Τον βλέπεις πριν αρχίσει ένα παιχνίδι και λες… δεν μπορεί να αντέξει αυτός ο τύπος στα 37 του σε τέτοιους ρυθμούς.
Πιθανότατα και ο ίδιος μόλις τελειώσει μια σεζόν κάθεται στον καναπέ του και λέει… και τι να κάνω; Ας παίξω άλλη μια σεζόν.
Παίρνει την μπάλα και μοιάζει να έχει τέσσερις και πέντε λύσεις στο μυαλό του και όλως τυχαίως… βρίσκει πάντα την σωστή.
Ντρίμπλες, σπριντ, μυαλό, ένταση, πρέσινγκ… στα 37 του μοιάζει μηχανή και φυσικά επειδή όλοι ξέρουν τι βλέπουν, μόλις βγαίνει από το γήπεδο αποθεώνεται από όλους και δίκαια.
Πήρε Χρυσή μπάλα το 2018, τρύπωσε ανάμεσα στον Μέσι και τον Κριστιάνο, δίκαια.
Η Κροατία με το ζόρι φτάνει τα τέσσερα εκατομμύρια πληθυσμού και την έστειλε δύο φορές στην τετράδα του Παγκοσμίου κυπέλλου με έναν χαμένο τελικό.
Σε εποχή φυσικά περισσότερο ανταγωνιστική από όταν η Ουρουγουάη των δύο εκατομμυρίων (…επίσης με το ζόρι) κατακτούσε δυο Παγκόσμια κύπελλα τo 1930 και το 1950.
Ένας μαέστρος ο οποίος για να κερδίσει τον σεβασμό έπρεπε να πάει στην Ρεάλ Μαδρίτης και να κατακτήσει τα πάντα γιατί όσο ήταν στην Τότεναμ κανείς δεν έλεγε, ουάου ο Μόντριτς.
Ο συμπαίκτης του Λόβρο Μάγερ λέει πως είναι εξαιρετικά εύκολο να παίζεις μαζί του ενώ ο Σόσα αναφέρει πως όταν λείπει από το γήπεδο είναι αδύνατον η Κροατία να παίξει.
Μερικοί δεν εντυπωσιάζονται από την σύγκριση των 4 εκατομμυρίων της Κροατίας με τα 217 εκατομμύρια της Βραζιλίας την οποία απέκλεισε. Θα μου πείτε στο γήπεδο είναι έντεκα εναντίον έντεκα.
Σωστό.
Θα σας πω όμως ότι για κάθε Ριβάλντο που έχασε η Βραζιλία, ήρθε ο Ροναλντίνιο, για τον Ροναλντίνιο ήρθε ο Κακά, για τον Κακά ήρθε ο Νεϊμάρ και σίγουρα ξεχνάω κάποιους και επίσης σίγουρα θα έρθει και κάποιος άλλος μετά από αυτούς. Η πηγή που τραβάει ταλέντα είναι μεγαλύτερη.
Για σκεφτείτε πόσο καιρό θα χρειαστεί η Κροατία να βρει έναν μικρό μάγο, μαέστρο όπως ο Λούκα όταν αποφασίσει να αποχωρήσει.
Πιθανότατα αρκετό.
Παρόλα αυτά μην αγχώνεστε. Πρόσφατα είπε ότι θα ήθελε να παίζει μέχρι τα πενήντα του. Μακάρι να τα καταφέρει. Ωραία θα είναι.
