Στο μπάσκετ παίζουν πάντα δύο και πάντοτε η οπτική γωνία του καθενός ακόμα και ακούσια τείνει να αδικεί τη μία ή την άλλη πλευρά. Θα ήταν άδικο δηλαδή, να σταθούμε στο ότι δεν έπαιξε καλά ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο και να μην σταθούμε στο γεγονός ότι η Μονακό, άλλαξε ολοκληρωτικά την εικόνα της κυρίως αμυντικά σε σχέση με το δικό της πρώτο ημίχρονο.
Το γεγονός που έκρινε τον αγώνα ήταν ότι για 20 και παραπάνω λεπτά οι γηπεδούχοι πίεσαν, έβαλαν τα χέρια τους στην μπάλα, έπαιξαν άμυνα όπως πρέπει στην Ευρωλίγκα, δηλαδή στα όρια του φάουλ, έβγαλαν τον Ολυμπιακό από την αγαπημένη του συνήθεια του να κυκλοφορεί γρήγορα και με πολλές πάσες την μπάλα.
Ο Ολυμπιακός μη έχοντας τις πάσες λοιπόν, δυνατής – αδύνατης πλευράς, που συνήθως του προσφέρουν ρήγματα, αναγκάστηκε ενστικτωδώς να πάει σε περισσότερες για τα δεδομένα του φάσεις ένας εναντίον ενός. Κάτι που επίσης οι Μονεγάσκοι το αντιμετώπισαν σωστά.
Πάρα ωστόσο ότι η ελληνική ομάδα είχε χάσει τον επιθετικό της ρυθμό στην άμυνα παρέμεινε συνεπής, κράτησε πολύ χαμηλά τη Μονακό και κατάφερε με αυτό τον τρόπο να είναι ζωντανή και να διεκδικεί τη νίκη μέχρι το φινάλε.
Αν ψάξει ο Ολυμπιακός να βρει κάτι θετικό από αυτό το παιχνίδι, είναι ίσως το γεγονός ότι πάλεψε μέχρι το τέλος όντας σε γενικές γραμμές κάτω του μετρίου. Έχοντας για πρώτη φορά το Βέζεκοφ στους έξι πόντους, εκτός φυσικά από το ματς με τον Παναθηναϊκό που δεν έπαιξε καθόλου και κάνοντας διαδοχικά λάθη ακόμα και με το Mr αλάνθαστο Τόμας Γουόκαπ.
Το παιχνίδι στη Μπολόνια είναι μία εντελώς διαφορετική ιστορία, ευελπιστούμε και με happy end!
