Ο Κώστας Σλούκας έστεκε ακίνητος κοντά στο κέντρο του παρκέ δευτερόλεπτα αφού είχε δει τη μπάλα να αναπηδά στη στεφάνη. Σχεδόν μαρμαρωμένος. Δύο τρεις ερυθρόλευκοι τον είδαν πρώτοι, έσπευσαν για το πρώτο «δεν πειράζει». Όταν κατάπιε την πρώτη απογοήτευση στράφηκε ξανά στον κόσμο, εκείνους τους λίγους που ήταν εκεί και την Τετάρτη. Τον χειροκρότησαν, τους ανταπέδωσε.
Το μείγμα απογοήτευσης και τσαντίλας είχε ξεκινήσει να εξατμίζεται λίγο μετά το φινάλε. Ο Ολυμπιακός έχει προοδεύσει σημαντικά στο πνευματικό κομμάτι, η μνήμη είναι κοντή και η ταλάντωση των συναισθημάτων μετριοπαθής τόσο σε νίκες όσο και ήττες. Με το ραντεβού στο αεροδρόμιο προγραμματισμένο για τις οκτώμισι του Σαββάτου τα πρόσωπα ήταν νυσταγμένα, αλλά όχι σκυθρωπά.
Στον Ολυμπιακό ο Γιώργος Μπαρτζώκας σφίγγει ανελέητα τη στρόφιγγα του rotation και αναπόφευκτα εξαρτάται από το σκληρό πυρήνα της ομάδας του. Σλούκας, Γουόκαπ, Ντόρσεϊ, Παπανικολάου, Βεζένκοφ, Φαλ γράφουν εαρινές υπερωρίες, πράγμα που αποτελεί φυσική εξέλιξη του τρόπου με τον οποίο δούλεψε μέσα στη σεζόν, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως τα περιθώρια δεν στενεύουν επικίνδυνα. Με τον Μακίσικ να χάνει τα μισά και βάλε λεπτά συμμετοχής του στα τελευταία δύο ματς και τον Ζαν-Σαρλ να μην μπορεί να ανταποκριθεί στο «5», οι ερυθρόλευκοι σχεδόν δεν έχουν την πολυτέλεια να έχουν πάνω από έναν από τους υπόλοιπους παίκτες σε κακή ημέρα ή φορτωμένους με φάουλ. Όχι τυχαία, το πρώτο ράγισμα ήρθε με το γρήγορο τρίτο φάουλ του Γουόκαπ. Όταν μέσα σε ένα λεπτό προστέθηκε και αυτό του Φαλ, η συμπαγής εικόνα των φιλοξενούμενων κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.
Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ είδε τα πρώτα πλέι-οφ της καριέρας του γεμάτα λακούβες και στο Game 4, παιχνίδι στο οποίο είχε πιθανότατα την πιο άστοχη βραδιά της καριέρας του στον Ολυμπιακό. Η διάθεση του στην άμυνα παρέμεινε ως ένα σημείο παρά το ρεσιτάλ αστοχίας, όμως εν τέλει παραδόθηκε στον εκνευρισμό, αντικαταστάθηκε και δεν επέστρεψε ποτέ, αφού ο Παπανικολάου ήταν σταθερά εκεί σε άμυνα και επίθεση. Το ξύπνημα του Ελληνοαμερικανού είναι προφανώς κομβικής σημασίας στο τελευταίο παιχνίδι, όμως αυτό θα πρέπει να γίνει σε συνεργασία με την ομάδα και όχι ερήμην της.
Την ίδια στιγμή ο Σάσα Ομπράντοβιτς αποφάσιζε με τη σειρά του πως θα ζούσε με τους σταρ του. Ο Τζέιμς κάθισε μόνο για 18 δευτερόλεπτα (!), ο απολαυστικός Μπέικον θύμισε πως το mid-range δεν θα πεθάνει ποτέ στα 32΄ δικά του, ο Λι ήταν διακριθείς παρότι σκόραρε μόλις 4π σε 28΄, ο Τόμας πρόσθεσε άλλα 33΄ στα 35΄ της Τετάρτης. Μόνο ο Χολ μοίρασε πραγματικά τον χρόνο με τον Μοτιεγιούνας – για κακή τύχη του Ολυμπιακού ο Λιθουανός μάζεψε γρήγορα τέσσερα φάουλ και ο έτερος αδύναμος κρίκος Βέστερμαν περιορίστηκε στο σκάρτο δεκάλεπτο. Αλλά παίζουν και οι άλλοι και έχουν επίσης προπονητή.
Όλα για όλα πια την Τετάρτη. Ο χρόνος που μεσολαβεί φτάνει και περισσεύει για να γεμίσουν οι μπαταρίες και να αδειάσουν τα κεφάλια. Ο Άλφα Ντιάλο λογικά θα επιστρέψει στους Μονεγάσκους, ο Χασάν Μάρτιν θα κάνει αγώνα δρόμου για να βοηθήσει έστω για ένα δεκάλεπτο. Η σειρά είναι ποιοτική, αγωνιώδης, συναρπαστική, συναισθηματική, γεμάτη εναλλαγές, ήρωες, μοιραίους, Πρίγκιπες και σταρ του ΝΒΑ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Ξέρω, ξέρω. Ένα εισιτήριο για το Βελιγράδι.
Ραντεβού την Τετάρτη στη Nova.