Έπειδή όμως, το παρελθόν μας έχει διδάξει ότι στις μάχες των αιωνίων οι διαφορές εξισώνονται και η ιδιαιτερότητα των αγώνων δημιουργεί άλλες συνθήκες, κανένας δεν μπορούσε να μιλήσει με βεβαιότητα για αυτή τη δεδομένη ανωτερότητα του Ολυμπιακού.
Τελικά όμως, μέσα στο παρκέ η ποιότητα των «ερυθρολεύκων» δημιούργησε μία τέτοια συνθήκη που ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να διεκδικήσει ούτε καν μία νίκη στην σειρά των τελικών. Εκ του αποτελέσματος πλέον ο Ολυμπιακός είχε πληρέστερο σύνολο, καλύτερα δουλεμένο, αθλητικά ασύγκριτο με τον αντίπαλό του και ψυχολογικά σε απόλυτη ετοιμότητα να αγγίξει την κορυφή.
Ούτε η παρουσία του στο φάινάλ-φόρ της Ευρωλίγκας τον άδειασε, ούτε το ότι βρέθηκαν στο τέλος της σεζόν δημιούργησε στους παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα αίσθηση κορεσμού, αποδείχτηκε μάλιστα το αντίθετο.
Και για τους δύο θα ήταν άδικο να μπούμε σε περαιτέρω τεχνική σύγκριση δυνάμεων. Το νόημα αυτών των τελικών είναι ξεκάθαρο και για τις δύο ομάδες. Ο Ολυμπιακός πρέπει να χτίσει πάνω σ’ αυτό που έχει να δημιουργήσει και να προχωρήσει. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, πρέπει να χτιστεί απ’ την αρχή να ξεφύγει από το τέλμα να βάλει μια τελεία και να ανοίξει μια καινούργια σελίδα.
Το φινάλε του πρωταθλήματος έφερε και το τέλος της καριέρας του Γιώργου Πρίντεζη. Του πιο αγνού, γνήσιού επαγγελματία παίχτη – οπαδού. Το ήθος του Γιώργου όσα χρόνια βρέθηκε στα ελληνικά και όχι μόνο παρκέ θα μείνει μνημείο για το ελληνικό μπάσκετ και είναι ακόμα πιο σημαντικό αν συνυπολογίσουμε πόσο αγαπούσε την ομάδα του και πόσο πολύ ήθελε να παίζει με την ερυθρόλευκη φανέλα…