο δεσμό με τους εννιά ξένους της ομάδας ενόψει των ελληνικών πλέι οφ.
