Ο «Λάρι» έχει ξαναβρεθεί εδώ. Ένα χρόνο πριν άκουγε το όνομα του από τις κερκίδες του Ειρήνης και Φιλίας. Ήταν 15 Οκτώβρη, είχε βάλει 13 με ¾ τρίποντα με το απαραίτητο πάθος που συντονίζεται στο ίδιο μήκος κύματος με το θυμικό του κόσμου. Είχε δύο σερί ματς με 17 λεπτά και ήταν έτοιμος για απογείωση, όμως στα επόμενα έξι ματς μέτρησε 5/20 τρίποντα. Δεν ήταν εύκολο να το διαχειριστεί, ο καθένας θα δυσκολευόταν, ο ίδιος λίγο παραπάνω.
Δεύτερη τροχοδρόμηση, γκάζια στο Μιλάνο και 18άρα με πέντε τρίποντα, τέλη Νοέμβρη. Παίρνει τα εύσημα και παίζει 27,5 λεπτά με την Ούνιξ, δεν τα βάζει (1/6) αλλά μοιράζει 5 ασίστ, έχει 6 ριμπάουντ, είναι σούπερ. Το διάλλειμα με τον Αστέρα δεν τον επηρεάζει και στον περίπατο με την Μπάγερν βάζει άλλους 15 με 4/6. Είναι 10 μέρες πριν τα Χριστούγεννα και τίποτα δεν μοιάζει ικανό να του στερήσει μια σταθερή θέση στο rotation, μπροστά μάλιστα από τον Σακ Μακίσικ.
Όχι ακριβώς.
Ο Έλληνας γκαρντ περνά τα επόμενα 14 παιχνίδια χωρίς να καταφέρει σε κανένα να σημειώσει διψήφιο αριθμό πόντων. Σταδιακά χάνει τη θέση του από τον Μακίσικ και περιορίζεται σε μονοψήφια συμμετοχή και μένει άποντος στα τέσσερα από τα έξι τελευταία παιχνίδια της regular season, σκοράροντας μόνο ένα δίποντο σε 4 λεπτά συμμετοχής στη Λιόν. Στα πλέι-οφ παίζει 7,5 λεπτά σε 5 παιχνίδια (!) και δεν σουτάρει ούτε μια φορά τη μπάλα – δεν κάνει τίποτα άλλο από τέσσερα φάουλ. Κάπως έτσι βλέπει από τον πάγκο τον ημιτελικό του Βελιγραδίου.
Τη φετινή σεζόν ξεκινά παράφωνα στον τελικό του Σούπερ Καπ, ντριμπλάροντας παράφωνα σε μια επίθεση που βασίζεται στην κυκλοφορία της μπάλας και ολοκληρώνοντας το ματς με την ανοησία της τελευταίας επίθεσης. Σαν τυπικός Λαρεντζάκης γυρνά το φύλλο εντυπωσιακά, χλατσώνει τέσσερα τρίποντα στη Βαρκελώνη και υπογράφει το διπλό και συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε με 15 οικονομικούς πόντους κόντρα στη Ζάλγκιρις.
Με τον Κάναν να ψάχνει ακόμα τα πατήματα του και τον Μακίσικ να ξεκινά τη σεζόν σε χαμηλές στροφές ο 29χρονος γκαρντ ξεχωρίζει με το σπαθί του: το ζήτημα είναι αν είναι πλέον πνευματικά ικανός να σταθεροποιηθεί σε αυτό το επίπεδο για μία ολόκληρη σεζόν. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν θα υπάρχουν κακές βραδιές, αλλά πως θα έχει πια την κοντή μνήμη να το αφήσει πίσω και να μείνει σταθερός χωρίς να κάνει επαναφορά στις εργοστασιακές του ρυθμίσεις.
Ο Λαρεντζάκης είναι ο παίκτης που έχει τόσο μπάσκετ μέσα του που μπορεί να ξεχωρίσει χάρη στην έμφυτη αίσθηση του παιχνιδιού. Σαν τυπικός baller έλκεται, ώρες ώρες ακατανίκητα, από την γοητεία του περιττού. Θέλει όσο τίποτα να κάνει άλλη μία ντρίμπλα, να επιμείνει σε κάτι που τον οδηγεί αποκλειστικά το ένστικτό του. Για να είμαι ξεκάθαρος: χωρίς αυτά τα στοιχεία δεν θα ήταν ποτέ στην Ευρωλίγκα. Σε αυτό το επίπεδο απαιτείται ένας συγκεκριμένος βαθμός αυτοπεποίθησης και εγωισμού για να παίξεις, ειδικά από τη στιγμή που δεν ξεχωρίζεις με τα σωματοδομικά σου χαρακτηριστικά. Ο Λάρι τα συνδύασε με επίπονη και σκληρή δουλειά και βρήκε τη θέση του σε ένα ρόστερ στο οποίο δεν ήταν επιλογή ενός απαιτητικού προπονητή.
Η επόμενη πίστα είναι πια εδώ. Την έχει ήδη πατήσει, όχι μία φορά όπως είδαμε, αλλά αρκετές. Το ζήτημα του είναι να σταματήσει να γίνεται ασανσέρ, σαν νεοπροβιβασθείσα ομάδα που δεν καταφέρνει να σταθεί στην κατηγορία των μεγάλων. Στα 29 του χρόνια, ο Λαρεντζάκης καλείται να γνωρίζει πια πότε είναι η ώρα να αφήσει το ένστικτό του ελεύθερο και πότε να γίνει άλλο ένα γρανάζι στη μηχανή μιας ομάδας που θέλει να επιστρέψει στο φάιναλ φορ. Ο αμείλικτος χρόνος λέει πως αν δεν συμβεί φέτος, πιθανότατα δεν θα συμβεί ποτέ.
