Τη στιγμή που ο Μοντιέλ έστελνε τη μπάλα στα δίχτυα και έκρυβε, δυστυχώς για μας, τον μέσα του σεισμό στη φανέλα με το λευκό και το γαλάζιο, ο Λιονέλ Μέσι ένιωθε τα γόνατα του να κόβονται. Έπεσε στο χορτάρι εκεί που στέκονταν. Οι περισσότεροι έτρεξαν δίπλα του έτρεξαν, πλημμυρισμένοι, είτε στον σκόρερ, είτε στον τερματοφύλακα – άγγελό τους. Μόνο αυτοί που ήταν δίπλα του έμειναν εκεί, έσκυψαν, έγιναν μια αγκαλιά.
Μου θύμισε τον Τόνι Σταρκ που μόλις έχει χτυπήσει τα δάχτυλα. Φαντάστηκα το ποδόσφαιρο με τη μορφή της Πέπερ Πατς, να του λέει:
«Ξεκουράσου τώρα, Λέο. Θα είμαι μια χαρά».
Ο Μέσι δεν αποσύρεται αύριο από το ποδόσφαιρο, όμως με έναν τρόπο είναι σαν να αποχωρεί. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να καταφέρει, ό,τι άλλο ακολουθήσει θα είναι λιγότερο. Ένα ή δύο Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Κόπα Αμέρικα, Χρυσές μπάλες ή ρεκόρ. Τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό.
Έχοντας παρακολουθήσει καμία εκατοστή λεπτά Μουντιάλ στο σύνολο του, ήταν αναζωογονητικό να βλέπω έναν αγώνα πολύ περισσότερο σαν θεατής παρά σαν δημοσιογράφος, αφού δεν έχω ούτε την γνώση ούτε πια την τακτική παιδεία να δω αυτά που οι καταρτισμένοι συνάδελφοι μπορούν να διακρίνουν. Ένα μικρό ταξίδι στο παρελθόν, σε εφηβική ή μετεφηβική ηλικία συνέπεσε με τον καλύτερο τελικό Μουντιάλ όλων των εποχών.
Ούτε σε ταινία.
Πέναλτι για να ξεκινήσει μαζί το ματς και η καχυποψία, η Γαλλία άφαντη, η Αργεντινή σκληρή, κυρίαρχη, αποτελεσματική. Ο Μέσι κυκλοφορεί σαν μαύρη τρύπα τραβώντας με το βαρυτικό του πεδίο παίκτες για να βρίσκεται μονίμως ο Ντι Μαρία μόνο με έναν αντίπαλο. Ο λιπόσαρκος Αργεντινός με το σκελετωμένο θαρρείς πρόσωπο σκοράρει και ο σκηνοθέτης μας χαρίζει ένα διαμάντι. Το πρώτο πλάνο, δάκρυα στην κερκίδα. Δεύτερο πλάνο, τα μάτια του Ντι Μαρία, σαν να τα δανείστηκε από αυτούς. Να μην μπορείς να κρατηθείς και να δακρύζεις την ώρα του αγώνα, όχι γιατί τελείωσε κάτι, αλλά γιατί κουβαλάς το συναίσθημα μιας χώρας.
Τι στιγμή.
Θαυμασμός για τον Ντεσάμπ, δυο αλλαγές νωρίς, άλλο ένα σετ αργότερα, όταν βλέπει πως δεν αλλάζει τίποτα. Κόουτς κανονικός, το παίζει το ματς, 4-2-4. Ψάχνει μια στιγμή, τη βρίσκει, 2-1. Ο εφιάλτης των Αργεντινών ξυπνά ξανά, όπως Αυστραλία, όπως Ολλανδία.
Την ώρα που η ψυχρολουσία δίνει βήμα στην αμφιβολία και παγώνει νου και σώμα, η μπάλα ταξιδεύει προς τον Κιλιάν Εμπαπέ. Ξέρει πως δεν έχει χρόνο για κοντρόλ, θα χάσει ό,τι πλεονέκτημα του έφτιαξαν οι άλλοι. Σηκώνει το δεξί χέρι πάνω, να μην αφήσει το σώμα να γείρει. Τα δύο πόδια σε ορθή γωνία. Ένα φανταστικό ισοσκέλές τρίγωνο μεταξύ τους. Τόση αρμονία σε μια κίνηση.
Ο Μέσι έχει μια ευκαιρία, αλλά ο Λιορίς απαντά: έχει κι άλλο, καμία όπερα δεν σταματά στο κρεσέντο. Η Αργεντινή κραυγάζει από ώρα πως έμειναν αναθυμιάσεις και καθόλου βενζίνη την ώρα που οι Γάλλοι σφυροκοπούν. Ο Σκαλόνι ξεπερνά τους φόβους του και το αποφασίζει όταν πια σχεδόν δεν έχει άλλη επιλογή. Ο Λαουτάρο Μαρτίνες φορά τον μανδύα του μοιραίου: ακόμα κι όταν ξεκίνησε ένα σώμα μπροστά από τον τελευταίο αμυντικό δεν κατάφερε καν να σουτάρει.
Ο αόρατος σεναριογράφος μειδιά. Μέσι, 3-2, πέρασε τρεις μπάλες μέσα τη γραμμή. Αυτό ήταν, έτσι θα γραφτεί, έτσι ήταν γραφτό. Όμως όχι. 3-3, ο σαδισμός του ποδοσφαίρου είναι ακόμα εκεί, να βλέπεις αφρίζοντας από το στόμα και να μην χορταίνεις. Ο Τζεφ Χαρστ έχει πια παρέα αυτόν με την ταχύτητα Ρονάλντο και τα τελειώματα Ανρί, ένα υβρίδιο που θαρρείς πως ήρθε από το Gattaca, προϊόν γενετικής μηχανικής.
Ο Κολό Μουανί έχει ένα Μουντιάλ στα πόδια του, αλλά ο Μαρτίνες έχει κάνει τρία βήματα μπροστά, τόσο που να κλείσει τις γωνίες από το βλέμμα του. Φονική μετάβαση, ο Λαουτάρο ξανά παραφωνία, πέναλτι.
Ο κοντός αφήνει το Λιορίς να κάνει ένα βήμα για να εκτελέσει. Πλασέ αδίστακτο, τόσο-όσο, εκεί που δεν θα φτάσεις ποτέ. Δεν παίρνει κανένα ρίσκο τη στιγμή που τα παίρνει όλα μαζί: κι αν ο Λιορίς δεν τσιμπήσει; Αν μείνει ακίνητος;
Μου θυμίζει τον Χέμινγουεϊ, τον Γέρο και τη Θάλασσα. «Μπορεί να μην είμαι τόσο δυνατός όσο νομίζω, αλλά ξέρω πολλά κόλπα και έχω θέληση».
Το άθλημα χωρίς σενάριο που κυοφορεί ανά πάσα στιγμή όποιο σκριπτ του γουστάρει θριάμβευσε. Ο Μέσι ένωσε την αόρατη γραμμή με τον Μαραντόνα. Φυσικά δεν έγινε καλύτερος ή χειρότερος, αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Την εποχή του ίντερνετ και της τηλεοπτικής εικόνας που φτάνει σε όλο τον πλανήτη κατά τη διάρκεια της καριέρας του, δεν γνωρίζει μόνο όποιος δεν θέλει.
Στο τέλος της ημέρας, το φιλί στο τρόπαιο είναι η εικόνα που θέλουμε να θυμόμαστε, αλλά όχι αυτή θα πρέπει να θυμόμαστε. Η αποκρουστική παραφωνία της μαύρης κελεμπίας θα είναι πάντα εκεί και για αυτό θα ευχαριστούμε για πάντα το Κατάρ. Που κατάφερε σε ένα ενσταντανέ να αιχμαλωτίσει στον χρόνο το αδίστακτο διεφθαρμένο καθεστώς που έφερε το ποδόσφαιρο στην έρημο, κόστισε σε χιλιάδες ανθρώπους που έψαχνα τον δρόμο μακριά από τη φτώχεια τη ζωή τους και επισημοποίησε το δικαίωμα να αγνοεί τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Η λάμψη του Λέο είναι πράγματι εκτυφλωτική, όμως ακόμα και αυτή δεν μπορεί να τα καλύψει όλα.
