Το καλοκαίρι του 1990 ήμουν επτά ετών. Ήδη από την ηλικία των τεσσάρων ήμουν ένα από τα παιδιά εκείνης της εποχής τα οποία κοιμόντουσαν με μια μπάλα στα χέρια. Από το 1987 ως το 1989 οι ποδοσφαρικές αναμνήσεις είναι αμυδρές. Τον Ιούλιο όμως του 1990 άλλαξαν όλα. Το Μουντιάλ της Ιταλίας με τον “Ciao” για μασκότ (η αγαπημένη μου ever) είναι αυτό που με ταρακούνησε. Που με σημάδευσε. Που έκρινε το μέλλον μου.
Στην πλατεία του Αγίου Παύλου στην Άνω Γλυφάδα, στην καφετέρια “Υδροχόος”, η οποία δεν υπάρχει πια, έζησα το όνειρο. Κι ακόμα και σήμερα το θυμάμαι σαν όνειρο. Ποδόσφαιρο για ώρες στην πλατεία και μετά γύρω από τις καρέκλες που κάθονταν οι μεγάλοι να δω μπάλα. Να δω ποδόσφαιρο. Να δω το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ένιωθα μέσα μου ένα ανεξήγητο δέος. Ένα μεγαλείο για τη διοργάνωση, τα χρώματα, τις ομάδες, τους παίκτες.
Μαραντόνα, Ματέους, Σκιλάτσι, Ροζέ Μιλά, Κλίνσμαν, Βαλντεράμα, Γκοϊγκοετσέα. Μερικά από τα ονόματα που χωρίς να ξέρω το γιατί, τα αγάπησα. Συνέθεσαν όλοι αυτοί κι όλοι οι υπόλοιποι ένα μοναδικό μωσαϊκό διαφορετικότητας αλλά με κοινό στόχο και σκοπό. Σα να συναγωνίζονταν κι όχι να ανταγωνίζονταν. Σα να συναγωνίζονταν για να προσφέρουν σε μένα (και μόνο) κάτι μοναδικό. Τη λατρεία για το ποδόσφαιρο.
Παιχνίδι με το παιχνίδι, αγκαλιά με το άλμπουμ PANINI, για να μαθαίνω ηλικία, ύψος, βάρος, ομάδα, η πώρωση όλο και μεγάλωνε. Σε βαθμό ψυχαναγκασμού. Μη χάσω λεπτό. Οι γονείς μου ήξεραν ότι για έξι ώρες θα είμαι στην πλατεία. Δεν με έψαχναν καν. Άλλες εποχές. Τελείωνε το βραδινό ματς και γύρναγα σπίτι. Επαναλαμβάνω: Ήμουν επτά χρονών.
Ώσπου ήρθε το ξέσπασμα. Τελικός Μουντιάλ. Δ.Γερμανία-Αργεντινή. Μέχρι τότε δεν ήμουν με καμία ομάδα. Μόνο θαύμαζα το μεγαλείο το διοργάνωσης. Δεν ήθελα να επιλέξω καμία ομάδα. Δεν μπορούσα. Ήμουν με όλους και με κανέναν. Με τον γκολ και τον νικητή, με τον ηττημένο, με όλους. Ήθελα να αγαπάω τα πρώτα μου ινδάλματα ανεξαρτήτως εθνικότητας και φανέλας. Για κάποιο λόγο, βλέποντας το ματς, όσο περνούσε η ώρα, ένιωθα μια συμπάθεια προς τη Δ.Γερμανία. Δε μου άρεσε ο τρόπος που προσπαθούσαν να παίξουν οι Αργεντινοί.
Η ώρα είχε πάει έντεκα παρά. Το ματς στο 0-0 αλλά καθηλωτικό. Το πάθος ασύλληπτο. Οι παλμοί της δικής μου καρδιάς αναίτια υψηλοί. Άγχος, το οποίο δεν το καταλάβαινα. Πέναλτι για τη Δυτική Γερμανία. Χαμός στον “Υδροχόο”. Άλλοι βρίζουν, άλλοι πανηγυρίζουν. Η φωνή της τηλεόρασης χάθηκε. Πιθανότατα το πέναλτι με VAR να μην είχε δοθεί ποτέ. Νομίζω ότι ήμουν με τη Δ.Γερμανία μόνο και μόνο επειδή οι περισσότεροι υποστήριζαν Αργεντινή.
Ο Αντρέας Μπρέμε στήνει τη μπάλα. Δεν ήταν από τα πιο λαμπρά αστέρια εκείνης της διοργάνωσης. Αλλά σε αυτόν έλαχε να την κρίνει διά πάντός. “Ο Μπρέμε παίρνει λίγα μέτρα φόρα, εκτελεί, ο Γκοϊγκοετσέα πέφτει στη σωστή γωνιά αλλά η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα, 1-0”.
Χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί, άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Σε μια πρωτόγνωρη στιγμή της ζωής μου έζησα μια ασύλληπτη έκρηξη συναισθημάτων. Μια έκρηξη που περιλάμβανε όλο το φάσμα τους. Έκλαιγα από χαρά για τον Αντρέας Μπρέμε που χάριζε τη νίκη και το τρόπαιο στη χώρα του, έκλαιγα από λύπη γιατί η Αρεγντινή θα έχανε και ένας ολόκληρος λαός θα βυθιζόταν στο “πένθος”.
Ή πολύ απλά, μόλις είχα ανακαλύψει τη μαγεία του ποδοσφαίρου που θα με συνόδευε στην καθημερινότητά μου μια για πάντα. Το πέναλτι του Μπρέμε καθόρισε τη ζωή μου! Καθόρισε το μέλλον μου καθώς δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με κάτι άλλο μακριά από αυτό.
