«Δεν επιτρέπεται να έχουμε άλλο Βερολίνο». Το είπε ο Ματέους Πονίτκα μετά τη Μονακό, το επανέλαβε ο Λευτέρης Μποχωρίδης μετά τον Ιωνικό. Είναι, προφανώς, αλήθεια. Μπέικον ή όχι, ο Παναθηναϊκός ψάχνει εναγωνίως σταθερό έδαφος. Σε τρία από τα τέσσερα παιχνίδια στην Ευρωλίγκα, το είχε. Στη Γερμανία έπεσε σε κενό αέρος.
Τελευταίες ημέρες του Οκτώβρη και το Τελ Αβίβ θυμίζει Αύγουστο στην Ελλάδα. Μία βόλτα στην παραλία το απόβραδο αρκεί για να συναντήσεις ανθρώπους με βρεγμένα μαλλιά που μαζεύονται στο σπίτι, κόσμο να παίζει ποδοβόλεϊ, να σουλατσάρει και να κάνει τζόγκινγκ. Η βόλτα μοιάζει ατέλειωτη και καταλήγει στη Γιάφα, με την ανατολίτικη ατμόσφαιρα και το γιουσουρούμ. Οι Ισραηλινοί αγαπούν τα σκυλιά: πρέπει να μέτρησα πάνω περίπου 50 διαφορετικές ράτσες μέσα σε μία ώρα. Τριγυρίζουν με ποδήλατα και ηλεκτρικά πατίνια, αφού η επίπεδη πόλη το επιτρέπει.
Παίζοντας στο Γιαντ Ελιάου σε ενδιαφέρει πρωτίστως ένα πράγμα, να κρατάς τουλάχιστον ένα χέρι στο τιμόνι του παιχνιδιού. Αν το αφήσεις εξ ολοκλήρου στη Μακάμπι υπάρχει ο κίνδυνος να μην το ξαναδείς ποτέ – έτσι ήταν πάντα, έτσι είναι και φέτος. Στη φετινή έκδοση του Οντέντ Κάτας και των Μπλατ–Βούιτσιτς το κουμάντο είναι στους δύο γκαρντ, αδιαπραγμάτευτο. Ο Λορέντζο Μπράουν από το Αλμπαθέτε παίζει 31 λεπτά, ο Γουέιντ Μπόλντγουιν 28, οι δυο τους συνυπάρχουν όπως μπορούν και σπρώχνουν το τέμπο κάθε φορά που θα βρουν την ευκαιρία.
Η επιστροφή του Νέιτ Γουόλτερς υπόσχεται μεγαλύτερη ισορροπία και έλεγχο, όμως ο Αμερικανός έχει μόνο ένα ματς στα πόδια του και θα είναι επικίνδυνο αν φορτωθεί με παραπάνω ευθύνες από όσες μπορεί, για την εποχή, να σηκώσει. Η άμυνα θα είναι και πάλι το βασικό ζητούμενο, αλλά χωρίς επίθεση σπανίως μένει κανείς όρθιος στην γη της επαγγελίας.
Η χημεία μεταξύ Πονίτκα και Γκριγκόνις αναζητείται, όπως αναζητείται και για όλο τον οργανισμό που έχει μοιρασμένα ερωτηματικά και σταθερές. Ο Παπαγιάννης ελπίζει πως ο Γουόλτερς θα τον αναδείξει, όμως και ο ίδιος θα πρέπει να αναζητήσει τρόπους να γίνει αυτόφωτος αν θέλει να πάει στο επόμενο επίπεδο.
Η λογική λέει πως ο Παναθηναϊκός θα μαζευτεί κοντά στο καλάθι, προσπαθώντας να αναχαιτίσει το κάθετο παιχνίδι των γρήγορων ψηλών της Μακάμπι. Νίμπο και Πόιθρες μπορούν να χτυπήσουν στην πλάτη του Παπαγιάννη και (κυρίως) του Γκουντάιτις, όπερ σημαίνει πως κάποια σουτ από τα φτερά θα αφεθούν ελεύθερα. Ταυτόχρονα θα προσκαλέσει τους δυο σταρ γκαρντ να τον κερδίσουν μόνοι τους. Ο Μπόλντγουιν είναι ευάλωτος πνευματικά σε τέτοιου είδους προκλήσεις: θα σουτάρει ό,τι βρει πρόχειρο, για αυτό και μετράει 23/55 σουτ (42%FG). Το τρίποντο του πάει και έρχεται και εν πολλοίς εξαρτάται από το υπόλοιπο παιχνίδι του: είχε 3/6 με τη Ζάλγκιρις και 5/8 με τη Μονακό, έπεσε στα 2/7 με την Φενέρ και στα 0/6 με τη Βιλερμπάν. Ο Μπράουν παίζει πολύ (8ος σε χρόνο συμμετοχής), ισορροπεί ανάμεσα στην δημιουργία και την εκτέλεση με την αυτοπεποίθηση που του έχει δώσει τόσο η περσινή σεζόν, όσο και το χρυσό μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ. Σουτάρει 41% τρίποντο, μοιράζει 7.5 ασίστ, δεν αποφεύγει τα λάθη (3.8) – μόνο ο Ντε Κολό κάνει περισσότερα.
Ακόμα κι αν ο Παναθηναϊκός δεν καταφέρει να οδηγήσει σε λάθη μια γενικά προσεκτική ομάδα (11.5 ανά παιχνίδι, 6η καλύτερη), είναι αναγκαίο να περιορίσει τα δικά του (14.5, 5ος χειρότερος). Η Μακάμπι δεν είναι Αστέρας: μπορεί να έχουν 10 νέους παίκτες και αμφίβολη ομοιογένεια, όμως με τον βαθμό αθλητικότητας που διαθέτουν θα μετατρέψουν κάθε πούλημα της μπάλας σε πόντους πριν προλάβει κανείς να πει «Γιαντ Ελιάου».