Μια από τις μεγαλύτερες ενδογενείς παθογένειες του ελληνικού μπάσκετ είναι ο….στρουθοκαμηλισμός. Παλιά αρρώστια, απότοκο των εποχών που όλα πήγαιναν καλά ή έτσι πιστεύαμε. Είναι από τα δεινά που άφησε πίσω της φεύγοντας η δεκαετία του ’90. Ας προστεθεί και η δημοσιογραφική λογική που έκρυβε τα….σκουπίδια κάτω από το χαλί ‘’για το καλό του μπάσκετ’’. Μόνο που τελικά τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν για το καλό (μας) που λέει και ο Γιάννης ο Μηλιώκας.
Κάπως έτσι επιδερμικά αντιμετωπίζουμε την αδυναμία (δεν θα πω αποτυχία) της εθνικής σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Για μια ακόμη φορά βλέπουμε το μικρό δεντράκι και όχι το δάσος. ‘’Μα τα έβαλαν όλα και δεν παίξαμε άμυνα’’, ακούω δεξιά αριστερά από γνώστες και άσχετους. Προφανώς και με όσα θα γράψω παρακάτω δεν είναι βέβαιο ότι θα παίζαμε καλύτερη άμυνα ή δεν θα τα έβαζαν οι Γερμανοί. Μπορεί το αποτέλεσμα πάλι το ίδιο να ήταν. Μόνο που θα είχαμε κάνει τα σωστά πράγματα και δεν μιλάω για το αγωνιστικό κομμάτι που επιδέχεται δεκάδων (και διαφορετικών) αναλύσεων και ερμηνειών. Το σίγουρο είναι ένα: Αν δούμε αποστασιοποιημένα και με κρύο αίμα τώρα που ο αποκλεισμός ξεμακραίνει χρονικά τι συμβαίνει στις τρεις από τις τέσσερις χώρες που έφτασαν στα ημιτελικά του Ευρωμπάσκετ ίσως πάψουμε να στρουθοκαμηλίζουμε. Το σίγουρο είναι ότι στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει η ιστορική ρήση του Τρικούπη ‘’ανθ’ ημών Γουλιμής’’…Το αξίζουν να είναι εκεί που βρίσκονται περισσότερα από εμάς…Προφανώς όχι γιατί έβαλαν τα τρίποντα ή γιατί έκαναν Ισπανό ένα Αμερικάνο…
Ας πάμε λοιπόν στην Ισπανία. Για πολλά χρόνια που ξεπερνούν τις τέσσερις δεκαετίες οι Ισπανοί έχουν το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Τα πιο υγιές, το πιο δημοφιλές και το πιο ποιοτικό. Οι ομάδες τους αποκτούν το δικαίωμα να παίξουν αφού καταθέσουν στην αρχή της χρονιάς τραπεζικές επιταγές ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΠΡΟΎΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ. Κι΄εκεί έχουν κηρύξει πτώχευση ομάδες αλλά όχι για να γράψουν στο χιόνι τα χρέη τους. Φυσικά, ουδέποτε οι Ισπανοί ασχολήθηκαν ή ενοχλήθηκαν από τον ανταγωνισμό της Ιταλίας για πάνω από μια 20ετία, ούτε ίδρωσε το αυτί τους με την εμφάνιση διάφορων εφήμερων μπασκετικών Ποτοσί στην Ελλάδα, την Τουρκία ή αλλαχού.
Καλό είναι να μη μελετήσει κάποιος τους προϋπολογισμούς των ομάδων τους. Δεν μιλάμε φυσικά για Ρεάλ και Μπαρτσελόνα που έχουν πίσω τους ποδοσφαιρικούς κολοσσούς και ένα κορβανά που αγγίζει το ένα δισεκατομμύριο το χρόνο. Δείτε τι προυπολογισμό έχει η Ομπραντόιρο και κάντε συγκρίσεις με τις ομάδες μας που κινούνται στο αντίστοιχο επίπεδο του Ελληνικού πρωταθλήματος. Εννοείται ότι οι ισπανικές ομάδες πληρώνουν κανονικά. Για το σύστημα σκάουτινγκ δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Εκεί εδρεύει η ομάδα με το καλύτερο πανευρωπαϊκά σύστημα εξεύρεσης παικτών (Μπασκόνια). Θέλετε παραπάνω; Τις 500.000 του μπάι άουτ του Γιάννη Αντετοκούνμπο όταν πήγε στο ΝΒΑ δεν το εισέπραξε καμία ελληνική ομάδα αλλά η Σαραγόσα που τον είχε υπογράψει σε ανύποπτο χρόνο. Την εποχή που οι ελληνικές ομάδες τον προσπερνούσαν συνήθως με σχόλια του τύπου ‘’καλός αλλά θέλει δουλίτσα’’. Τόσο καλά…
Για τις υποδομές της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα καλύτερα να μη μιλήσουμε. Το ετήσιο παιδομάζωμα που κάνουν είναι εκτός συναγωνισμού. Αλλά παρότι είναι ομάδες πρωταθλητισμού αντέχουν να βάζουν τον Μίροτιτς να παίζει στα 17 του και τον Ντόντσιτς λίγο νωρίτερα. Λέτε να μην τους ενδιαφέρουν οι τίτλοι; Ο κόσμος τους; Τους ενδιαφέρει αλλά επιμένουν να προχωράνε στο σωστό δρόμο. Τον ίδιο που έφερε τους Ισπανούς φέτος το καλοκαίρι να έχουν κατακτήσει 9(ολογράφως εννέα) μετάλλια σε όλες τις βαθμίδες που παίζουν μπάσκετ εθνικές ομάδες! Μάλλον κάνουν κάτι πολύ σωστά….Ας δούμε τι ακριβώς κάνουν και μετά ότι χρειάστηκαν ένα Αμερικάνο πλέι μέικερ για την εθνική τους…
Για τους Γάλλους η υπόθεση αθλητική παραγωγή περνάει μέσα από την κεντρική πολιτική τους. Το περίφημο INSEP που είναι εκκολαπτήριο των μεγαλύτερων Γάλλων αθλητών σε όλα τα σπορ είναι κρατικό. Κανονικό σχολείο που δίνει ισόποση έφεση στον αθλητισμό και τη μάθηση. Όχι σαν κάτι δικά μας που όποιος παίζει μπάσκετ δεν πατάει στα μαθήματα. Την τελευταία φορά που κοίταξα προ διετίας τους προϋπολογισμούς των Γαλλικών ομάδων της πρώτης κατηγορίας κινδύνευσα με μπακετική….κατάθλιψη. Δέκα ή δώδεκα είχαν κοντά ή πάνω από τα 6 εκατομμύρια. Αν υπολογίζω σωστά στα περσινά ‘’εσοδα έξοδα’’ του Παναθηναϊκού που είχε προϋπολογισμό κοντά σε αυτά τα επίπεδα το τηλεοπτικό συμβόλαιο της Ευρωλίγκα αντιστοιχούσε περίπου ή κοντά στο 40%. Η αντίστοιχη επικάλυψη των γαλλικών ομάδων είναι 25-30%. Mπορεί η Βιλερμπάν να έχει πάρει τρεις τίτλους πρωταθλητή στη σειρά αλλά πριν από αυτό με αφετηρία το 2002 κατέκτησαν τον τίτλο 10 (ολογράφως 10) διαφορετικές ομάδες!!! Σημείο αναφοράς το 2002 γιατί τότε κέρδισε τον τελευταίο τίτλο πρωταθλητή στην Ελλάδα ομάδα που δεν λεγόταν Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός. Πότε θα ξανασυμβεί; Αναλόγως της ηλικίας σας υπάρχει πιθανότητα να το δείτε. Αν είσαστε κοντά στα δικά μου χρόνια η απάντηση είναι λίγο….μακάβρια: Σε μια άλλη ζωή ίσως…
Η περιβόητη απόλυση Μίτροβιτς από τη Βιλερμπάν δεν έγινε γιατί η ομάδα δεν είχε καλά αποτελέσματα αλλά γιατί ο Μαυροβούνιος ΔΕΝ ΕΒΑΖΕ τους νεαρούς και μελλοντικούς NBAer να παίξουν. Διότι η Γαλλία εκτός των άλλων είναι και ο μεγαλύτερος προθάλαμος παικτών για το ΝΒΑ στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα προπονητής θα απολυθεί για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: Επειδή τόλμησε να βάλει πιτσιρικάδες να παίξουν και έχασε ένα ή πολλά ματς. Ακόμη όμως και η νοοτροπία είναι διαφορετική. Το μεγαλύτερο πανευρωπαϊκά ταλέντο είναι Γάλλος και λέγεται Βίκτορ Γουενμπανιάμα. Δεν θα γίνει νούμερο 1 σε ένα από τα προσεχή ντραφτ μόνο εκ….παραδρομής. Το πιτσιρίκι αυτό λοιπόν αποφάσισε φέτος το καλοκαίρι να παρατήσει τη Βιλερμπάν και να πάει στη Μετροπολιτάν με μικρότερο συμβόλαιο. Γιατί; Γιατί του νεαρού αυτού τυπάκου των 2μ.20 δεν του έφταναν τα 15(παρακαλώ) λεπτά που έπαιζε στην περσινή Ευρωλίγκα και θέλει παραπάνω για να βοηθήσει την μπασκετική του εξέλιξη. Δείξτε μου ένα ‘Ελληνα μπασκετμπολίστα σε αυτή την ηλικία, τους γονείς του και τον μάνατζερ του που θα έπαιρναν μια ίδια απόφαση και υπόσχομαι να γράφω σαν τιμωρία το όνομα του 1000 φορές κάθε μέρα! Στον μέσο Έλληνα 18χρονο την οικογένεια και τον μάνατζερ του το μοναδικό που έχει αξία είναι τα μηδενικά ενός συμβολαίου. Και ας μην το εισπράξει ποτέ…
Πριν από 30 χρόνια ο Ιωαννίδης έλεγε ειρωνικά ‘’σιγά μην χάσω από γερμανική ομάδα’’. Προφανώς μας το άφησε κληρονομιά….Τότε είχε δίκιο. Το μπάσκετ ήταν το 17ο άθλημα στη χώρα από πλευράς δημοφιλίας, εσόδων και ενδιαφέροντος. Σήμερα είναι πλέον μέσα στα πέντε πρώτα. Ο μέσος όρος εισιτηρίων ενός αγώνα του γερμανικού πρωταθλήματος είναι κοντά στις 8.000. Αν δεν υπάρχει ντέρμπι μια ολόκληρη αγωνιστική του ελληνικού πρωταθλήματος δεν φτάνει 8.000 εισιτήρια που κόβουν ομάδες όπως οι Σκαϊλάινερς. Αλμπα και Μπάγερν που παίζουν στην Ευρωλίγκα παίρνουν πολύ λιγότερα χρήματα στα τηλεοπτικά τους συμβόλαια αλλά με κάποιο….μαγικό τρόπο δεν μπαίνουν μέσα ούτε ευρώ. Δεν τελειώσαμε…Ας δούμε τι άλλο κάνουν αυτοί που μας έβαλαν σωρηδόν τρίποντα γιατί δεν παίζαμε άμυνα. Το σύστημα σκάουτινγκ που έχουν αναπτύξει αγγίζει το τέλειο. Πέρσι μέτρησα 45 παίκτες που έπαιζαν στην Ευρωλίγκα και είχαν ξεκινήσει την Ευρωπαϊκή τους καριέρα στη Γερμανία ή είχαν πρωτοπαίξει στη διοργάνωση με Γερμανική ομάδα. Σαραπέντε μη Γερμανούς από τους συνολικά 270 παίκτες που παίζουν κατά μέσο στη διοργάνωση. Βγάλτε το ποσοστό μόνοι σας… Είναι ο απόλυτος δείκτης επιτυχίας του σκάουτινγκ που έχουν.
Μπορεί να πει κάποιος ότι εκμεταλλεύτηκαν την ύπαρξη του Ντιρκ Νοβίτσκι. Θα συμφωνήσω 100% αλλά το έκαναν με τη σωστή νοοτροπία. Πριν από μερικά χρόνια την πρώτη χρονιά που η Μπάγερν έπαιξε στην πρώτη κατηγορία η Ευρωλίγκα της πρότεινε να πάρει wild card. Λογικό να θέλει ένα τέτοιο μέγεθος στη διοργάνωση. Η διοίκηση της Μπάγερν είπε ‘’όχι ευχαριστούμε θα παίξουμε μια χρονιά στο Eurocup και μετά θα έρθουμε’’. Οι Βαυαροί πλέον είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διοργάνωσης και έχουν πάρει δίκαια εγγυημένο συμβόλαιο. Την ίδια πάνω εποχή η καραμέλα στα χείλια των Ελλήνων παραγόντων που χρωστάνε και της….Μιχαλούς ήταν ‘’πώς να επενδύσουμε αφού δεν θα παίξουμε ποτέ στην Ευρωλίγκα’’. Με άλλα λόγια: Ας μας δώσει λεφτά η Ευρωλίγκα και μετά….επενδύουμε εμείς. Τι κρίμα που δεν τσιμπάνε στη Βαρκελώνη.. Χώρια εκείνο το άλλο ανεκδοτάκι ότι η ποιότητα του Ελληνικού πρωταθλήματος έχει πέσει γιατί δεν υπάρχουν ανοιχτές θέσεις στην Ευρωλίγκα. Δεν θέλω να χαλάσω αυτό το ανεκδιήγητο αφήγημα αλλά στους τελικούς του γερμανικού πρωταθλήματος έχουν παίξει αντίπαλοι Αλμπα και Μπάγερν μόνο πέντε φορές τα τελευταία 12 χρόνια. Εκεί μάλλον οι άλλοι δεν σκέφτονται ‘’γιατί να παίζουμε αφού δεν θα πάμε Ευρωλίγκα. Αστους να παίζουν μόνοι τους’’…
Αντί επιλόγου: Πριν ψάξουμε να βρούμε γιατί δεν πήραμε το χρυσό είναι καλύτερα να παραδεχτούμε ότι κάνουμε πολλά πράγματα λάθος. Και αν ήταν για λίγα χρόνια θα υποφερόταν. Επειδή όμως όλα αυτά συμβαίνουν ολάκερες δεκαετίες είναι καλύτερα να βρούμε ένα τρόπο (που δεν θα βρούμε) να τα λύσουμε και μετά να σκεφτούμε αν αξίζει να ξαναφτάσουμε στην ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης. Και κυρίως να παραδεχθούμε ότι κάνουμε περισσότερα λάθη από σωστά…Διαφορετικά θα βάζουν οι άλλοι τα τρίποντα και εμείς απλά δεν θα παίζουμε άμυνα….Και για να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου θα γράψω κάτι απολύτως αδιανόητο και απερίγραπτα οδυνηρό που δεν θα έγραφα ποτέ στη δεκαετία του ’90: Καλύτερα που δεν το πήραμε γιατί εφησυχασμένοι θα συνεχίζαμε τα ίδια λάθη. Τώρα τουλάχιστον υπάρχει μισή ελπίδα να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά…
