Το πρώτο εξάμηνο της προεδρίας του Βαγγέλη Λιόλιου στον προεδρικό θώκο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης ήταν περίπου θριαμβευτικό. Σε αυτό συνεισέφεραν άμεσα τα όσα – συχνά εντυπωσιακά – έφερε σε πέρας σε αυτό το διάστημα, ρόλο όμως έπαιξε και η αναμενόμενη αίσθηση ανακούφισης όταν το μπάσκετ ξέφυγε από τον, εμμονικό και ασφυκτικό στα τελευταία χρόνια εξουσίας του, εναγκαλισμό του Γιώργου Βασιλακόπουλου με την καρέκλα του. Ο άνεμος ήταν ούριος και ο Πατρινός επιχειρηματίας ήξερε πως ακριβώς να τοποθετήσει το πανί.
Τα πρώτα εντυπωσιακά αποτελέσματα ήρθαν σχεδόν ως φυσικό επακόλουθο, όμως ουδείς παραγνωρίζει ότι απαιτήθηκε ικανή προσπάθεια, διπλωματία, προγραμματισμός. Το φλερτ με τον Δημήτρη Ιτούδη υπήρξε επίμονο ως ότου καταλήξει σε γάμο. Οι Νίκος Ζήσης και Δήμος Ντικούδης ανέλαβαν να μετατρέψουν ξανά την εθνική ομάδα σε γλυκό μπελά. Παίκτες των «αιωνίων» πάτησαν παρκέ παραθύρων και οι θεοί του μπάσκετ τον αντάμειψαν με δυο νίκες επί της Τουρκίας. «Είναι τρελός ο πρόεδρος» ακουγόταν στα αποδυτήρια του Σινάν Ερντέμ την τελευταία ημέρα του Φλεβάρη. Οι πρώτες φωνές αμφισβήτησης που ακολούθησαν τον τελικό κυπέλλου δεν ήταν ακόμα αρκετές για να αλλάξουν το κλίμα.
Τέσσερις μήνες μετά, μπορεί κανείς να πει με σιγουριά πως η περίοδος μέλιτος τελείωσε για τον Βαγγέλη Λιόλιο.
Το προφανές είναι πως οι εξελίξεις της προηγούμενης εβδομάδας πρακτικά τον ανάγκασαν να βγει στην αντεπίθεση. Η ανάρτηση του Δ. Γιαννακόπουλου δεν επιδέχονταν της παραμικρής παρερμηνείας: ήταν μια επίσημη έναρξη εχθροπραξιών που πηγαίνει πολλά βήματα παραπέρα από καταγγελίες, διαρροές και δολοφονίες χαρακτήρα. Οι ανακοινώσεις της ΑΕΚ επίσης δεν άφηναν περιθώρια, αφού αν κανείς αφήσει να περιφέρεται η φήμη της εγκληματικής οργάνωσης, δεν αποκλείεται δει τον εαυτό του σε αυτήν χωρίς καν να το καταλάβει.
Τούτων ειπωθέντων, η θεσμική αντίδραση του προέδρου της Ε.Ο.Κ. ήταν ξεκάθαρα αυτή που ορίζει η βαρύτητα του αξιώματος στο οποίο έχει εκλεχθεί. Οτιδήποτε διαφορετικό θα ήταν δήλωση αδυναμίας που θα έβαζε αυτοστιγμεί ημερομηνία λήξης στην θητεία του και τροχοπέδη στα φιλόδοξα σχέδια του.
Αξιοσημείωτη ήταν και η στάση του στην περίπτωση της επιτροπής προ-αδειοδοτήσεων του ΕΣΑΚΕ και των ιλαροτραγικών παλινωδιών που την συνόδευσαν. Δεν χρειάστηκε παρά μια στοιχειώδης εξιστόρηση των γεγονότων για να κερδίσει με συνοπτικές διαδικασίες την παρτίδα, εφόσον στην τσέπη του είχε τις ίδιες τις υπογραφές των αντιπάλων του. Τυλίγοντας τους στην ίδια τους την κόλλα χαρτί, ανακοίνωσε με πυγμή το τι θα ακολουθήσει, χωρίς περιθώρια για παρερμηνείες, συζητήσεις και προκρούστειες λογικές. Η έλλειψη αντίδρασης από τις εμπλεκόμενες τέσσερις ομάδες – πλην ΑΕΚ – φανερώνει την επιτυχία του.
Η διοίκηση της Ένωσης απάντησε με τον γνωστό, πομπώδη και αμετροεπή τρόπο της, απαριθμώντας κατορθώματα που φτάνουν ως το σελιλόιντ και καταγγέλλοντας προβλέψιμα ωμή παρέμβαση στον ΕΣΑΚΕ, χωρίς ωστόσο να μιλήσει ποτέ για την ταμπακιέρα. Το πιο θλιβερά ελληνικό στην όλη υπόθεση είναι πως αμφότερες οι δύο πλευρές δηλώνουν απερίφραστα πως βαδίζουν στον δρόμο της νομιμότητας. Επειδή πάντως είναι σύνηθες στην γεμάτη από a la carte νόμους Ψωροκώσταινα ο καθένας να εννοεί κάτι διαφορετικό όταν την επικαλείται, ας περιμένουμε να δούμε τι θα αποφανθούν οι εισαγγελικές αρχές, στις οποίες όλοι έχουν απέραντη εμπιστοσύνη.
Το σίγουρο είναι πως και από αυτή την πλευρά ο Βαγγέλης Λιόλιος πρέπει να αναγνώρισε μια κήρυξη πολέμου. Πιθανόν ψυχρού και με διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά πάντως πολέμου.
Κάτι το οποίο οδηγεί στον όχι μικρό αστερίσκο της εμφάνισης του.
Η αντιπολίτευση που δέχεται και θα δεχτεί ο κ. Λιόλιος είναι αυτονόητη: comes with the job. Είναι βολικό να μεταφράζεται τμήμα ή το σύνολο της σε προσωπική επίθεση στο πρόσωπο του, αφού ως τέτοια μπορεί εύκολα να την απορρίψει, πιθανόν και με μια μικρή διάθεση ηρωοποίησης. Είναι ταυτόχρονα και τελείως λανθασμένο. Ως πρόεδρος του Προμηθέα Πάτρας και επιτυχημένος επιχειρηματίας δέχτηκε πράγματι αρκετές τέτοιες. Όμως από τη στιγμή που ανέλαβε δράση ως η κεφαλή του μπάσκετ στην Ελλάδα, οι δύο έννοιες ενώθηκαν και έγιναν αδιάσπαστες ως ότου ολοκληρωθεί η θητεία του. Για όσο διαρκέσει αυτή, η θεσμική υπόσταση εγκολπώνει το προσωπικό μέγεθος. Με άλλα λόγια, ο επιχειρηματίας Βαγγέλης είναι υπόλογος στον πρόεδρο Λιόλιο. Με απόλυτη διαφάνεια.
Πριν ακόμα συμπληρώσει έναν χρόνο, ο 55χρονος Πατρινός πήρε στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης τύπου μια γεύση από τα πυρά που αναμένεται να πυκνώσουν τους επόμενους μήνες. Οι απαντήσεις του ήταν στο όριο του απαξιωτικού: απέδωσε το μεγαλύτερο μέρος αυτών σε παραπληροφόρηση και δεν θέλησε να απαντήσει επί της ουσίας. Μπορεί αυτή απλά να ήταν μια τακτική: να μην γεμίσει με πυρομαχικά το οπλοστάσιο των αντιπάλων του, να μην ρίξει νερό στον δικό τους μύλο. Είναι προφανώς σεβαστή, αλλά πιθανότατα όχι αποτελεσματική σε βάθος χρόνου.
Μπορεί η συζήτηση για τη διαιτησία είναι τόσο παλιά όσο ο ίδιος ο επαγγελματικός αθλητισμός και το πιο σταθερό αποκούμπι των εκάστοτε χαμένων, όμως τα δημοσιεύματα που τον εγκαλούν για λουδοβικισμό, οικογενειοκρατία, ηθικά μεμπτές εργασιακές σχέσεις και διαφθορά δεν είναι προσωπικές επιθέσεις κατά του φυσικού προσώπου, αλλά εναντίον του θεσμικού παράγοντα. Ο ίδιος ο κ. Λιόλιος μπορεί να δήλωσε με απάθεια πως «όποιος θέλει μπορεί να πάει στον εισαγγελέα», όμως δεν αποκλείεται να ανακαλύψει σύντομα πως η ζημιά που μπορεί αυτά να του καταφέρουν εκτός δικαστικών αιθουσών είναι πολλαπλάσια και πως η ζημιά στη βιτρίνα μπορεί κάλλιστα να επηρεάσει το εμπόρευμα στις αποθήκες.
