Η ήττα της ΑΕΚ στο Λαύριο έριξε την φιλόδοξη «ένωση» σε ένα μάλλον μίζερο ρεκόρ με 4 νίκες και 3 ήττες στην ελληνική Basket League. Και στην 5η θέση της κατάταξης παρέα με τον ΠΑΟΚ. Χωρίς μάλιστα να θεωρηθεί και το πρόγραμμα της στο πρώτο μισό του α΄ γύρου ιδιαίτερα απαιτητικό και δύσκολο. Την ίδια ώρα, η ΑΕΚ στο θεωρητικά ήσσονος ανταγωνισμού Champions League έχει γνωρίσει δύο εντός έδρας ήττες και η πρόκριση της στον επόμενο γύρο δεν είναι εξασφαλισμένη. Αν δεν υπήρχε η επικών διαστάσεων νίκη της στη Βενέτσια και η πρόκριση της στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος με τη νίκη επί του Παναθηναϊκού τα σύννεφα πάνω από το ΟΑΚΑ θα είχαν ήδη πυκνώσει και ενδεχόμενα να είχε ξεσπάσει καταιγίδα.
Ήδη αναζητούνται οι λόγοι για τη μέτρια, με κάθε αποτίμηση, πορεία της ομάδας αλλά έχω την αίσθηση ότι και πάλι αναζητούνται με λάθος τρόπο. Η ΑΕΚ έχει αυτή τη στιγμή με πολύ μεγάλη διαφορά από τον επόμενο το τρίτο μεγαλύτερο μπάτζετ στην ελληνική μπασκετική αγορά. Όσο μεγάλη είναι η διαφορά της από την επόμενη ομάδα (λογικά είναι ο Προμηθέας Πατρών) άλλο τόση είναι και η απόσταση που τη χωρίζει από τις δύο κορυφαίες αγωνιστικά και οικονομικά ομάδες (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός). Συνεπώς το όλο θέμα δεν έχει να κάνει άμεσα τουλάχιστον με την επένδυση του ιδιοκτήτη της κ. Μάκη Αγγελόπουλου. Ούτως ή άλλως κανείς δεν μπορεί να ψέξει ένα άνθρωπο που παρέλαβε την ομάδα στο χείλος του γκρεμού και με αδυναμία συμμετοχής στην Α1 που μόλις είχε ανέβει και βάζει σταθερά ποσά που κυμαίνονται από 3 έως 5 εκατομμύρια το χρόνο με ελάχιστη ανταπόδοση.
Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν τα χρήματα που προφανώς υπάρχουν για αυτό που θέλει να κάνει η ΑΕΚ αλλά τι ακριβώς θέλει να κάνει με αυτά τα χρήματα. Πριν από μερικά χρόνια η ομάδα ξεκίνησε να επενδύει παράλληλα και σε ταλαντούχους Έλληνες παίκτες. Ο μοναδικός για την ώρα που έχει αποκτήσει θέση και ρόλο είναι ο Λαρεντζάκης. Αποκτήθηκαν όμως και άλλα παιδιά όπως ο Μωραϊτης που βρέθηκε στην ΑΕΚ σαν ο καλύτερος παίκτης στην ηλικία του σε όλη την Ελλάδα και ένας από τους καλύτερους σε όλη την Ευρώπη, ο Τσλαμπούρης, ο αδελφός του Δημήτρη Αγραβάνη Γιάννης και εσχάτως οι έφηβοι Ρογκαβόπουλος, Χατζηδάκης. Η λογική ήταν απλή: Να φτιαχτεί ένας ελληνικός κορμός που μελλοντικά θα γεφύρωνε το χάσμα από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Ήδη, η πρώτη απ΄ αυτές τις επενδύσεις είναι αμφίβολο αν θα κάνει ποτέ απόσβεση: Ο Μωραϊτης και φέτος είναι κάπου μεταξύ εξέδρας και….εξέδρας έχοντας παίξει 16 λεπτά εναντίον των Τρικάλων και άλλα 11 σε τρία ακόμη παιχνίδια. Ο Τσαλμπούρης δεν χώρεσε σε ένα ιδιαίτερα φορτωμένο ρόστερ και δόθηκε στον Κολοσσό πριν από μερικές μέρες. Ο Αγραβάνης έχει παίξει 5-6 λεπτά και οι άλλοι δύο παίκτες είναι ούτως η άλλως μικρότεροι και περιμένουν τη σειρά τους.
Το περασμένο καλοκαίρι η αίσθηση που υπήρχε ήταν ότι η ΑΕΚ θα έκανε ένα βήμα πίσω όσον αφορά στις αποκτήσεις ξένων ή Ελλήνων παικτών και ότι θα προσπαθούσε να συνδυάσει μια καλή πορεία με την σταδιακή ανάδειξη των νεαρών Ελλήνων. Αυτό στην πράξη δεν έγινε ποτέ. Γιατί άραγε; Ειδικά από τη στιγμή που ήταν και θέμα συζήτησης-συμφωνίας του Σωτήρη Μανωλόπουλου με τον πρόεδρο Μάκη Αγγελόπουλο στη διάρκεια του σχεδιασμού της νέας περιόδου. Σύμφωνα με τα όσα είμαι σε θέση να γνωρίζω λίγο αργότερα οι δημόσιες τοποθετήσεις του κ.Αγγελόπουλου έλεγαν άλλα πράγματα από τα συμφωνηθέντα: Μιλούσαν για άμεσο σπάσιμο του δίπολου Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, για μια μεγάλη Ευρωπαϊκή πορεία κλπ.
Κανείς και πάλι δεν μπορεί να ψέξει τον ιδιοκτήτη της ΑΕΚ που επενδύει και έχει μεγάλα όνειρα για την ομάδα του. Αλλά τα μεγάλα όνειρα απαιτούν πρώτα απ΄ όλα υπομονή και το δεύτερο και βασικότερο ένα συγκεκριμένο πλάνο από το οποίο δεν μπορεί κάθε τρεις και λίγο να παρεκκλίνει η ομάδα. Αμέσως μετά από εκείνες τις τοποθετήσεις του μεγαλομετόχου το ΟΑΚΑ άρχισε να γεμίζει με ξένους παίκτες εκ των οποίων ορισμένοι είναι αμφίβολης αξίας και ήδη έτοιμοι να δουν την πόρτα της εξόδου, ενώ αναζητούνται και άλλοι στη θέση τους. Αυτή τη στιγμή η ΑΕΚ έχει επτά ξένους παίκτες στο ρόστερ της από τους οποίους είναι ζήτημα αν οι τέσσερις αξίζει να βρίσκονται στην ομάδα.
Την ίδια ώρα ο Μανωλόπουλος είναι σε μια διαρκή αμφισβήτηση και τα αποτελέσματα δεν τον βοηθούν. Είναι κοινό μυστικό ότι παραμονές του ημιτελικού με τον Παναθηναϊκό η μπασκετική πιάτσα υποστήριζε ότι αν έχανε η ΑΕΚ τον συγκεκριμένο αγώνα θα έφευγε και ότι ήδη υπήρχε προσυμφωνία με άλλο γνωστό Έλληνα προπονητή. Θυμίζουμε ότι ήδη από τον πάγκο της ΑΕΚ μετά την επιστροφή της στην Α1 έχει περάσει ο Σάκοτα που συνεχίζει στην ομάδα και ο Ζντοβτς που έφυγε κακήν-κακώς με συνθήκες παρεμφερείς με τις τωρινές. Ο Μανωλόπουλος είναι ένας πολύ καλός προπονητής που μπορεί να μην έχει μεγάλη εμπειρία πρώτου προπονητή σε αυτό το επίπεδο αλλά έχει φρέσκες ιδέες. Προφανώς, όμως, κάποιος πρέπει να του εξηγήσει, όπως και πρέπει να εξηγήσει στους φιλάθλους της ΑΕΚ ποιο ακριβώς είναι το πλάνο της ομάδας και με ποιο χρονικό ορίζοντα; Θέλει να πάρει φέτος το πρωτάθλημα η ΑΕΚ; Τότε απαιτούνται άλλα τόσα χρήματα και τουλάχιστον τέσσερις καλύτεροι ξένοι από τους υπάρχοντες επτά. Ρεαλιστικά, με το μπάτζετ που διαθέτει η ΑΕΚ και το αντίστοιχο υλικό δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα. Θέλει απλά μια αξιόλογη πορεία; Αυτή είναι συνυφασμένη με την 3η θέση την οποία καλώς ή κακώς μάλλον θα πάρει ακόμη και με το άσχημο ξεκίνημα της. Η πορεία στην Ευρώπη είναι και πάλι αντίστοιχη του μπάτζετ της, ο κόσμος μπορεί να μην ξέρει μερικές από τις ομάδες που αντιμετωπίζει αλλά τα οικονομικά τους μεγέθη είναι καλύτερα της ΑΕΚ. Για παράδειγμα, η Μονακό που την απέκλεισε πέρσι είχε προϋπολογισμό που άγγιζε τα 10 εκατομμύρια ευρώ, η Βενέτσια που είναι αντίπαλος της φέτος έχει 6-7 εκατομμύρια και η Ισπανική Εστουντιάντες είναι στα ίδια επίπεδα με την ελληνική ομάδα.
Το ερώτημα που καλείται να απαντηθεί είναι το εξής: Πόσο….χειρότερη θα ήταν η ΑΕΚ αν είχε τέσσερις καλούς ξένους (και όχι επτά, εκ των οποίων οι τρεις είναι περαστικοί-θεατές), δύο τρεις έμπειρους Έλληνες και την ομάδα συμπλήρωναν οι νεαροί Έλληνες. Θα είχε παραπάνω από τρεις ήττες στο ελληνικό πρωτάθλημα; Αμφίβολο. Θα είχε μέτρια πορεία στο Champions League; Μα και τώρα μέτρια έχει. Δεν θα είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό του Κυπέλλου; Δηλαδή τη….διαφορά εκείνο το βράδυ την έκαναν τα 15 λεπτά που έπαιξε ο αόρατος Μπάρλοου και τα 11 λεπτά του άποντου Σι;
Η ΑΕΚ έχει τα πάντα που έπρεπε να έχει. Της λείπει μόνο ένα σοβαρό πλάνο με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και η υπομονή. Κάπως έτσι κινδυνεύει να χάσει και πολύτιμο χρόνο και στο τέλος του δρόμου να μην έχει καταφέρει απολύτως τίποτα παρά μόνο μια μεγαλοπρεπή τρύπα στο νερό. Επειδή ακριβώς αυτή τη στιγμή είναι διχασμένη κάπου μεταξύ μιας ομάδας που θέλει με κάθε τρόπο μεγάλες νίκες και ανάπτυξη. Αλλά αυτά τα δύο πακέτο δεν πάνε. Η τουλάχιστον δεν πάνε χωρίς ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα.