«Πάντα ήθελα να πάω στη Γαλλία, αλλά ήμασταν τόσο φτωχοί που ήμουν σίγουρη πως δεν θα τα κατάφερνα ποτέ. Έτσι αποφάσισα να ονομάσω το παιδί που ερχόταν Πάρις, χωρίς να ξέρω αν θα είναι αγόρι ή κορίτσι». Η μητέρα του Πάρις Λι έκλεψε την παράσταση στην απολαυστική παρουσία της στους χθεσινοβραδινούς Playmakers, ίσα-ίσα για να μας υπενθυμίσει το ανθρώπινο πρόσωπο του αθλητισμού που συχνά αμελούμε.
Όχι πως ο κοντορεβιθούλης του Παναθηναϊκού μεταμορφώθηκε σε μια βραδιά. Ο ίδιος είναι που έλκεται από τη μπάλα όπως η πεταλούδα από τη φλόγα και στη μέρα του μπορεί να συνεισφέρει και 15 πόντους, 3 ασίστ με 3/6 τρίποντα, γράφοντας 31 λεπτά στο παρκέ και επωφελούμενος από την ταυτόχρονη παρουσία με τον Γουόλτερς. Την ίδια στιγμή δεν θα πάψει ποτέ να είναι το παιδί της μαμάς, αυτός που χάρηκε που του μαγείρεψε για την σημερινή Ημέρα των Ευχαριστιών, που ήθελε να είναι έστω λίγο καλύτερος παίζοντας μπροστά της. Που στραβομουτσούνιασε λίγο όταν αυτή είπε την ιστορία της ονοματοδοσίας του ζωντανά στην τηλεόραση, με αυτή την κλασική γκριμάτσα που έχουμε κάνει όλοι όταν οι γονείς μας φέρνουν σε δύσκολη θέση.
«Ρε μαμά, όχι πάλι, να χαρείς».
Το χθεσινό ραντεβού απέδειξε για άλλη μια φορά ότι πολλοί από εμάς υποψιαζόμαστε από το ξεκίνημα. Ο τωρινός, ευάλωτος και ασταθής Παναθηναϊκός θα είναι φέτος μια κλασική ομάδα έδρας, από αυτές που ανεβάζουν ως και 50% την αποτελεσματικότητα τους όταν παίζουν σε οικείο περιβάλλον. Οι πράσινοι δεν είναι ακόμα έτοιμοι για να διατηρήσουν τις λίγες σταθερές τους όρθιες παίζοντας σε εχθρικό περιβάλλον, πόσο μάλλον στην Ευρωλίγκα όπου κάθε νίκη μακριά από το σπίτι είναι μια περίπλοκη υπόθεση.
Στο Ο.Α.Κ.Α. τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ένας θεόρατος Γάλλος ονόματι Μαμ Ζαϊτέ θα ντυθεί μοιραίος τη βραδιά που έκανε επτά, μάλιστα επτά, ρεκόρ καριέρας, χάνοντας το ευκολότερο σουτ της βραδιάς. Ο Ράντονιτς θα βρει το κουράγιο να αποσύρει τον σούπερσταρ Μπέικον νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο και να προκρίνει το σχήμα που έδωσε στην ομάδα του διαστάσεις στην επίθεση, οντότητα στην άμυνα και συμμετοχή από πολλούς. Ο Γουόλτερς επιτέθηκε στο πρόσωπο του Τεόντοσιτς και πήρε πίσω τους 12 πόντους που ο αρτίστας Μίλος χρέωσε το πράσινο καλάθι. Ο Τζέκιλ και ο Χάιντ ήταν ξανά εκεί. Πρώτη και τελευταία περίοδος, επιμέρους σκορ 21-35. Δεύτερη και Τρίτη, 55-41, γιατρέ τα χάπια μου, κάτι δεν πάει καλά.
Απόντος Μαντζούκα ο Γουίλιαμς κάνει διπλοβάρδια στο «4» και είναι τρισευτυχισμένος. Αδύναμος αμυντικός τεχνικά και τακτικά, μέτριος ριμπάουντερ, αλλά ταυτόχρονα ένας προικισμένος επιθετικός με οπλοστάσιο που σπανίζει, ο D-Will έγραψε τη δεύτερη 25άρα της σεζόν και αυτή τη φορά την πανηγύρισε με νίκη, όπως δηλαδή του άρμοζε. Σύμφωνοι, σε ομάδες κορυφής έμοιαζε μια περιττή πολυτέλεια που σπανίως έκανε τη διαφορά. Όμως στον ατελή Παναθηναϊκό που ψάχνει τον τρόπο να πιστέψει στον εαυτό του και να χτίσει μια οποιαδήποτε συνέχεια μέσα στον ορυμαγδό αλλαγών των τελευταίων ετών ο Αμερικανός είναι ευλογία.
Τα στραβά είναι ακόμα εκεί, αλλά ουδείς αμφέβαλλε. Ο Ράντονιτς και η ομάδα του βρίσκονται σταθερά στο ίδιο μονοπάτι, να προσπαθούν να χτίσουν μια νέα ομάδα μέσα σε ένα δύσκολο και απαιτητικό πρόγραμμα, στο οποίο οι λακκούβες και οι στροφές είναι περισσότερες από τις ανοιχτωσιές. Τίποτα δεν είναι σταθερό: ούτε η άμυνα, ούτε η επίθεση, ούτε τα σχήματα, ούτε τίποτα. Οι νίκες προσφέρουν λίγη παραπάνω ηρεμία και αυτοπεποίθηση για να δουλέψει κανείς με καθαρό κεφάλι και να δει τι λειτουργεί και τι όχι, ποιος ταιριάζει με ποιον.
Προς το παρόν οι όχι λίγοι Αμερικανοί που φέτος φορούν το τριφύλλι θα φάνε γαλοπούλα και πουρέ πατάτας και θα ετοιμαστούν μαζί με τους υπόλοιπους για το συναπάντημα με τη Βιλερμπάν του γνωστού και μη εξαιρετέου Ομπασοχάν.
Μαμίσιο φαγητό, τίποτα καλύτερο.
