Όταν μου ζητήθηκε από τον φίλο και αρχισυντάκτη Μάκη Μπεκιάρη, να γράψω ένα blog στο novasports.gr για τον Θανάση Γιαννακόπουλο, ομολογώ ότι αισθάνθηκα άβολα.
Αναρωτήθηκα “Τι μπορώ να γράψω εγώ για αυτόν τον τεράστιο άνθρωπο, τι στιγμή που έχουν γραφτεί τόσα και τόσα τις τελευταίες ώρες, από πολύ σημαντικότερους ανθρώπους ; “
Όλο το βράδυ σκεφτόμουν διάφορα περιστατικά από το παρελθόν.
Ξεκινούσα το γράψιμο, αλλά στη συνέχεια δεν μου άρεσε και πάταγα delete.
Γράψιμο, σβήσιμο ξανά και ξανά και ξανά.
Ήθελα να περιγράψω κάτι όμορφο, αλλά δεν μου έβγαινε.
Δεν μπορούσα να αποφασίσω.
Αναποφάσιστος ολόκληρο το βράδυ, λες και θα γράψω εξετάσεις.
Τελικά τα ξημερώματα αποφάσισα να σας διηγηθώ κάτι που μου έχει μείνει στη μνήμη όλα αυτά τα χρόνια.
Ήταν ένα βροχερό απόγευμα ανήμερα του Αγίου Αθανασίου, όταν ανέβηκα με την μοτοσυκλέτα μου στη Βαρυμπόπη στο εργοστάσιο, τη ΒΙΑΝΕΞ.
Μούσκεμα από τη βροχή και με λασπωμένα ρούχα μπήκα στα γραφεία της εταιρίας και κατευθύνθηκα στην γραμματεία.
Δίχως ραντεβού όπως πάντα, αφού γνώριζα ότι ο αείμνηστος με συμπαθούσε και κάποια στιγμή θα με δεχθεί.
Στην είσοδο είπα το όνομα μου στην ιδιαιτέρα του και περίμενα με ανυπομονησία.
Εκείνη όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ρώτησε αν έχω μιλήσει μαζί του στο τηλέφωνο.
Απάντησα καταφατικά, αν και στην πραγματικότητα δεν είχα κλείσει κανένα ραντεβού.
Ύστερα από λίγα λεπτά ειδοποιήθηκα από την χαμογελαστή γραμματέα “ο κύριος Θανάσης σας περιμένει μέσα και μπορείτε να περάσετε”.
Μόλις τον είδα έβγαλα από το σακάκι μου ένα κομπολόι, που είχα αγοράσει το ίδιο πρωί από το <Κομπολογάδικο> και του το πρόσφερα.
“Είναι για την ονομαστική σας εορτή πρόεδρε”.
Εκείνος αφού με αγκάλιασε, το έπιασε στα χέρια του και χαμογέλασε με νόημα,
“Λες να είναι γούρικο Γιωργάκη ; “.
“Μακάρι”, του απάντησα, “σας το προσφέρω με όλη μου την καρδιά”.
Πιάσαμε κουβέντα για την ομάδα.
Μου εκμυστηρεύτηκε ότι νωρίτερα τον είχε επισκεφθεί ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς (η μεγάλη του αδυναμία) για να το ευχηθεί και τον ενημέρωσε για όλα.
Τρελαμένος όπως πάντα όταν μιλούσε για τον Παναθηναϊκό, έδειχνε βέβαιος ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά.
Τον αποχαιρέτησα ύστερα από λίγο, αφού αρκετός κόσμος περίμενε υπομονετικά για να του ευχηθεί.
Λίγα χρόνια αργότερα βρέθηκα για τις ανάγκες του ρεπορτάζ στο final 4 που έγινε στην ΟΑΚΑ.
Έκανα συνεντεύξεις στο χώρο των VIP και αμέσως πήγα κοντά του με το μικρόφωνο, (στο πλάι του όπως πάντα η σκιά, ο σωματοφύλακας και φίλος του Χουλιάρας).
Πριν ξεκινήσουμε την συνέντευξη μου χάιδεψε στοργικά το κεφάλι και έβγαλε από την τσέπη το κομπολόι που του είχα δωρίσει.
Το κρατάει με περηφάνια και μου λέει ” Το θυμάσαι ; Όντως είναι γούρικο και πάντοτε το έχω μαζί μου στους αγώνες. Ελπίζω ότι θα πάνε όλα καλά και σήμερα”.
Για την ιστορία, το κομπολόι αποδείχθηκε γούρικο, (για μας τους προληπτικούς ισχύει 100%), αλλά στη δική μου μνήμη έμεινε χαραγμένη η απλότητα του Θανάση.
Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τη συγκεκριμένη στιγμή.
Κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να είσαι ταπεινός σε αυτή τη ζωή.
Να είσαι μεγιστάνας, κολοσσός, να σε λατρεύουν όλοι και να κρατάς στα χέρια σου τόσα χρόνια ένα κομπολογάκι που σου έκανε δώρο ένας άσημος δημοσιογράφος, τον οποίον μάλιστα ευεργέτησες σε δύσκολη στιγμή, προσφέροντας του δουλειά.
Αυτός ήταν ο Θανάσης.
Απλός, ταπεινός, ευγενικός και μάγκας !
Γι΄αυτό τον αγαπούσαν όλοι και δεν είχε εχθρούς.
Άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο, που είχε βοηθήσει σε όλη του τη ζωή κόσμο και και κοσμάκη, δίχως να το διαφημίζει όπως άλλοι.
Καλό Παράδεισο πρόεδρε.
Εκεί θα συναντήσεις τον μεγάλο αρχηγό της οικογένειας, τον Παύλο και τον αθόρυβο Κώστα.
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.
