Το παιχνίδι ξεκινούσε για τον Γιώργο Πρίντεζη, έναν από τους τελευταίους επιστήμονες του υπό εξαφάνισης είδους του post play. Ένας γραμμωμένος φόργουορντ που έπαιρνε θέση κοντά στο καλάθι, στο αριστερό ή δεξί ποστ, ανάλογα με την περίπτωση. Φρόντιζε επιμελώς την περίπτωση της παρεμβολής του αντιπάλου του με το κορμί του, γράπωνε τη μπάλα, τον αισθανόταν στην πλάτη του.
Ο αντίπαλος του ήξερε πως δεν είχε νόημα να κλείσει το δεξί ή το αριστερό χέρι: αυτός ο μπελάς με την ερυθρόλευκη φανέλα και το 15 στην πλάτη αισθανόταν σαν τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι τόσο κοντά στη στεφάνη.
Μήπως να δοκίμαζε να υπερισχύσει με τη δύναμη του;
«Χαμένος κόπος», σκέφτηκε. «Τον έχω δει τόσες φορές στα βίντεο να κάνει εκείνη την αναθεματισμένη περιστροφή προς τα δεξιά ή τα αριστερά, εκεί που πρακτικά δεν υπάρχει χώρος. Σου παίρνει ένα βήμα και σε υποχρεώνει να μειονεκτείς. Ακόμα και να προλάβεις, το κάνεις με την ψυχή στο στόμα. Με κάποιο τρόπο, το αισθάνεται. Με μια προσποίηση σε στέλνει στον αέρα και σε κάνει να φαίνεσαι κουτός».
Και μετά σκέφτηκε εκείνο το σουτ, που κάποιος το είπε «πεταχτάρι» και κόλλησε, βλέπετε δεν είχε έρθει ακόμα στην Ελλάδα το floater. «Εμένα μου λες. Μένεις στο ζωγραφιστό να τον περιμένεις και τούτος σουτάρει λες και έχεις ένα όπλο κολλημένο στον κρόταφο του, τόσο γρήγορα. Είσαι σίγουρος πως αυτή τη φορά θα του στείλεις τη μπάλα πίσω στο κεφάλι, ή ακόμα καλύτερα στην εξέδρα. Αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνεις. Έχει και αυτή την αίσθηση του παιχνιδιού που τον βοηθάει».
Κάποια στιγμή τον είδε να τριγυρνάει στο φτερό, με την γραμμή του τριπόντου μπροστά στα παπούτσια του. «Εντάξει, από εκεί μπορώ να πάρω ένα ρίσκο. Συνήθως τα βάζει αφού ζεσταθεί από κοντά, όχι το αντίθετο. Αν το ματσάκι πάει προς το τέλος και είμαστε στο σουτ, δεν τον αφήνω ούτε να το σκεφτεί. Δεν θα την πατήσω εγώ σαν την ΤΣΣΚΑ. Ή την Μπαρτσελόνα. Ή τον Ερυθρό Αστέρα. Ή τον Παναθηναϊκό. Μετά την Πόλη, ήταν λες και έμεινε η αστρόσκονη πάνω του».
Το παιχνίδι είχε τελειώσει. Ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει ένα ματς που θα έμενε ακριβώς στην ιστορία, από αυτά του Νοέμβρη που θυμάται κανείς μόνο αν υπάρχει πολύ συγκεκριμένος λόγος. Χρόνια μετά, ο αντίπαλος του τον ξαναβρήκε στο παρκέ. Όλοι, του ίδιου συμπεριλαμβανομένου, ήξεραν πως πιθανότατα ήταν η τελευταία του χρονιά.
«Αρχηγός, ε; Έστω για μία χρονιά, τώρα που έφυγε το φάντασμα με το «7», το φιλαράκι σου, ο partner in crime. Τώρα δεν παίζεις πολύ. Το βλέπω πως σε πειράζει, αλλά έμαθες να εκτιμάς όσα έχεις καταφέρει και να βοηθάς διαφορετικά – είσαι και μπαμπάς πια, άλλαξες, θες δε θες. Τα πόδια δεν είναι τόσο γρήγορα, το κορμί δεν αντέχει το ίδιο το σπρώξιμο εκεί κάτω. Οι αντίπαλοι γίνονται όλο και πιο κοντοί και αυτή η αναθεματισμένη άμυνα με αλλαγές δεν σε βοηθάει.
Ναι, ίσως είναι η ώρα να πας σπίτι. Θα θυμάμαι για πάντα εκείνα τα δάκρυα που έπεφταν όταν κοιτούσες προς τον ουρανό, στον μπαμπά σου που είχε φύγει και εσύ είχες το τρόπαιο του καλύτερου στα χέρια. Εκείνη την cool καλοσύνη του ανθρώπου που δεν χρειάζεται να μειώσει κανέναν για να είναι κάποιος. Έζησες πάνω – κάτω όπως ήθελες, διασκέδασες, άφησες μαλλί, ήσουν ο αγαπημένος των κοριτσιών, οδήγησες γρήγορα, πήδηξες ψηλά, απέτυχες και επέστρεψες. Τους σεβάστηκες όλους και τώρα είναι η ώρα της ανταμοιβής.
Καλή συνέχεια στην άλλη πλευρά, φίλε μου»
