Κάθε φορά που μια ελληνική ομάδα βρίσκει απέναντι της μια γερμανική σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. «Καλύτερα από Ισπανούς, Άγγλους, Σέρβους, Ιταλούς». Το αυτό δεν περιορίζεται στο μπάσκετ, είναι μια πολύ πιο γενικευμένη θεώρηση, λάνθασμένη ή όχι.
Οι Γερμανοί σε αφήνουν να παίξεις. Στο υψηλό επίπεδο είναι άρτιοι τεχνικά, όμως η ίδια η φιλοσοφία τους είναι πολύ μακριά από την καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου προκειμένου να φτάσουν στη νίκη. Το βλέπει κανείς στα χαρακτηριστικά των πρωταθλημάτων τους: η ποδοσφαιρική Bundesliga είναι μια γιορτή 9 μηνών με γεμάτα γήπεδα και ένα τσουβάλι γκολ. Η Μπάγερν είναι η σχεδόν μόνιμη πρωταθλήτρια, όμως ελάχιστοι ταμπουρώνονται από επιλογή απέναντί της, απλούστατα δεν μπορούν να την ανταγωνιστούν. Τις φορές που κάποιος διακόπτει την κυριαρχία της δεν είναι γιατί εμφανίζει κάποια βαθμοθηρική, κυνική ως το κόκκαλο συνταγή, αλλά αντίθετα την κερδίζουν στο δικό της παιχνίδι – καθόλου τυχαία ο Μουρίνιο δεν πέρασε ποτέ από εκεί. Ούτε θα τους άντεχε, ούτε θα τον άντεχαν.
Η μπασκετική Bundesliga είναι μια μικρογραφία της ποδοσφαιρικής, απόδειξη ότι η ιδιοσυγκρασία της φυλής και η φιλοσοφία γύρω από τον αθλητισμό δεν μπορεί παρά να είναι ενιαία. Τα γήπεδα είναι και εκεί γεμάτα, η τηλεόραση σου δίνει την ευκαιρία να δεις όποιο παιχνίδι θέλεις on demand και ο ρυθμός παραπέμπει σχεδόν σε κολεγιακές ομάδες. Πίσω από την βιτρίνα της Μπάγερν και της Άλμπα (και παλιότερα της υπέροχης Μπάμπεργκ) κυκλοφορεί η Λούντβιχσμπουργκ, η Ουλμ, η Όλντεμπνμπουργκ, το Αμβούργο. Σχεδόν όλες είναι μπουκωμένες με 7-8 Αμερικανούς που ζήτημα είναι αν διαφέρουν λίγο μεταξύ τους: το ζητούμενο είναι να υπάρχουν αρκετοί έτσι ώστε ο ρυθμός να διατηρείται στα κόκκινα και το παιχνίδι να είναι θεαματικό, αν και οπωσδήποτε λίγο αφελές. Αυτό δίνει την ευκαιρία σε νεαρούς να πάρουν άφθονο χρόνο συμμετοχής και να ανεβάσουν τις μετοχές τους ακόμα και αν δεν ξεπερνούν το επίπεδο του BCL ή του Eurocup – το 2019 ο 18χρονος Γάλλος Κίλιαν Χέιζ άφησε τη Σολέ για την Ουλμ και μία σεζόν αργότερα προσγειώθηκε στο Νο.7 του ντραφτ.
Κάπως έτσι κερδίζουν σιγά σιγά το κομμάτι τους στην πίτα του πολυπολιτισμικού ΝΒΑ των ημερών μας. Ο Ντάνιελ Τάις είναι ένας σπουδαίος αμυντικός σέντερ που υποτιμήθηκε στην Ευρώπη, ο Μάξι Κλέμπερ έχει πια 5 σερί ενεργές σεζόν στους Μάβερικς, o Χάρτενστάιν και τα αδέλφια Βάγκνερ δίνουν τη δική τους μάχη, με τον Φραντς να ξεχωρίζει. Η σταθερή αξία είναι φυσικά ο Ντένις Σρέντερ, με τις 9 σεζόν, τα 621 ματς κανονικής διάρκειας (με 14.2 πόντους μ.ο καριέρας) και τα 52 στα πλέι οφ (με 13.3).
Η Γερμανία του Ευρωμπάσκετ είναι η ομάδα που κράτησε ακέραιες τις προσδοκίες του μαύρου αλόγου της κούρσας, την ώρα που διάσπαρτα φαβορί και αουτσάιντερ απογοήτευαν. Παίζοντας εντός έδρας σε Κολωνία και Βερολίνο ανέβασαν το τέμπο, άνοιξαν το γήπεδο χάρη στους πολλούς ψηλούς σουτέρ (Βάγκνερ, Ζενγκφέλντερ, Τίμαν, Φόγκτμαν). Αν στην εξίσωση προστεθεί ο απολαυστικός Μαόντο Λο του 51.4% στο τρίποντο(το Alba effect σε όλο του το μεγαλείο), ο Ομπστ και ο Γκιφάι του 43.8% το πράγμα γίνεται περίπλοκο για την αντίπαλη άμυνα, η οποία μπορεί κάλλιστα να θεωρήσει πως μπορεί να αντέξει τους 19 πόντους του Σρέντερ με 37.4% FG (22.2% τρίποντο), αρκεί να μην μπουν οι υπόλοιποι στο παιχνίδι.
Κάπως έτσι η αξιοσέβαστη ομάδα που έχει φτιάξει ο Χέρμπερτ αρέσκεται πολύ να ανοίγει το τέμπο όχι για να επιδιώξει τον καθαρό αιφνιδιασμό (μόλις 5.2 πόντοι) όπως κάνει η Ελλάδα (18.5), αλλά για να δημιουργήσει την γρήγορη απειλή που θα επιτρέψει στους σουτέρ να απλώσουν την άμυνα. Παίρνοντας σχεδόν τους μισούς της πόντους από τον πάγκο (45%) δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις, αφού οι περισσότεροι από τους μη ΝΒΑers είναι «ψημένοι» στην Ευρωλίγκα και κρατούν τη βελόνα σε υψηλές στροφές.
Στην άμυνα θα προσπαθήσουν να κάνουν το προφανές, να χτίσουν τείχος μπροστά στον Γιάννη και να χάσουν από τους υπόλοιπους. Μόνο που ρεαλιστικά δεν έχουν την τακτική επάρκεια για να το κάνουν στον ίδιο βαθμό με τους Τσέχους, πράγμα που σημαίνει πως ο Greek Freak θα βρει περισσότερες ευκαιρίες να μπει στο ματς από νωρίς, ειδικά αν η ελληνική ομάδα καταφέρει να ορίσει το τέμπο προς όφελος της. Συνυπολογίζοντας την όχι ακριβώς γρανιτένια αμυντική συμπεριφορά της Εθνικής και τη φυσιογνωμία των δύο ομάδων, η λογική λέει ότι πάμε σε ένα παιχνίδι υψηλού σκορ, όσο και αν πλησιάζοντας προς το φινάλε η νευρικότητα ρίχνει σε ένα βαθμό τα ποσοστά.
Αλλά σας λέω, καλύτερα Γερμανούς. Ούτε μυστήριες ζώνες θα δεις, ούτε προκλητικούς τύπου Ρούντι που θα μπαίνουν στον διάδρομο «κατά λάθος», εκνευριστικούς τύπου Κάλινιτς που πρώτα δέρνουν και μετά ζητούν φάουλ για τον εαυτό τους, ούτε θεόμουρλους τύπου Ποτσέκο.
Είσαι καλύτερος; Θα κερδίσεις.
