Ένα και ένα κάνουν δύο και μην ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα και γωνίες στο κέρμα των δύο ευρώ. Ήταν καλύτεροι και μας κέρδισαν δίκαια. Το μπάσκετ 99 φορές στις 100 είναι δίκαιο άθλημα. Κερδίζει ο καλύτερος. Και δεν φταίει κανείς. Για ένα ακόμη καλοκαίρι (χάσαμε το μέτρημα πόσα είναι αυτά τα καλοκαίρια) υπερτιμήσαμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Υπερτιμήσαμε το οικοδόμημα που λέγεται ελληνικό μπάσκετ στο σύνολο του και εθνική ομάδα στα επί μέρους. Είμαι ο τελευταίος που θα ψάξει να βρει ατομικές ευθύνες. Όλοι μαζί κερδίζουν και όλοι μαζί χάνουν.
Προφανώς, ήμουν μάλλον το μαύρο πρόβατο στη γιορτή της ευφορίας που είχε στηθεί. Ίσως επειδή τα ματάκια μου έχουν δει εδώ και 40 χρόνια ισόποσους θριάμβους με καταστροφές. Έχουμε πάει απογοητευμένοι και έχουμε γυρίσει θριαμβευτές αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος που τη συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια. Παντού γύρω μου όλες αυτές τις μέρες άκουγα υπολογισμούς για τον αντίπαλο της τετράδας, το ποιος μας βολεύει στον τελικό και το ίδιο συμπέρασμα: Δεν το χάνουμε αυτό το χρυσό. Και σκεφτόμουν ότι για να φτάσεις στο χρυσό χρειαζόσουν τέσσερις νοκ άουτ νίκες. Τόσο απλά αλλά και τόσο δύσκολα. Συνάδελφοι και φίλοι με κορόιδευαν και μου έκαναν πλάκα. Δυστυχώς, όταν είσαι φαρμακωμένος με Σωκρατικό κώνειο δεν μπορείς καν να την ανταποδώσεις. Τα’ λεγε και ο Νίκος Πορτοκάλογλου με τους Φατμέ….
Δεν ήταν μάγια και κατάρες
Που δεν κερδίζαμε ποτέ
Ήμασταν πάντοτε παικτάρες
Μα δεν αλλάζαμε μπαλιές
Ήμασταν πάντοτε ψυχάρες
Μα δεν πιστεύαμε ποτέ
Τελικά τις καλύτερες απόψεις τις έχουν οι άνθρωποι που βλέπουν τα πράγματα ‘’κρύα’’ και παρότι κάποια φεγγάρια αυτό το τραγουδάκι έγινε εθνικός ύμνος του μπάσκετ από ότι έχω διαβάσει ο Πορτοκάλογλου όταν το έγραψε μπορεί να σκεφτόταν….πορτοκαλιές, σίγουρα όμως δεν είχε στο μυαλό του πορτοκαλί μπάλες. Θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς;Δεν μπορούσαμε. Ούτε υποτιμήσαμε τους Τσέχους, ούτε υποτιμήσαμε τους Γερμανούς. Ξέραμε επακριβώς τι μας περίμενε. Και δεν μπορέσαμε στη δεύτερη των περιπτώσεων να το αντιμετωπίσουμε. Δεν φταίνε οι παίκτες, δεν φταίει ο Ιτούδης, δεν φταίει κανείς που δημιουργήσαμε μια πανηγυρτζήδικη ατμόσφαιρα μέσω σάιτ, σόσιαλ μίντια και όλων των συμπαραμαρτούντων και είχαμε ήδη προεισπράξει τα κέρδη, τα οφέλη και τα μεγαλεία του χρυσού μεταλλίου. Το πρωί του αγώνα με τη Γερμανία έστειλα ένα μήνυμα σε ένα καλό φίλο και συνοδοιπόρο για χρόνια στο μετερίζι της δημοσιογραφίας ‘’φοβάμαι πολύ για απόψε’’. Ακόμη και το εισιτήριο για το Βερολίνο το είχα κλείσει με δυνατότητα ακύρωσης. Και φυσικά το ακύρωσα. Δεν μου πάει η καρδιά να δω τον Ντόντσιτς ή τον Γκομπέρ εκεί που θα μπορούσε να είναι ο Γιάννης. Το δύσκολο δεν ήταν να χάσουμε. Το δύσκολο είναι να καταλάβουμε γιατί χάσαμε. Δεν έφταιγε που ο αγώνας έγινε Τρίτη και 13. Δεν έφταιγε ο….Χατζηγεωργίου. Δεν έφταιγαν οι Γερμανοί που τα έβαλαν όλα. Ούτε στην τελική η δύσμοιρη η κυρά-Βασιλική. Το μπάσκετ έχει περάσει εδώ και πολλά χρόνια άπειρες παθογένειες, τόσες πολλές που το κορμί του δεν έχει επουλωθεί και δεν ξέρω πότε θα επουλωθεί. Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Και ας λέτε εσείς ‘’τα έβαλαν όλοι οι γερμανοί και εμείς δεν παίξαμε’’. Μια εθνική ομάδα είναι η βιτρίνα ενός αθλήματος. Σκεφθείτε το δύο φορές ήρεμα και ίσως καταλάβετε τι εννοώ…Kαι αν σας βοηθάει λίγο στη σκέψη σας: Οι Γερμανοί εδώ και 10-12 χρόνια τα κάνουν όλα στο μπάσκετ πολύ πιο σωστά, μεθοδικά, οργανωμένα και σοβαρά από ότι του λόγου μας. Δεν είναι μόνο τα τρίποντα που μπήκαν λοιπόν.
Δεν φτάνουν τρία παλικαράκια που ακόμη και σήμερα υπάρχουν ανόητοι και μυαλοφυγόδικοι που τα βρίζουν. Ήρθαν, έπαιξαν, την τίμησαν τη φανέλα και ο Κώστας που δεν έπαιξε ούτε λεπτό στον αγώνα ήταν αυτός που έκλαψε πιο πικρά και πιο πολύ από όλους. Μπορώ να βρω πολλούς αγωνιστικά υπεύθυνους και να γράψω αναλυτικά τι δεν έκαναν σωστά. Θα ήταν δημοσιογραφικός ευτελισμός και ανθρώπινη φτήνια. Την ώρα που εμείς τους χρίζαμε φαβορί, τους είχαμε μετατρέψει σε μια ανίκητη dream team και φτιάχναμε σενάρια εθνικών μεγαλείων εκείνοι οι 15-18 ήταν που ίδρωναν, εκείνοι έχασαν το καλοκαίρι τους, εκείνοι μάτωσαν τη φανέλα τους. Εμείς στον καναπέ μας κάναμε κριτική αφ΄υψηλού. Ε, όχι και να τους πούμε τώρα ΄΄εμείς υποστηρίζαμε ότι είσαστε οι καλύτεροι του πλανήτη αλλά εσείς χάσατε παλιόπαιδα’’. Η ήττα πονάει, η ήττα πειράζει, το είχε πει κάποτε ο Ιωαννίδης: ‘’Μισώ αυτούς που μου κτυπάνε την πλάτη και μου λένε δεν πειράζει Γιάννη’’. Πειράζει και….παραπειράζει, καλά τα έλεγε ο ‘’ξανθός’’.
Και για να είμαι 100% ειλικρινής εκείνο που προσωπικά με πονάει περισσότερο δεν είναι η ήττα. Αν ασχολείσαι με το μπάσκετ που δεν έχει ισοπαλία και δεν είσαι συμβιβασμένος με τη λογική ότι δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα τότε πρέπει να είσαι τακτικός πελάτης ψυχολόγου. Όχι, εκείνο που πονάει και πειράζει είναι τα παιδάκια που πήγαν κοντά στην ομάδα και έφτιαξαν ένα ωραίο όραμα στο μυαλό τους φορώντας φανέλες με το 34 στην πλάτη. Εκείνο που πονάει είναι οι φαμίλιες που θα έλεγαν για χρόνια ‘’είδαμε τον Γιάννη να κερδίζει’’. Οι άνθρωποι κοντά στη δική μου ηλικία που είχαν ζήσει το 1987 και ξαφνικά θυμήθηκαν το μπάσκετ, ξαναζεστάθηκαν και καθηλώθηκαν μπροστά στην τηλεόραση τους. Εκείνοι που σε δρόμους, σπίτι και καφετέριες μιλούσαν ξανά για το μπάσκετ. Και εκείνοι οι άλλοι που τα παράτησαν όλα πίσω τους και έτρεξαν πληρώνοντας από την τσέπη τους στο Μιλάνο και στο Βερολίνο. Δεν ξέρω και δεν θα μάθω πόσοι από όλους αυτούς διαβάζουν ετούτες τις γραμμές.
Εκείνο που πονάει είναι η πιθανότητα όλοι αυτοί να ξαναγυρίσουν την πλάτη τους στο μπάσκετ. ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, όχι ένα μετάλλιο που διάβολε δεν ξέραμε ποτέ ότι θα πάρουμε. Αυτό θα πονέσει πιο πολύ και από τα τρίποντα του Ομπστ όσους μένουμε πίσω και μετά από ήττες και το μπάσκετ δεν αντιπροσωπεύει ένα πανηγύρι 15 ημερών. Το είδα μια φορά στην αληθινά μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία του Ελληνικού μπάσκετ, εκείνο το Παγκόσμιο του 1998 όταν οι προσδοκίες ήταν ανάλογες και ίσως μεγαλύτερες από τις φετινές. Αντί για ένα μνημειώδη θρίαμβο από τον οποίο απείχαμε 10 καλά λεπτά στον ημιτελικό με τους Σέρβους μας κατάπιε μια μαύρη τρύπα. Πριν λοιπόν γυρίσετε την πλάτη σας σκεφθείτε μόνο ένα πράγμα: ήθελαν και δεν μπορούσαν. Και σε κάποιον που προσπαθεί, ιδρώνει τη φανέλα του και στο τέλος ξεσπάει σε λυγμούς δεν αξίζει να γυρίζεις την πλάτη σου. Ναι η ήττα δεν μυρίζει άσχημα, βρωμάει και είναι και η άτιμη πάντα ορφανή. Κανείς δεν την θέλει. Αλλά ακόμη δεν τελειώσαμε. Όπως δεν είχαμε τελειώσει το 2001, το 2003 και το 2004 όταν ήπιαμε όλα τα πικρά ποτήρια μαζεμένα γουλιά-γουλιά και πιστέψαμε ότι εκείνη η γενιά είχε ταυτιστεί με την αποτυχία. Γιατί όπως έγραψε και ο Βίκτορας Ουγκό στους Αθλιους ‘’Ακόμη και στην πιο σκοτεινή νύχτα, η μέρα ακολουθεί με ανατολή του ήλιου’’. Τότε το ναυάγιο της Αττάλια, το βατερλό της Στοκχόλμης, την αποτυχία της Αθήνας διαδέχτηκαν το 2005 και το 2006. Σήμερα έχει πέσει βαθύ σκοτάδι αλλά του χρόνου στην Ινδοκίνα, τις Φιλιππίνες και την Ιαπωνία μπορεί να μας τυφλώσει ο ήλιος που θα ανατείλει. Κι αν δεν έρθει κι εκεί εμείς εδώ θα είμαστε να περιμένουμε…Οσα καλοκαίρια χρειαστεί για το μπάσκετ που αγαπάμε. Εδώ οι οπαδοί των Σικάγο Καμπς περίμεναν 108 ολάκερα χρόνια για ένα τίτλο.
