Για την Έλενα Ριμπάκινα η νίκη στο Γουίμπλεντον μοιάζει να ήρθε απολύτως φυσιολογικά όπως ακριβώς η ανάσα για τους ανθρώπους. Έμοιαζε σχεδόν μια αυτονόητη συνθήκη. Η 23χρονη Ρωσίδα που εδώ και τέσσερα χρόνια παίζει πια με τη σημαία και την υπηκοότητα του Καζακστάν ήταν όχι μόνο έτοιμη αγωνιστικά για το μεγαλύτερο βήμα στη σύντομη, ως τώρα, καριέρα της αλλά πριν και πάνω από όλα έδειξε πολύ έτοιμη πνευματικά.Δεν ήταν μόνο ο τρόπος που διαχειρίστηκε την πίεση του μεγάλου τελικού και πρώτου για την καριέρα της αλλά κυρίως πως διαχειρίστηκε τη νίκη της επί της Τυνήσιας Ονς Ζαμπέρ. Το τέλος του πρώτου σετ βρήκε τη Ζαμπέρ κυρίαρχη στο κορτ, να κάνει το παιχνίδι της και να ταλαιπωρεί τη Ριμπάκινα. Η Ρωσίδα δεν έδειξε το παραμικρό συναίσθημα. Ούτε μια στιγμή νευρικότητας, ούτε μια αντίδραση και ας μην της πήγανε τίποτε καλά. Δυνητικά, κάποιος εκ των υστέρων θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι ήταν τέλεια προετοιμασμένη για παν ενδεχόμενο. Μόνο που η αλληλουχία των γεγονότων θα τον διέψευδε. Η Ριμπάκινα έμεινε το ίδιο ανέκφραστη και ‘’παγωμένη’’ όταν έκανε ένα γρήγορο μπρέικ στο δεύτερο σετ, δεν έπαιξε το μάτι της όταν κέρδισε το δεύτερο σετ κι κράτησε την ίδια εικόνα και στο τρίτο σετ που της χάρισε τελικά το τρόπαιο.
Το πλέον εκπληκτικό είναι ότι δεν πανηγύρισε ούτε ένα δευτερόλεπτο την τεράστια και δίκαιη νίκη της. Δε χαμογέλασε καν. Τηρώντας το πρωτόκολλο πήγε στο μποξ που βρισκόταν η ομάδα και μέλη της οικογένειας της. Η αδελφή της είχε ξεσπάσει σε λυγμούς, οι υπόλοιποι είχαν πνιγεί στις αγκαλιές. Η Ριμπακινα τους αγκάλιασε, τους φίλησε. Γύρισε στο κορτ για την απονομή, έβγαλε τον επινίκειο λόγο αλλά και πάλι μηδέν εις το πηλίκο και μηδέν συναίσθημα. Δίπλα της η βουρκωμένη Ονς Ζαμπέρ αποτελούσε ούτως ή άλλως μια πολύ πιο γήινη εικόνα, δείχνοντας σε όλους μας τα συναισθήματα του ηττημένου. Η Ριμπάκινα έγινε η πρώτη κοπέλα που κέρδισε γκραν σλαμ τίτλο στην πρώτη της συμμετοχή και το πέτυχε στο Γουίμπλεντον. Έγινε η πρώτη τενίστρια από το Καζακστάν που κέρδισε γκραν σλαμ. Και κυρίως έγινε η πρώτη νικήτρια που δεν πανηγύρισε και δε χάρισε, έστω και για τα μάτια του κόσμου, ένα χαμόγελο σε 15.000 κόσμο που την αποθέωνε. Από την ώρα που βγήκε στο κορτ στο φιναλίστ ως την ώρα που το άφησε πίσω της, σχεδόν τρεις ώρες αργότερα, με το τρόπαιο της νικήτριας στα χέρια της είχε τις ίδιες ακριβώς εκφράσεις. Σε βαθμό που μας άφησε άλυτη την απορία αν το φετινό Γουίμπλεντον το κέρδισε άνθρωπος ή ένα κομμάτι πάγου από τις ρωσικές στέπες.
