Για τον Νίκο Ρογκαβόπουλο και τον Δημήτρη Μωραϊτη η Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου έχει ήδη σημαδευτεί ως η βραδιά που έσωσαν την καριέρα τους, έγιναν γνωστοί και σε ανθρώπους που δεν έχουν στην καθημερινότητά τους το μπάσκετ και κατάφεραν να αποδείξουν ότι δεν είχαν μπει πρόωρα και άδικα στη γενιά των χαμένων ταλέντων. Βλέπετε, για αρκετά χρόνια τώρα και οι δύο είχαν πέσει στην τέλεια παγίδα που στήνει το ελληνικό μπάσκετ εδώ και χρόνια στα ταλέντα του πριν τα φάει όπως ο Κρόνος τα παιδιά του.
Ας ξεκινήσουμε από τον Μωραϊτη που είναι μεγαλύτερος ηλικιακά αν και όπως θα δείτε στην πορεία οι ιστορίες τους είναι πολύ κοντινές και κάπου συναντιούνται με τους ίδιους ανθρώπους και τα ίδια δεδομένα. Γιός του Κώστα Μωραϊτη που έκανε μια αξιοπρεπή καριέρα ως σουτέρ στον Ολυμπιακό και τον Ηρακλή ο Δημήτρης βρέθηκε μέσα σε ένα καλοκαίρι, την εποχή που ήταν 16 ετών να αποτελεί το επόμενο μεγάλο πρότζεκτ του Ελληνικού μπάσκετ. Ο καλύτερος παίκτης της γενιάς του που δεν έβγαλε σπουδαία ταλέντα, βρέθηκε παρέα με τους καλύτερους παίκτες του κόσμου στο Jordan Classic και γρήγορα έγινε μήλο της έριδας μεταξύ των ομάδων που ήθελαν να τον αρπάξουν από τον Πανιώνιο όπου είχε πρωτοπαίξει μπάσκετ. Ο νεότευκτος στα δρώμενα του Ελληνικού μπάσκετ Μάκης Αγγελόπουλος τίναξε την μπάνκα στον αέρα όταν έβαλε μπροστά στον πιτσιρικά και την οικογένεια του ένα συμβόλαιο πέντε χρόνων που έγραφε από κάτω ολοστρόγγυλο ένα εκατομμύριο ευρώ. Στην προσπάθεια του να ταράξει τα νερά ο Αγγελόπουλος χρύσωσε τον πιτσιρικά και τον κλείδωσε για πέντε χρόνια σε ένα χρυσό κλουβί γεμάτο δυστυχία! Για την επόμενη εξαετία, ο Μωραϊτης που προφανώς έκανε και τα δικά του λάθη ήταν περίπου ωσεί παρών στην ΑΕΚ μπλεγμένος κάπου ανάμεσα στη στάμπα του αιώνιου ταλέντου και του μεγαλοιδεατισμού μιας ομάδας που προσπαθούσε μάταια να σπάσει το κατεστημένο με το λάθος τρόπο. Αντί να επενδύσει στη γενιά των πιτσιρικάδων και το παιδομάζωμα που είχε κάνει η ΑΕΚ εγκλωβίστηκε σε μια στείρα διαδικασία κυνηγώντας ανεμόμυλους και συσσωρεύοντας χρέη από συμβόλαια με ντεσπεράντος του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, υποψήφιους για σύνταξη Έλληνες μπασκετμπολίστες και λογής λογής τυχάρπαστους Αμερικάνους που ήρθαν και έφευγαν τόσο γρήγορα πριν ο τίτλος του μεσσία προλάβει να ξεφτίσει. Η ΑΕΚ δεν έσπασε ποτέ το δίπολο που είχαν σχηματίσει οι αιώνιοι ακόμη και όταν ο ένας από αυτούς δεν έπαιζε καν στην Α1 και σε αυτή την εξαετία ο Μωραϊτης πρόλαβε να πάει μισή σεζόν δανεικός στον Κολοσσό. Δεν ξέρω πόσα από το ένα εκατομμύριο ευρώ κατάφερε να εισπράξει (και προφανώς δεν είναι αυτό το ζητούμενο) αλλά χρειάστηκε να φτάσει 22 ετών για να απαγκιστρωθεί από μια υπογραφή που είμαι σίγουρος ότι αν γύριζε τον χρόνο πίσω δεν θα ξανάβαζε ποτέ. Στο Περιστέρι προσπαθεί πια να βρει τον χρόνο που έχασε, τον ρόλο που δεν είχε και στα Λιόσια κόντρα στους Σέρβους μας έδειξε με χρονοκαθυστέρηση γιατί πίσω στα 16 του τον θεωρούσαν ένα από τους καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες στην ηλικία του. Τον χρόνο δεν τον νικάει κανείς αλλά μπορεί να γίνεις φίλος μαζί του και να τον…κοροιδέψεις. Ας ελπίσουμε ότι ο 24χρονος πλέον Μωραϊτης θα τα καταφέρει.
Όταν πριν μερικά χρόνια ο μακαρίτης Κώστας Πολίτης είχε δει τον 15χρονο τότε Ρογκαβόπουλο να παίζει στην παιδική ομάδα των εκπαιδευτηρίων Δούκα έβγαλε γρήγορα την ετυμηγορία του. ‘’αυτός είναι ο επόμενος μεγάλος παίκτης του Ελληνικού μπάσκετ. Προσέξτε τον σαν τα μάτια σας’’. Ήμουν αυτήκοος μάρτυς αυτής της κουβέντας και προφανώς ελάχιστοι είχαν λόγο να διαφωνήσουν μαζί του. Το μάτι του Πολίτη έκοβε και σπάνια έπεφτε έξω με νέους παίκτες. Εδώ κάποτε είδε ένα άγνωστο πιτσιρικά να παίζει στη μακρινή Ισλανδία και έκανε τα πάντα για να τον φέρει πίσω στην Ελλάδα και να κερδίσει το ελληνικό μπάσκετ τον Κώστα Τσαρτσαρή. Ο Ρογκαβόπουλος ήταν ένας σπάνιος συνδυασμός μπασκετικού ταλέντου και αθλητικών προσόντων που δεν συναντάς εύκολα σε έλληνα παίκτη. Δεν είναι έκπληξη ειδικά τα αθλητικά προσόντα αφού υπάρχουν στο οικογενειακό DNA. Ο πατέρας του (Νίκος επίσης) έπαιξε μπάσκετ σε μικρές Αθηναϊκές ομάδες αλλά όσοι τον έβλεπαν στη δεκαετία του ’80 είχαν να λένε για το φοβερό επιτόπιο άλμα του. Επίσης, ο θείος του Αλέκος Ρογκαβόπουλος διατέλεσε πρόεδρος του Ηλυσιακού στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και δαπάνησε μυθικά για την εποχή ποσά για να παίξουν στην ομάδα σπουδαίοι βετεράνοι του Ελληνικού μπάσκετ όπως ο Γιώργος Καστρινάκης και ο Βασίλης Γκούμας. Όταν ήρθε η ώρα ο Ρογκαβόπουλος τζούνιορ να εγκαταλείψει την ομάδα του Μαρουσιώτικου σχολείου ήταν ήδη περιζήτητος. Είχε ήδη αρνηθεί την πρόταση της Ρεάλ Μαδρίτης που τον κάλεσε στην πόλη και του έδωσε μια θέση στις μικρές της ομάδες. Και με τις μισές ελληνικές ομάδες στην πόρτα του ο Ρογκαβόπουλος υπέγραψε στην ΑΕΚ ελπίζοντας ότι θα έχει καλύτερη τύχη από τον καλό φίλο του εκείνο το διάστημα Δημήτρη Μωραϊτη. Για τέσσερα χρόνια έπεσε στην ίδια ακριβώς παγίδα που κρυβόταν πίσω από ένα συμβόλαιο με πολλά μηδενικά. Πέρσι όταν πια έμεινε ελεύθερος πήγε στον Προμηθέα αλλά χρειάστηκε να φτάσει στο αχαρτογράφητο μπασκετικά Ντενιζλί για να βρει τη μπασκετική του Ιθάκη. Η εμφάνιση του απέναντι στη Σερβία ήρθε ως επιστέγασμα μια υπέροχης σεζόν που κάνει στην Τουρκική λίγκα.Μικρότερος σε ηλικία από τον Μωραϊτη (γεννημένος το 2001) απέδειξε ότι ο Κώστας Πολίτης δεν έκανε λάθος πριν από έξι χρόνια όταν κόλλαγε δίπλα στο όνομα του τα πρώτα μπασκετικά παράσημα.
Τραγική ειρωνεία. Στο γήπεδο που είναι πια το σπίτι της ΑΕΚ τέσσερις πρώην παίκτες της ομάδας (Ρογκαβόπουλος, Μωραϊτης, Τσαλμπούρης, Χατζηδάκης) οδήγησαν την υπηρεσιακή εθνική σε μια επικών διαστάσεων νίκη! Κανείς απ΄ αυτούς δεν φοράει πια τα κιτρινόμαυρα. Κανείς απ΄ αυτούς δεν βρήκε χρόνο και ρόλο στην ομάδα ακόμη και σε σεζόν που έμοιαζαν χαμένες και η ομάδα δεν θα είχε τίποτε παραπάνω να χάσει και πολύ περισσότερα να κερδίσει αν έπαιζαν! Σκεφθείτε τη απλά σήμερα με αυτούς τους τέσσερις και έξι συμπαθητικούς ξένους δίπλα τους σε ένα what if που θα μείνει αναπάντητο.
ΥΓ Προφανώς και οι προηγούμενες σχεδόν 1000 λέξεις δεν γράφτηκαν για να κουνήσουμε το δάχτυλο σε μια ομάδα και να την χρίσουμε συλλήβδην ‘’νεκροταφείο ταλέντων’’. Η νοοτροπία πο υ υπάρχει στην ΑΕΚ υπάρχει λίγο ως πολύ στις περισσότερες ομάδες που απλά δεν τολμούν μπλεγμένες στο κυνήγι άπιαστων ονείρων, στο ελληνικής κατασκευής ‘’πρέπει’’ που συνοδεύει τους στόχους τους και στη φασαρία που κάνουν σχόλια άσχετων με το αντικείμενο οπαδών στα κανιβαλιστικά social media. Δεν ξέρω για παράδειγμα τι εμποδίζει τον Παναθηναϊκό στην ουσιαστικά χαμένη Ευρωπαϊκή χρονιά του να ρίξει στο παρκέ τη δική του πιτσρικαρία και να δημιουργήσει ένα αληθινό όραμα για το μέλλον. Ώστε μετά από 3-4 ή πέντε χρόνια μετά από ένα ανάλογο αγώνα της εθνικής να μην γράφουμε για το χαμένο στοίχημα του Σαμοντούροφ, του Αβδάλα, του Μαντζούκα και του Χουγκάζ που θα χρειαστεί όπως δείχνουν τα πράγματα να κουβαλάνε μέχρι τα 22 ή τα 23 τους τον χαρακτηρισμό του ταλέντου που θα κοιτάει και δεν θα παίζει.
