Τα κουκιά ήταν μετρημένα πριν ακόμα ξεκινήσει το παιχνίδι της Μπολόνια. O Παναθηναϊκός των δύο πραγματικών ψηλών και του ενός πάουερ φόργουορντ που στην ψυχή είναι «3» θα αντιμετώπιζε δεδομένα προβλήματα απέναντι σε μια σκληρή ομάδα που και περισσότερες λύσεις κοντά στο καλάθι είχε, αλλά και τη συνήθεια να μεταφέρει εκεί το παιχνίδι.
Έγραφα χθες: «Με τον Μαντζούκα εκτός, ο Ντέρικ Γουίλιαμς θα περάσει άλλο ένα βράδυ τη μοναχική βάρδια στο «4», όμως το πρόβλημα είναι πως θα βρει απέναντί του έναν αντίπαλο που δεν του αρέσει καθόλου. Ο Τόκο Σενγκέλια βγάζει το ψωμί του λειτουργώντας στο χαμηλό ποστ και αναμένεται να πάρει ακόμα περισσότερες μπάλες από ότι συνήθως». Ω, τι έκπληξη, η Βίρτους έστελνε τη μπάλα σχεδόν μηχανικά στο αριστερό ποστ, είτε εκεί ήταν ο Γεωργιανός, είτε ο Ζαϊτέ. Το ίδιο συνέβαινε συχνά με τον αντίπαλο του Πάρις Λι.
Θα περίμενε κανείς από τον Παναθηναϊκό να οχυρωθεί στη ρακέτα του, να επιτρέψει τα τρίποντα από τα φτερά και να επιλέξει να χάσει από το σουτ απέναντι σε μια ομάδα ασταθή σε αυτό τον τομέα. Όπως έκανε στο πρώτο ημίχρονο κόντρα στη Μακάμπι. Ανάθεμα όμως κι αν καταλάβαινε κανείς ποια ακριβώς ήταν η αμυντική στόχευση των πράσινων στα πρώτα είκοσι λεπτά. Με τον Μπέικον προκλητικά αδιάφορο στο πίσω μέρος και τον Γουίλιαμς να νιώθει πως ζει το Μόναχο σε déjà vu, η άμυνα κατέρρεε μετά από δύο, το πολύ, περιστροφές. Την ίδια στιγμή η Βίρτους τιμωρούσε με συνέπεια σχεδόν κάθε πράσινη επίθεση γινόταν από εγωισμό και ένστικτο με αιφνιδιασμούς και transion.
Ο Μπέικον πήγε στον πάγκο έχοντας νικηθεί ολοκληρωτικά, πρώτα στο μυαλό και μετά στο παρκέ, ο Γουόλτερς συγύρισε την πεντάδα και ο Ράντονιτς βρήκε για πρώτη φορά πεντάδα που να λειτουργεί. Ο Παναθηναϊκός πίεσε τη μπάλα, καθυστέρησε και κατέστρεψε επιθέσεις και οδήγησε με συνετό τρόπο τους αντιπάλους του στον Παπαγιάννη, που αλλοίωσε ό,τι πέρασε από μπροστά του και με κάποιον μαγικό τρόπο ακούμπησε και λίγο τη μπάλα στην επίθεση.Το ματς είχε γυρίσει στο 33΄, όμως η Βίρτους έπαιζε κοντά 6-7 λεπτά με τις ρεζέρβες της.
Όταν ο Σενγκέλια, ο Χάκετ και ο Τεόντοσιτς επέστρεψαν βρήκαν απέναντι τους ιδρωμένες φανέλες, φορεμένες από κατάκοπους παίκτες. Ο Σέρβος έκανε φύλλο και φτερό την άμυνα χωρίς να υπερβάλλει, αφού στην απέναντι πλευρά δεν είχαν μείνει κουράγια. Ο Μπέικον επιβράδυνε το παιχνίδι σε σημείο ακινησίας, ο Πονίτκα έχασε λέι-απ, ούτε αιφνιδιασμός 3v1 δεν βγήκε.
Οι γνωστοί 7 παίκτες που τραβάνε το κουπί έγιναν οκτώ με την ενεργοποίηση του Γκριγκόνις, όμως και πάλι το ρεζερβουάρ ήταν άδειο στην τελική ευθεία. Ο Λιθουανός ήθελε, η γλώσσα του σώματος το έλεγε καθαρά. Όμως θα ήταν ως αφύσικο να είχε ρυθμό μετά από τρεις μήνες περιπλάνησης μεταξύ εξέδρας, πάγκου και παρκέ. Τρεις πόντοι, δυο ασίστ, τέσσερα λάθη, ¼ τρίποντα. Μια τρύπα στο νερό.
Πέρασαν σχεδόν τρεις εβδομάδες από τότε που ο Ντέγιαν Ράντονιτς πήρε το πράσινο φως να κάνει αλλαγές. Δεν μου κάνει την παραμικρή εντύπωση πως δεν έχει γίνει καμία, ούτε εντός, αλλά ούτε και εκτός ομάδας. Το είπα στο πρώτο podcast και είναι τόσο αλήθεια όσο ήταν τότε: ο συμπαθής Μαυροβούνιος όχι μόνο είναι πελαγωμένος, αλλά ακόμα περισσότερο δεν έχει ούτε τις ικανότητες, ούτε την εμπειρία, ούτε το επιτελείο για να φέρει σε πέρας μια τέτοια αποστολή.
Οι μέρες του στον πάγκο είναι προφανώς μετρημένες: θα μου προκαλέσει εντύπωση αν καθίσει στον πάγκο κόντρα στο Λαύριο – για τη Ζάλγκιρις οι πιθανότητες είναι ακόμα λιγότερες. Αυτό μοιάζει η καταλληλότερη επιλογή, αφού είναι ένα πράγμα να μην σε στηρίζει ο κόσμος ή οι δημοσιογράφοι και ένα τελείως διαφορετικό να έχεις πάψει ο ίδιος να πιστεύεις πως η φετινή σεζόν μπορεί να σωθεί.
Ο συμπαθέστατος Γκόραν Μπόσκοβιτς έριξε τον Νίτσε στο τραπέζι με το περίφημο «ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό», όμως ο Παναθηναϊκός δεν επιζεί για να παλέψει μια άλλη μέρα, απλώς βασανίζεται. Και όπως λέει ο Μπραντ Πιτ ως Μπίλι Μπιν στο «Moneyball», «θα προτιμούσες να φας μια σφαίρα στο κεφάλι ή πέντε στο στήθος;».
