Ήταν γνωστό και όλοι το συζητούσαν συνεχώς ότι κάποιες ομάδες για διαφορετικούς λόγους ίσως αλλά με κοινά χαρακτηριστικά ήταν αντίπαλοι ανεπιθύμητοι στα playoffs της Euroleague. Μια τέτοια ομάδα σίγουρα ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης που έγινε και η πρώτη που έκλεισε θέση στο Βελιγράδι και άλλη μια σαφώς ήταν η Έφες.
Οι πρωταθλητές Ευρώπης σε ολόκληρη την διάρκεια της κανονικής περιόδου παρουσίασαν μια εικόνα προβληματική με ελάχιστες εξαιρέσεις και στιγμές που μπορεί να θύμισαν την…πυραυλοκίνητη ομάδα της τελευταίας διετίας.
Παρόλα αυτά άπαντες περίμεναν την στιγμή της ανάκαμψης για την συγκεκριμένα ομάδα και δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να την δούνε να μπλέκεται μέσα στα πόδια τους στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν, δηλαδή λίγο πριν από το Final Four. H Έφες δεν μεταμορφώθηκε στην σειρά απέναντι στην Αρμάνι Μιλάνο ούτε μας έκανες όλους να τρίβουμε τα μάτια μας με την απόδοση και το θέαμα που προσέφερε άλλα έβγαλε έναν ιδιαίτερα…όμορφο μπασκετικό εγωισμό.
Το ότι με το καλήμερα άλλαξαν τα δεδομένα στην σειρά με τους Λομβαρδούς έδειξε περίτρανα όλα τα παραπάνω, δηλαδή και τους λόγους που κάνεις δεν ήθελε να βρει μπροστά του την Έφες αλλά και τον μπασκετικό εγωισμό σε συνδυασμό με το μέταλλο που διαθέτει η συγκεκριμένη ομάδα.
Στο αγωνιστικό σκέλος έγινε αυτό που αναμενόταν. Οι πρωταθλητές Ευρώπης στηρίχτηκαν στα πιο δυνατά τους χαρτιά (Μίτσιτς, Λάρκιν) τα οποία όταν είναι καλά “τραβάνε” μπροστά και το υπόλοιπο πολύ ποιοτικό ρόστερ που διαθέτει και διαχειρίζεται ο Εργκίν Αταμάν. Η αλήθεια είναι ότι ο κύκλος για την συγκεκριμένη ομάδα δείχνει και έχει κλείσει με πολλά από τα τεράστια ονόματα που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο ρόστερ από του χρόνου να οδεύουν προς άλλες…πολιτείες. Όπως και να έχει ένας τελευταίος χορός και μάλιστα στην πιο φωτεινή σκηνή που είναι αυτή ενός Final Four αποτελεί πάντα ένα πολύ σημαντικό δέλεαρ.
