Είναι αλήθεια ότι ο Παναθηναϊκός με την πορεία του μέχρι το Μουντιάλ αλλά και με το ποδόσφαιρο που έπαιξε απο τον Μάρτιο ως τον Νοέμβριο του 2022 ανέβασε πολύ τον πήχη των προσδοκιών. Η φίλαθλη Ελλάδα –καφενειακά- τον έχρισε πρωταθλητή Ελλάδος πριν καλά-καλά τελειώσει ο πρώτος γύρος.
Αυτό έβαλε πίεση σε μια ομάδα που δεν έχει ξανακάνει πρωταθλητισμό. Την ίδια ώρα η διακοπή του Μουντιάλ ευνόησε τους ανταγωνιστές που ανασυντάχθηκαν και βρήκαν τις σταθερές τους έχοντας -και οι τρεις- πιο ποιοτικά και πιο γεμάτα ρόστερ από τον Παναθηναϊκό.
Μοιραία ήρθε η καθίζηση που φαινόταν από το πρώτο κιόλας ματς μετά τη διακοπή για τους “πράσινους”. Παίκτες άδειοι σωματικά και ψυχολογικά και μια ομάδα εύκολο να την διαβάσει κανείς που δεν μπόρεσε ποτέ να βρει το plan b της. Προφανώς και οι ευθύνες σε έναν οργανισμό βαραίνουν τους πάντες.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει δεχθεί τους επαίνους που του αξίζουν για το γεγονός ότι δημιούργησε μια ομάδα με αρχές στο παιχνίδι της, η οποία παίζει ορθολογικά. Ο έμπειρος τεχνικός στηρίχθηκε υπέρ το δέον, σε κάποιους παίκτες οι οποίοι είναι από πέρσι μαζί και αποτελούν τον κορμό της ομάδας. Είχε την μεγάλη ατυχία με τον Αϊτόρ, ο οποίος στις 24 Οκτωβρίου ήταν ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος. Ωστόσο έχει κάνει και ο ίδιος λάθη τα οποία αναδεικνύονται μέσα από την τωρινή εικόνα της ομάδας του.
Τότε τραυματίστηκε σοβαρά. Εκείνο το βράδυ θα έπρεπε ο οργανισμός του Παναθηναϊκού να έχει αρχίσει ένα “ράλι” με άοκνη εργασία για να βρεθεί ο αντικαταστάτης του. Αυτός θα έπρεπε να είχε έρθει για να πάιξει από την 1η Ιανουαρίου. Ίσως θα έπρεπε να είχε ρίξει και μια ματιά στην Ελλάδα για παίκτες που θα μπορούσαν να προσφέρουν άμεσα έστω και ως λύσεις από τον πάγκο. Για να νιώθουν και οι βασικοί έναν κάποιο ανταγωνισμό που θα τους “τραβάει” προς τα πάνω. Εδώ η ευθύνη βαραίνει τον Γιοβάνοβιτς που θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο στις μεταγραφές αλλά και την διοίκηση η οποία θα έπρεπε να έχει ενισχύσει ούτως ή άλλως το οικοδόμημά της.
Ο παίκτης τελικά δεν ήρθε ακόμα. Ωστόσο ανησυχητικό είναι το φαινόμενο οι καλύτεροί του παίκτες να είναι οι χειρότεροι της ομάδας στο πιο κρίσιμο σημείο της χρονιάς. Ο Μπρινιόλι δεν είναι ο σταθερός και ήρεμος Μπρινιόλι που ξέραμε. Ο Σένκεφελντ είναι ο χειρότερος Σένκεφελντ της θητείας του στον Παναθηναϊκό και με κακή συμπεριφορά στο γήπεδο, όχι μόνο αγωνιστική. Ο Χουάνκαρ έχει ξεκάθαρα κουραστεί πνευματικά με αποτέλεσμα να έχει κάνει μαζεμένα τα λάθη που δεν έχει κάνει σε όλη του τη θητεία στον Παναθηναϊκό. Ο Ρούμπεν Πέρεθ προφανώς εδώ και δύο μήνες δεν παίζει με καθαρό μυαλό με αποτέλεσμα τα -επικίνδυνα- λάθη του να είναι πλέον συχνό φαινόμενο. Και τέλος ο Παλάσιος, εδώ και μήνες δεν μπορεί να βρει τον καλό (αποτελεσματικό) του εαυτό μολονότι φαίνεται να προσπαθεί.
Η ευθύνη εδώ βαραίνει πρωτίστως τους παίκτες (μιλάμε για επαγγελματίες) και δευτερευόντως τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο οποίος θα έπρεπε να έχει αντιληφθεί την κατάστασή τους και είτε να ανοίξει το rotation (πόσο χειρότερα να έπαιζε ο Παναθηναϊκός), είτε να δουλέψει περισσότερο μαζί τους στο κομμάτι της ψυχολογίας και την πνευματική τους προετοιμασία.
Για το τέλος αφήνουμε τις μεταγραφές. Πλην του αντικαταστάτη του Αϊτόρ, η ομάδα θα έπρεπε να είχε ήδη ενισχυθεί με παίκτες που θα έδιναν λύσεις είτε ως βασικοί είτε ως ποιοτικές εναλλακτικές από τον πάγκο. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει καθόλου βάθος στο ρόστερ ώστε να αντέξει τον φετινό ακρατο ανταγωνισμό και το μομέντουμ του πρωταθλήματος λέει ότι το “τριφύλλι” υστερεί έναντι των τριών συνδιεκδικητών του τίτλου ελαχιστοποιώντας τις δικές του πιθανότητες για τον τίτλο. Φαινομενικά δεν αντέχει. Αν αντέξει θα πρόκειται για μια ακόμα ποδοσφαιρική υπέρβαση, η οποία όμως για να επιτευχθεί χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας, τρόπου σκέψης και ενίσχυση.
