Ενός κακού μύρια έπονται κι αυτό συνέβη για τον Άρη χθες (21/12) στη Λιβαδειά. Το ντόμινο των εξελίξεων, με κατάληξη την ισοπαλία στην αναμέτρηση με τον ουραγό Λεβαδειακό, ξεκίνησε από τον τραυματισμό του Νικολάς Ενκουλού στο Μουντιάλ, που ήταν το πρώτο κακό στην ιστορία. Μια σειρά γεγονότων, απλώς ήρθαν να επιβεβαιώσουν το γνωμικό.
Πριν από τον τραυματισμό του Ενκουλού σε αγώνα με την Εθνική Καμερούν στο Παγκόσμιο Κύπελλο προηγήθηκε η απόφαση να δηλωθεί ο Φαμπιάνο Λέισμαν να εκτίσει την ποινή της τιμωρίας του στην θεωρητικά πιο εύκολη αναμέτρηση που θα μπορούσε, αυτή στη Λιβαδειά. Ήρθε ο τραυματισμός και ξαφνικά η τεχνική ηγεσία των “κίτρινων” άρχισε να ψάχνεται, διότι δεν υπήρχε άλλος κεντρικός αμυντικός να πλαισιώσει τον Γιακούμπ Μπράμπετς.
Η ιδέα ήταν να καλυφθούν οι δύο απώλειες με αλλαγή σχηματισμού. Με τριάδα στην άμυνα, πεντάδα στη μεσαία γραμμή και δυάδα στην επίθεση. Κάτι που δοκιμάστηκε στη φιλική αναμέτρηση με τη Μακάμπι Χάιφα, αλλά δεν λειτούργησε. Παρά το γεγονός, όμως, η ιδέα δεν απορρίφθηκε. Έτσι βρέθηκε ο Άρης να παίζει πρώτη φορά επί ημερών Άλαν Πάρντιου σε επίσημο αγώνα με 3-5-2. Και μάλιστα, απέναντι σε ομάδα η δυναμική της οποίας ήταν γνωστή στους “κίτρινους”, αφού μόλις πέντε ημέρες την αντιμετώπισαν σε αγώνα Κυπέλλου, πάλι στην έδρα της.
Το σχέδιο πριν καν ξεκινήσει το χθεσινό ματς φάνηκε ότι ήταν προβληματικό. Οι παίκτες που επιλέχθηκαν για την τριάδα, Οντουμπάτζο, Μπράμπετς και Πίρσμαν, δεν είχαν αγωνιστεί ξανά μαζί σε επίσημο αγώνα σε αυτή τη διάταξη, ενώ οι δύο πλαϊνοί ήταν αμφίβολο αν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στα ζητούμενα γι’ αυτούς. Η δυάδα δε στην επίθεση, που αποτελούσαν οι Γκρέι και Ζερβίνιο, δεν απέπνεε κάποια βεβαιότητα για τη φρεσκάδα της, απέναντι σε μια ομάδα που ήταν βέβαιο ότι θα τα έδινε όλα στον αμυντικό τομέα για να κρατήσει το μηδέν και θα κυνηγούσε τις όποιες ευκαιρίες της παρουσιαζόταν μπροστά.
Στην πορεία αποδείχθηκε ότι, όπως στο φιλικό με τους Ισραηλινούς, δεν λειτουργούσε το 3-5-2 για τον Άρη. Οι παίκτες που κλήθηκαν να το υπηρετήσουν δεν μπορούσαν, είτε γιατί έχαναν τις θέσεις τους κι έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο, είτε γιατί δεν μπορούσαν να το συνηθίσουν. Στην πράξη, δηλαδή, το σχέδιο του προπονητή ακυρώθηκε κι ένα ημίχρονο έφυγε. Με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, μάλιστα, καθώς ο Λεβαδειακός τη βρήκε μπροστά την ευκαιρία που έψαχνε και την έκανε γκολ.
Στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ο Πάρντιου επανέφερε τον Άρη στις… εργοστασιακές του ρυθμίσεις, η εικόνα άλλαξε άρδην. Η κανονικότητα επανήλθε. Και η ομάδα απέκτησε λειτουργικότητα και φάσεις βγήκαν, όπως ήταν σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι θα έβγαιναν από το πρώτο ημίχρονο, αν ο προπονητής δεν επέμενε στην ιδέα του και στις φοβίες του.
Βεβαίως, όταν έγιναν όλα αυτά, ήρθε η κακοδαιμονία του Αντρέ Γκρέι, ως το… μυριοστό κακό, να σφραγίσει το ματς με αρνητικό τρόπο για τον Άρη. Αυτά που έχασε ο Τζαμαϊκανός φορ δεν τα χάνει ούτε μαθητευόμενος ποδοσφαιριστής, όμως, έτσι είναι στο ποδόσφαιρο, πολλές φορές δεν βγάζεις άκρη με την μπάλα. Η συγγνώμη που ζήτησε από τους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια πολύ πικρή ακούστηκε…
Αν κάτι πρέπει να κρατήσει ο Πάρντιου από το χθεσινό παιχνίδι είναι ότι δεν προσφέρεται αυτή η φάση της σεζόν για πειραματισμούς. Το ρόστερ του Άρη έχει συγκεκριμένες ανάγκες και μια από αυτές είναι η απόκτηση κεντρικού αμυντικού. Γιατί, ποιος εγγυάται ότι δεν θα έρθει πάλι παιχνίδι που θα λείπουν οι δύο από τους τρεις έμπειρους, που διαθέτει η ομάδα; Όσο για τον Γκρέι, οφείλει να είναι πιο συγκεντρωμένος στο εγγύς μέλλον. Δεν υπάρχει πολυτέλεια για άλλους πεταμένους βαθμούς κι αυτό ως ένα σημείο περνά από τα δικά του πόδια!