Ο θάνατος ενός νεαρού παιδιού, από οποιαδήποτε αιτία είναι κάτι που σου κομματιάζει την ψυχή στο άκουσμα της είδησης και μόνο.
Εδώ και δύο εβδομάδες περίπου, το όνομα του νεαρού πυγμάχου Βασίλη Τόπαλου βρίσκεται στις πρώτες ειδήσεις, ακόμη και σε σάιτ ή τηλεοπτικές εκπομπές, που δεν έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με την πυγμαχία, για τον χειρότερο λόγο που θα μπορούσε. Τον θάνατό του.
Δεν ήταν βέβαια είδηση γι’ αυτούς, όταν κατακτούσε πρωταθλήματα και μετάλλια, εντός και εκτός χώρας, όταν τιμούσε την Ελλάδα και τη σημαία της.
Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Ο Βασίλης δεν είναι πια ανάμεσά μας, μία οικογένεια προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, ένας ολόκληρος χώρος, αυτός της πυγμαχίας, πενθεί ένα παιδί, ένα ταλέντο πολλά υποσχόμενο για το μέλλον και θα έχει για καιρό τη σκιά του θανάτου του πάνω από κάθε ρινγκ και κάθε γυμναστήριο.
Το χειρότερο είναι πως κάποιοι φαίνεται να… παίζουν παιχνίδια με τον θάνατό του, να στήνουν θέατρα σκιών γύρω από το γεγονός, βλέποντας φαντάσματα ή κυνηγώντας δράκους, άλλη μία τυμβωρυχία χωρίς ντροπή.
Μέχρι και… μεσημεριανές εκπομπές έχουν αποκτήσει… γνώση για το πώς προπονούνται οι πυγμάχοι, τι γίνεται έξω από τα… φώτα του ρινγκ, μέχρι και ποδοσφαιρικοί… ντεντέκτιβς ασχολήθηκαν με το θέμα και άλλα τέτοια τραγικά γύρω από τον θάνατο ενός 16χρονου παιδιού.
Τι πραγματικά έγινε;
Υπάρχουν στην υπόθεση αυτή πολλά ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις.
Υπάρχουν όμως και γεγονότα όπως τα επιβεβαιώνει ο πατέρας του Βασίλη, ο οποίος ήταν εκεί. Ήταν μαζί με το παιδί του στο γυμναστήριο και ο ίδιος μίλησε για ένα ατύχημα.
Τι λόγο μπορεί να έχει ο πατέρας του Βασίλη να πει ψέματα; Ποιος λόγος μπορεί να υπάρχει για να θέλει ο πατέρας που μόλις έχει χάσει το παιδί του να καλύψει τα πραγματικά γεγονότα; Προσπαθώ να σκεφτώ αλλά δυσκολεύομαι.
Κάποιοι βρήκαν την γιαγιά του παιδιού η οποία είπε «εμάς μας είπαν πως έγινε sparring με έναν τεράστιο αντίπαλο»… η γιαγιά του παιδιού ανέφερε «μας είπαν», ποιοι τους το είπαν;
Μίλησε για sparring με αντίπαλο μεγαλύτερο του εγγονού της και κάποιοι το έχουν κάνει σημαία, λέγοντας «όπως είπε η γιαγιά του Βασίλη, το παιδί έκανε sparring”. Παραλείποντας το σημαντικό «μας είπαν».
Αφήνουν στην άκρη τα λόγια του πατέρα του παιδιού που ήταν εκεί και κρατούν εκείνα της γιαγιάς, που τα παραποιούν κιόλας, που στον πόνο της, είπε αυτό που είπε (;).
Το κακό έγινε στο γυμναστήριο ενός εκ των πιο έμπειρων προπονητών, αυτό του Νίκου Γιδάκου, στο οποίο ο νεαρός αθλητής είχε πάει για προπόνηση, χωρίς όμως να ανήκει στην ομάδα του.
Ο Βασίλης βρέθηκε στο γυμναστήριο για προπόνηση, συγκεκριμένη, για τακτική και τεχνική, όχι για sparring με… ανελέητο γρονθοκόπημα, όπως κάποιοι γράφουν. Άλλοι το πήγαν ακόμα πιο πέρα, κάνοντας λόγο για αθλητή από την Γεωργία με 300 αγώνες, 20 κιλά βαρύτερο από τον Βασίλη Τόπαλο. Αλήθεια υπάρχει στην Ελλάδα τέτοιος αθλητής; Αν ναι θα ήθελα μία συνέντευξη μαζί του.
Για να καταλάβω, ο προπονητής και ο πατέρας ενός αθλητή με τέτοιες περγαμηνές, πρωταθλητής Ευρώπης, με όλο το μέλλον μπροστά του, θα ρίσκαραν, όχι τη ζωή του φυσικά, αλλά έστω έναν τραυματισμό με έναν τέτοιο αντίπαλο απλά για… sparring χωρίς να υπάρχει αγωνιστική ανάγκη, αφού δεν υπήρχαν αγώνες;
Άλλο ένα ερώτημα που κάνει… βόλτες στο μυαλό μου, είναι η προσπάθεια ερμηνείας του πορίσματος του ιατροδικαστή, οι περισσότεροι αναφέρονται σε χτύπημα στον νιπτήρα και πως μία πτώση στον νιπτήρα δεν δικαιολογεί τον θάνατο. Από πού προκύπτει πως η πτώση του παιδιού και το χτύπημα ήταν στον νιπτήρα και όχι στο πάτωμα, για παράδειγμα στο τοιχάκι των ντουζ; Μία τέτοια πτώση από λιπόθυμο άνθρωπο, που δεν έχει καμία αντίσταση, μπορεί να προκαλέσει τον θάνατο; Απλά αναρωτιέμαι.
Κάποιοι πρέπει να απαντήσουν…
Ο νεαρός αθλητής αγωνιζόταν σε διεθνείς διοργανώσεις εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Ναι; Ναι. Θα ‘θελα να μάθω, λοιπόν, αν το παιδί αυτό είχε ιστορικό λιποθυμικών επεισοδίων κι αν είχε, ο ιατρικός του φάκελος ήταν ενημερωμένος, ως έπρεπε, για να αγωνίζεται σε διεθνές επίπεδο ή στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα και ποιανού είναι η ευθύνη της ενημέρωσης και της κάλυψης του κόστους των μαγνητικών τομογραφιών; Απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει ξεκάθαρη εικόνα για το αν υπάρχει κάποια εγκεφαλική ζημιά.
Ποιος έχει την ευθύνη για να γίνονται όλες τις ιατρικές εξετάσεις και κάθε ιατρική φροντίδα στους αθλητές που εκπροσωπούν την Ελλάδα σε αγώνες ευρωπαϊκού επιπέδου;
Επιβάλλεται ο ιατρικός έλεγχος πριν ταξιδέψει ο εκάστοτε αθλητής για να συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ή έστω μετά από μία τόσο μεγάλη διοργάνωση;
Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που θα πρέπει να απαντηθούν αν θέλουμε να μην κλάψουμε τον χαμό κάποιου άλλου παιδιού στο μέλλον.
Ποιες οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις της Ομοσπονδίας και της ΓΓΑ;
Από την πρώτη στιγμή ο υφυπουργός αθλητισμού, Λευτέρης Αυγενάκης, ζήτησε να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση του θανάτου του Βασίλη και ελπίζω πως και ο ίδιος θα θέλει να απαντηθούν τα παραπάνω ερωτήματα ώστε να μην χρειαστεί να ζητήσει να χυθεί εκ νέου άπλετο φως στον θάνατο ενός άλλου παιδιού.
Άλλωστε, δεν είναι ότι καλύτερο για έναν Υφυπουργό να… πηγαίνει σε κηδείες νέων αθλητών.
Επίσης υπάρχει έλεγχος της σωστής και προβλεπόμενης διαχείρισης των κονδυλίων που οι ίδια η ΓΓΑ δίνει στις Ομοσπονδίες;
Απαντήσεις φαντάζομαι πως θα πρέπει να δώσει και η Ομοσπονδία της πυγμαχίας, μία ιστορική ομοσπονδία, που όπως καμία ομοσπονδία έτσι και αυτή δεν θέλει σκιές θανάτων νεαρών αθλητών πάνω από το κεφάλι της.
Εμείς εδώ θα είμαστε για να μεταφέρουμε τις απαντήσεις αυτές, εφόσον υπάρχει η διάθεση να δοθούν.
Μην «πυροβολείται» την πυγμαχία…
Ο γνωστός προπονητής πυγμαχίας με σπουδαίες επιτυχίες και ως αθλητής, Βαγγέλης Παπουτσάκης μας έδωσε την δική του απάντηση για το τι είναι τέλος πάντων το sparring κι αν είναι κάτι που γίνεται ελεγχόμενα ή όχι:
“Το σπάρινγκ είναι φιλικός αγώνας μεταξύ δύο αθλητών, ουσιαστικά μιλάμε για προσομοίωση αγώνα, αλλά όχι με την κανονική ένταση και πίεση. Είναι ελεγχόμενος από τους δυο προπονητές των αθλητών και πάντα σε συνεννόηση μεταξύ τους ώστε οι αθλητές να δουλέψουν συγκεκριμένα στοιχεία του αγωνίσματος και να βελτιωθούν σε διάφορους τομείς όπως: τεχνική, τακτικές, ψυχολογία και τέλος νοητική ετοιμότητα για τους αγώνες που έρχονται. Είναι ένα κομμάτι της προπόνησης και του σώματος και του μυαλού.
Για να είναι ασφαλές ένα σπάρινγκ χρειάζεται να υπάρχουν τα μέτρα αυτοπροστασίας των αθλητών όπως κάσκα, μασέλα, γάντια συγκεκριμένου μεγέθους κλπ.
Όπως είπα και πριν είναι απαραίτητη η παρουσία των προπονητών τους που πρέπει να ασκούν αυστηρό έλεγχο, ώστε να μην ξεφύγουν τα πράγματα πάνω στην ένταση“.
Ο κορυφαίος Έλληνας promoter με διεθνή εμπειρία και πρώην αθλητής μαχητικών αθλημάτων, Χρήστος Παπαναγιώτου μας μίλησε για το αν θα πρέπει να φοβούνται οι γονείς που έχουν τα παιδιά τους στην πυγμαχία καθώς και αν πρέπει να αλλάξει κάτι στο άθλημα:
«Μιλάμε για ένα γεγονός που είναι ατυχές, θα μπορούσε το παιδί να έχει φύγει από το γυμναστήριο και να έχει πέσει αλλού και να μη μιλούσαμε για τίποτε απ’ όλ’ αυτά. Υπάρχουν θέματα σε αυτήν την περίπτωση, περισσότερο ιατροδικαστικά, για παράδειγμα αν υπήρχαν παλαιότερα αιματώματα ή αν είχε το παιδί λιποθυμικά επεισόδια κατά το παρελθόν, αν εξετάζονταν πριν τους αγώνες κτλ. Αλλά δεν θέλω εγώ να μπω σε τέτοια μονοπάτια, υπάρχουν άνθρωποι αυτή είναι η δουλειά τους και θα τα πουν εκείνοι. Επίσης, ας μην ξεχνάμε πως εκεί ήταν ο πατέρας του παιδιού που προφανώς γνωρίζει περισσότερα από εμάς που δεν ήμασταν εκεί και θα πρέπει να ακούσουμε αυτά που λέει. Επίσης και είναι πάρα πολύ σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, εκεί ήταν ο Νίκος Γιδάκος, ο οποίος είναι πολύ καλός προπονητής, που βγάζει πολλά νέα ταλέντα, σε μικρές ηλικίες, με πολλές επιτυχίες, ενώ είναι από τους ελάχιστους προπονητές που έχει διαπίστευση για πρώτες βοήθειες και κάρπα και προσπάθησε να βοηθήσει το παιδί από την πρώτη στιγμή. Το αν είναι το άθλημα επικίνδυνο ή όχι πλέον είναι αστείο να το συζητάμε, διότι με μία απλή αναζήτηση στο ίντερνετ θα δει κανείς πως η πυγμαχία δεν είναι καν στην δεκάδα με τα πιο επικίνδυνα αθλήματα. Υπάρχουν άλλα που είναι πιο επικίνδυνα και στο μυαλό των ανθρώπων δεν ταιριάζει, ποιος θα περίμενε πως η ποδηλασία και η κολύμβηση είναι πιο επικίνδυνα σπορ από την πυγμαχία; Κι όμως είναι. Θα πως λοιπόν στους γονείς να μην φοβούνται την πυγμαχία και είναι άδικο να την στιγματίζουν, κυρίως άνθρωποι που είναι μακριά από τον χώρο και δεν έχουν ιδέα».
Ο μεγαλύτερος Έλληνας πυγμάχος, ο Γιώργος Στεφανόπουλος σε συνέντευξή του στο Ufight.gr λίγες μέρες πριν είχε πει για την πυγμαχία: “Το μποξ έχει μόνο θετικά να προσφέρει στον ψυχισμό του ανθρώπου ειδικά τώρα, την μετά την καραντίνα εποχή, που τα ψυχολογικά έχουν θεριέψει σε όλες τις ηλικίες και η ανάγκη για εκτόνωση που προσφέρει το μποξ είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Πριν βιαστεί λοιπόν ο καθένας να μιλήσει για το βίαιο άθλημα, θα πρέπει πρώτα να σκέφτεται ότι με όσα λέει υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να γελοιοποιείται. Ζητώ από τους γονείς των αθλητών κάθε αθλήματος να καταλάβουν ότι πρέπει να είναι μόνο γονείς. Ούτε προπονητές, ούτε μάνατζερς”.
Λίγα χρόνια πριν ο Dr Mike Loosemore του Ινστιτούτου Αθλητικής Άσκησης και Υγείας (Institute of Sport Exercise and Health) και για χρόνια γιατρός της Εθνικής ομάδας πυγμαχίας της Μεγάλης Βρετανίας είχε πει στο Vice, για το αν η εγκεφαλική αιμορραγία είναι ένας τυπικός τραυματισμός στην πυγμαχία:
“Εξαρτάται πώς ορίζεις το «τυπικός». Είναι ένας σπάνιος τραυματισμός – συμβαίνει ενίοτε σε διάφορα αθλήματα, συμπεριλαμβανομένης της πυγμαχίας.
Συμβαίνουν πιο συχνά στο επαγγελματικό από ό,τι στο ερασιτεχνικό μποξ. Οι επαγγελματίες αγωνίζονται σε περισσότερους γύρους και δίνουν περισσότερες γροθιές.
Υπάρχει πάντα ρίσκο όταν μιλάμε για οποιοδήποτε χτύπημα στο κεφάλι, είτε αυτό προέρχεται από γάντι του μποξ είτε από το γόνατο ενός παίκτη του ράγκμπι. Κάθε χτύπημα στο κεφάλι ενέχει τον κίνδυνο να δημιουργήσει πρόβλημα. Πρακτικά, όμως, είναι κάτι πολύ σπάνιο“.
Πολλοί γονείς ακούν πυγμαχία και στο μυαλό τους έχουν τον… Ρόκι ή τους επαγγελματικούς αγώνες που γίνονται στο Λας Βέγκας ή στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν της Νέας Υόρκης.
Αυτομάτως γεμίζουν με το αίσθημα του φόβου για την ασφάλεια του αθλήματος και του τί μπορεί να συμβεί στο παιδί τους αν ασχοληθεί με την πυγμαχία.
Ίσως κανείς δεν γνωρίζει πως μιλάμε για το ίδιο άθλημα αλλά στην ουσία εντελώς διαφορετικό, ανάμεσα στην επαγγελματική πυγμαχία και την ερασιτεχνική.
Τα Πανελλήνια πρωταθλήματα, τα Ευρωπαϊκά και τα Παγκόσμια είναι ερασιτεχνικά και οι αθλητές αγωνίζονται με προστατευτικές κάσκες και με πιο “παχιά” γάντια, ενώ παίζουν λιγότερους γύρους. Εδώ η πιθανότητα τραυματισμού είναι ελάχιστη, στην επαγγελματική πυγμαχία τα γάντια είναι πιο λεπτά, οι γύροι περισσότεροι και δεν υπάρχει προστατευτική κάσκα. Τα περισσότερα χτυπήματα στο κεφάλι οι επαγγελματίες πυγμάχοι τα δέχονται όταν κουραστούν, όταν «πέσουν τα χέρια» όπως λένε και στο ίδιο το άθλημα. Επίσης το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν σε όλα τα μαχητικά αθλήματα που έχουν γροθιές, είναι η άμυνα για την αποφυγή χτυπημάτων στο κεφάλι. Το συντριπτικό ποσοστό εύστοχων χτυπημάτων γίνεται στο σώμα.
Με λίγα λόγια και απλά, για να καταλάβει κανείς, μπάσκετ παίζουν και στην Β’ εθνική, μπάσκετ παίζουν και στο ΝΒΑ. Αν το παιδί σας ξεκινήσει να παίζει μπάσκετ δεν θα τον δείτε να κάνει αυτά που κάνει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο Λεμπρόν Τζέιμς αν το επίπεδό του, το ταλέντο του και οι προοπτικές του δεν είναι τέτοιες ώστε σε μερικά χρόνια να μπορέσει να το κάνει. Έτσι και στην πυγμαχία, μην αγχώνεστε είναι ελάχιστες, έως μηδενικές οι πιθανότητες να δείτε το παιδί σας να παίζει στο Λας Βέγκας επαγγελματικό αγώνα πυγμαχίας χωρίς κάσκα και με περισσότερους γύρους. Άσχετα αν σας το εύχομαι (εφόσον το θέλετε)…
Οι έρευνες είναι ξεκάθαρες, η πυγμαχία δεν είναι επικίνδυνη
Κατά το παρελθόν έχουν γίνει διάφορες έρευνες για την πυγμαχία μία απ’ αυτές έγινε από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και αναφέρεται στα πέντε πιο επικίνδυνα αθλήματα, στα οποία φυσικά και δεν υπάρχει το μποξ, όπως το λένε οι περισσότεροι.
Top 5 Επικίνδυνων αθλημάτων:
1. Base Jumping: 1 θάνατος προς 2,317
2. Kολύμβηση: 1 προς 56,587 θανάτους
3. Ποδηλασία: 1 προς 92,325 θανάτους
4. Τζόκινγκ: 1 προς 97,455 θανάτους
5. Skydiving: 1 προς 101,083 θανάτους
Οι θάνατοι στο ποδόσφαιρο και η ρήξη χιαστών
Ακόμα και στο λαοφιλέστερο άθλημα, αυτό του ποδοσφαίρου δεν είναι λίγες οι φορές που θάνατοι μας σόκαραν ή περιστατικά μας έκοψαν την ανάσα, όπως εκείνο του Κρίστιαν Έρικσεν στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
Θάνατοι στο ποδόσφαιρο:
Μαρκ – Βίβιεν Φοέ (26η Ιουνίου του 2003, Καμερρούν, 28 ετών, ανακοπή καρδιάς)
Μίκλος Φέχερ (25 Ιανουαρίου του 2004, Μπανφίκα, 24 ετών, ανακοπή καρδιάς)
Αντόνιο Πουέρτα (25 Αυγούστου 2007 Σεβίλλη, 22 ετών, ανακοπή καρδιάς)
Ντάνι Χάρκε (8 Αυγούστου 2009, Εσπανιόλ, 26 ετών, ανακοπή καρδιάς)
Αντόνιο Ντε Νίγκρις (16ης Νοεμβρίου 2009, ΑΕΛ)
Πιερμάριο Μοροζίνι (Στις 14 Απριλίου 2012, Λιβόρνο)
Πατρίκ Εκένγκ (Στις 6 Μαϊου 2016, Ντιναμό Βουκουρεστίου, 26 ετών, ανακοπή καρδιάς)
Σεΐκ Τιοτέ (Ιούνιο του 2017, Κίνα, 30 ετών, ανακοπή καρδιάς)
Νταβίντε Αστόρι (4 Μαρτίου 2018, Φιορεντίνα, 31 ετών, ανακοπή καρδιάς).
Κατά το παρελθόν έχουν υπάρξει προβλήματα υγείας ποδοσφαιριστών που ευτυχώς για εκείνους δεν ήταν μοιραία, όπως έγραψα και πιο πάνω. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το περιστατικό ανακοπής κι ευτυχώς ανάνηψης του Κρίστιαν Έρικσεν; Ή εκείνο αρκετά χρόνια πριν, το 2012 του Φαμπρίς Μουάμπα της Μπόλτον, στο Τότεναμ – Μπόλτον, που τον ανάγκασε να σταματήσει το ποδόσφαιρο; Την ζαλάδα του Ντάλεϊ Μπλιντ σε αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ, του Άγιαξ με την Βαλένθια, που τελικά ανέδειξε το πρόβλημα καρδιάς του Ολλανδού άσου; Για πρόβλημα στην καρδιά σταμάτησε το ποδόσφαιρο γιά ένα σημαντικό χρονικό διάστημα και ο 31ετών (τότε, 35 τώρα) Κροάτης αμυντικός, Ιβάν Στρίνιτς.
Πέρα από τα τόσα σοβαρά προβλήματα υγείας και περιστατικά που λίγο έλειψε να στοιχίσουν την ζωή κάποιου αθλητή, υπάρχουν και οι σοβαρότατοι τραυματισμοί, όπως οι ρήξεις χιαστών, που είναι από τους πιο σοβαρούς τραυματισμούς στον αθλητισμό.
Στον αθλητισμό, όπως και γενικά στη ζωή, θα πρέπει όλοι να κάνουν ιατρικές προληπτικές εξετάσεις, να τηρούν τους κανόνες ασφαλείας στα μαχητικά σπορ και όχι μόνο, να είναι όλοι όσοι εμπλέκονται υπέυθυνοι ώστε να αποφεύγονται τραγωδίες.