Η Δανάη έχει σήμερα γενέθλια, είναι πια δύο χρονών. Ετοιμάζουμε τη γιορτή της, φέτος μπορεί να φυσάει για να σβήσει τα κεράκια, να αναγνωρίζει τους φίλους της, να διαλέγει εκείνο ή το άλλο. Όλο αυτό είναι πια κάπως δικό της, τα πρώτα είναι των γονιών, τα δεύτερα αλλιώς. Η συνειδητοποίηση μου ήρθε κάπως ξαφνικά: όλοι μαζί έχουμε γενέθλια, η ίδια γιορτάζει τη γέννηση της, εμείς τη φορά που γίναμε γονείς.
Δυσκολεύομαι να γράψω πως το να είσαι πατέρας είναι δύσκολη δουλειά. Το συλλογικό ασυνείδητο έχει εισχωρήσει και εντός μου, σαν κάπως να απαγορεύεται να μοιραστείς το ρόλο με τη μαμά, με όσα αυτή από τη φύση της αναλαμβάνει. Αυτή τραβάει τα πάνδεινα, εσύ δεν έχεις δικαίωμα στο ομιλείν. Ούτε γέννησες, ούτε θήλασες, ούτε μάτωσες, κάτσε στην άκρη και κάνε την πιο χαριτωμένη μίμηση της υποστηρικτικής δοκού. Εντάξει, πάσο, αλλά πέρασα και εγώ τα ζόρια μου, κάπου να τα πω δηλαδή, να χαρείτε.
Και που λέτε, χρησιμοποιείς όσο καλύτερα μπορείς το χρόνο της εγκυμοσύνης για να προβάρεις τα λόγια στον δεύτερο ρόλο που έρχεται. Πως είναι να φροντίζεις χωρίς να πιέζεις, να λες τη γνώμη σου χωρίς κριτικάρεις, να εξαφανίζεσαι κατά παραγγελία και να εμφανίζεσαι ως δια μαγείας. Όλη συναίσθημα είναι η μέλλουσα μαμά, μην της λες το σωστό, δεν ωφελεί.
Ώσπου κάποια στιγμή η κούρσα ξεκινά μέσα σε κλάματα κάθε είδους και αίφνης μεταμορφώνεσαι σε μια απολύτως κωμική φιγούρα, στο κόκκινο η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα και εσύ να είσαι βράχος σιγουριάς και αυτοπεποίθησης, «όλα θα πάνε καλά», «εγώ είμαι εδώ». Και η ψυχούλα σου το ξέρει πως ό,τι και να διάβασες, όσα σεμινάρια κι αν παρακολούθησες, κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για αυτό. Σαν συνεννοημένοι οι γονείς ανεβάζουν το βαθμό δυσκολίας στο μέγιστο, η απάντηση σε κάθε ερώτημα είναι μία και το τέλειο το μοναδικό αποδεκτό αποτέλεσμα, ειδάλλως τι διάολο κάνουμε εδώ, τι θα πει ο (εσωτερικός μας) κόσμος.
Είσαι μοντέρνος πατέρας, όχι κανένα απολίθωμα. Αλλάζεις πάνες, το κάνεις μπάνιο, αναλογίζεσαι τη ζωή κάτω από τον απορροφητήρα και αποκοιμιέσαι δίπλα στο πιστολάκι των μαλλιών, κουνάς τους γοφούς όπως Σακίρα και τραγουδάς σαν το Χρυσαλιφούρφουρο όπως Σαββίνα. Όταν το κοιμίζεις είσαι νικητής και τροπαιούχος, πάει να πει χρήσιμος και αυτός είναι ένας θρίαμβος από μόνος του.
Με τον καιρό κάπως το συνηθίζεις, είσαι η σελήνη δίπλα στον ήλιο και τη γη, ένα συμπαθές ουράνιο σώμα με περιοδική εμφάνιση και αμφίβολη χρησιμότητα. Πηγαίνεις στη δουλειά πρώτος μετά από δυο εβδομάδες, δεν λείπεις σε κανένα ιδιαίτερα, καταλαβαίνεις γιατί, δεν παύει να σε τσιμπάει, δεν το παραδέχεσαι, είσαι άντρας. Οι παρεμβάσεις σου είναι αποφασιστικές και καίριες στα πιο ασήμαντα ζητήματα, διεκδικείς τη θέση σου σαν Κρο-Μανιόν, τόσο αρχέτυπα.
Η μικρή αρχίζει να περπατάει και να μιλάει, νέος κόσμος. Ένα βήμα τη μέρα, πριν να βρεις ουρανό. Της μαγειρεύεις και τρώει, της τραγουδάς και ακούει, χορεύεις όπως μπορεί, μαθαίνεις να φτιάχνεις κοτσιδάκια και να της δίνεις χώρο να κινηθεί χωρίς μην και προστακτικές. Της μαθαίνεις τον κόσμο. Κι άλλη ευθύνη, αυτή της αλληλεπίδρασης και του καθρέφτη. Μετράς με το γέλιο της την επιτυχία σου, άλλο τρόπο δεν ξέρεις.
Ξαναχτίζεις τη σχέση με τη γυναίκα σου, τους φίλους σου, όλους τους δακτυλίους της ζωής σου. Λείπουν τουβλάκια από το τζένγκα, τα έχασες στην πορεία, πρέπει να τα ξαναβρείς ή να τα φτιάξεις. Η ανισορροπία της ζωής με ένα βρέφος έχει βαρύτητα μαύρης τρύπας, ξέρεις πως δεν βγαίνει έτσι, χρειάζεσαι αντίβαρα.
Τώρα ετοιμάζεσαι να την στείλεις στον παιδικό σταθμό. Δασκάλα και συμμαθητές, κοινωνικοποίηση, η επόμενη πίστα. Σκέφτεσαι αν έχεις κοπιάσει ποτέ περισσότερο για κάτι, κάνεις τις συγκρίσεις, βρίσκεις εύκολα τα σημαντικά και τα ασήμαντα, γίνεσαι σοφότερος εξαιτίας της.
Και τώρα πας για ύπνο, γιατί αύριο έχει πρωινό, παιχνίδι και κοτσιδάκια.
Δανάη, φατσόνι μου, χρόνια πολλά.
