Επανάληψη, γιατί είναι νωρίς και δεν κουράζει. Ο Παναθηναϊκός δεν φτιάχτηκε για να είναι γοητευτικός. Το Βελιγράδι ήταν το ιδανικό παλκοσένικο για να φανεί κάτι τέτοιο, απέναντι σε ομάδα που έχει αποθεώσει αυτή την ιδιοσυγκρασία χρόνια τώρα. Ο Ράντονιτς έφτασε, αποθεώθηκε, πήρε την πλακέτα με το hvala, κέρδισε με τον τρόπο που τους είχε συνηθίσει.
Ο Οκτώβρης δεν είναι μήνας για αρνητικά σερί. Δηλαδή κανείς δεν είναι, αλλά λίγο αργότερα μπορεί κανείς να διαχειριστεί την κατάσταση καλύτερα. Να έχει χτίσει σταθερές, στεγανά, ρόλους, λίγη ή περισσότερη αυτοπεποίθηση. Θα ήταν ίδιος ο περσινός Ολυμπιακός αν ζούσε τον Γενάρη του τον Οκτώβρη; Πολύ αμφιβάλλω.
Υπό αυτό το πρίσμα ο Παναθηναϊκός αγόρασε αυτό που δεν αγοράζεται με χρήματα. Χρόνο. Η μαϊμού είχε στρογγυλοκαθίσει στους ώμους του σαν την γάτα της Πιονίρ και έπαιζε με τα νεύρα του, «άλλη μια χρονιά χαμένη, πάλι ήττα από τον Άρη, οι συμπτώσεις είναι ανατριχιαστικές». Τίποτα καλύτερο από ένα διπλό, οπουδήποτε, για να βλέπεις λίγο καλύτερα το μέλλον.
Στο Βελιγράδι κερδίζεις με δύο τρόπους. Είτε είσαι τόσο καλύτερος που δεν τους βλέπεις, όσες επαφές και να επιδιώξουν, όσα χέρια και να βάλεις στη μπάλα, είτε είσαι το ίδιο μαχητικός με αυτούς και ανταποδίδεις τα χτυπήματα ένα προς ένα. Δεν χρειάζεται νομίζω ιδιαίτερη ανάλυση για την κατηγορία του Παναθηναϊκού.
Παρόμοιες ομάδες, παρόμοια τακτική, πλεονέκτημα του Παναθηναϊκού στα «φτερά», αβαντάζ Αστέρα στο «4», λεπτομέρειες. Στο τέλος μέτρησε ποιος θα ήταν πιο σκληρός και λίγο πιο τυχερός, όπως συνήθως συμβαίνει στα παιχνίδια του ενός σουτ ή της μίας βολής. Οι πράσινοι σήκωσαν απαγορευτικό σχεδόν με όλη την πεντάδα: ο Γκουντάιτις οδήγησε τον Ντόμπριτς σε σουτ αέρος αέρος, ο Γουίλιαμς έβαλε τα χέρια του στη μπάλα και πήρε τζάμπολ, ο Πονίτκα τους τσίμπησε δύο φορές το τόπι στο κέντρο και έβγαλε αιφνιδιασμό που όλο το βράδυ ο Παναθηναϊκός έψαχνε με το κυάλι. Το μπάσκετ, όπως συνήθως συμβαίνει, τους αντάμειψε με μία χαμένη βολή του Μπέντιλ.
Όλα αυτά συνέβαιναν γύρω από μικρές ιστορίες που μερικές φορές γίνονται γνωστές και άλλες φορές όχι. Όπως αυτή του Γουίλιαμς, που έμεινε για 14 ώρες στο αεροδρόμιο, ξενύχτησε εκεί με μία ώρα ύπνο, έφυγε στις 6:30 το πρωί του αγώνα και είχε ακόμη δυνάμεις στο φινάλε να γραπώσει τη μπάλα και να βάλει δύο βολές καμωμένες από χρυσάφι.
Στο παρκέ της Πιονίρ ο Παναθηναϊκός επιβίωσε και εν τέλει απέδρασε με τη νίκη γιατί δεν είχε αδύναμο κρίκο, αυτόν που είναι προορισμένος να βάλει μπροστά και έχει άδεια από τη σημαία να κλέβει πίσω. Το κενό πίσω από τον Γουίλιαμς χάσκει και κανένας από τους Καλαϊτζάκηδες δεν μπορεί να το γεμίσει, όμως ακόμα και αυτοί έκαναν το περισσότερο δυνατό. Οι υπόλοιποι έπαιξαν με τον ίδιο τρόπο, από τον Γκουντάιτις που γέμισε τη ρακέτα με τα κιλά και τη δύναμη του ως τον Γκριγκόνις που για πρώτη φορά έδειξε ο εαυτός του: όχι πως δεν το περιμέναμε.
Φυσικά χρόνος για επινίκια δεν υπάρχει, ούτε και θα έπρεπε. Το πρόγραμμα είναι αδυσώπητο και το φύλλο δεν θέλει πολύ να γυρίσει, όμως η εσωστρέφεια θα μείνει εκτός ΟΑΚΑ για μία εβδομάδα – δεν είναι και μικρό πράγμα. Η επιστροφή Γουόλτερς θα δώσει επιλογές και η προπόνηση οικειότητα με το πλάνο και με τον συμπαίκτη. Την επόμενη στο ΟΑΚΑ αριβάρει αγριεμένος Τζέιμς και μια χρυσοποίκιλτη Μονακό, ικανή να παίξει σε ταχύτητες που οι πράσινοι δεν μπορούν να ανταγωνιστούν. Αλλά ως τότε υπάρχει καιρός για χαμόγελα.
