Ένα παιχνίδι μπάσκετ μπορεί να το κρίνουν μόνο οι διαιτητές! Είτε με ένα σφύριγμα στο τέλος, είτε με πολλά σφυρίγματα κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης. Επίσης ένα παιχνίδι μπάσκετ μπορεί να το κρίνουν οι διαιτητές, ακόμα κι αν δεν αδικήσουν καμία από τις δύο ομάδες. Το πώς μπορεί να γίνει αυτό, είναι κι όλη η σειρά του Ολυμπιακού με την Μονακό! Όλο το… ζουμί!
Στο πρώτο παιχνίδι που ο Ολυμπιακός κέρδισε εύκολα τους Μονεγάσκους η διαιτησία σε γενικές γραμμές ήταν καλή. Στο δεύτερο παιχνίδι που η Μονακό κέρδισε τον Ολυμπιακό, η διαιτησία επίσης, ήταν καλή. Παρόλα αυτά και στα δύο ματς οι διαιτητές έκριναν το αποτέλεσμα. Στο πρώτο παιχνίδι οι ρέφερι είχαν αποφασίσει να αφήσουν το “physical game” να επιτρέψουν το μπασκετικό ξύλο και το έκαναν κι από τις δύο πλευρές, στο δεύτερο ματς σφύριζαν την κάθε επαφή.
Μαντέψτε τώρα τι από τα δύο βολεύει τον Ολυμπιακό και τι την Μονακό; Ο Ολυμπιακός για να σταματήσει μια τόσο γρήγορη και απρόβλεπτη στο transition ομάδα πρέπει να παίξει στο όριο του φάουλ. Προσοχή! Το όριο δεν σημαίνει φάουλ. Στα πλέι οφ το επίπεδο αθλητικότητας των ομάδων που βγαίνει κατά κύριο λόγο στην άμυνα, αυξάνεται περίπου ποσοστιαία 30%. Είναι το αίσθημα αυτοσυντήρησης, η σκέψη ότι δεν υπάρχει «αύριο», ή ακόμα και το μοναδικό δέλεαρ να παίξεις σε ένα φάιναλ φορ.
Οι διαιτητές όπως και οι ομάδες πριν από κάθε ματς συζητούν. Μιλούν για παίκτες, τι πρέπει να προσέξεις στον τάδε, ο δείνα βουτάει συνέχεια για επιθετικό, ο Χ σπρώχνει στην διεκδίκηση, ο Ψ εκτελεί με φόρα μπροστά για να πάρει φάουλ. Όλα αυτά είναι σε ημερήσια διάταξη στην pregame ρουτίνα των «πορτοκαλί». Επίσης ο ένας ξέρει τον άλλο και όλοι μαζί γνωρίζουν αν στο παιχνίδι που θα ξεκινήσει θα αφήσουν να παιχτεί δυνατό μπάσκετ, ή θα πάθει κράμπα η γλώσσα τους να σφυρίζουν ασταμάτητα.
Ο Ολυμπιακός για να περάσει την Μονακό θέλει οι διαιτητές να μπουν κι εκείνοι σε διαδικασία και σε mood «πλέι οφ». Ο Ολυμπιακός θέλει να παίξει και να τον παίξουν φυσικά, σκληρά. Σε αυτό το παιχνίδι έχει πλεονέκτημα, στο φρου – φρου παιχνίδι χάνει αρκετή από την δύναμή του, δεν μπορεί να βρει ρυθμό και δεν μπορεί να στριμώξει μια ομάδα που επιδιώκει την επαφή για να βρει εύκολους πόντους μέσα από τα σφυρίγματα. Ο Τζέιμς για παράδειγμα, είναι ένας παίκτης με τρομερό ταλέντο να βάζει τη μπάλα μέσα στο καλάθι. Όμως, όποτε δεν σουτάρει από μακριά, ζητάει επαφή, προκειμένου να έχει δικλείδα ασφαλείας. Αν δεν το βάλει να πάρει τουλάχιστον το φάουλ, ή να πετύχει και τα δύο!
Οι διαιτητές τον σέβονται περισσότερο από όσο πρέπει και του δίνουν περισσότερα από όσα πρέπει. Από την άλλη είναι ένας από τους καλύτερους σκόρερ της διοργάνωσης και τον σεβασμό αυτό τον έχει κερδίσει.
Εν κατακλείδι ο Ολυμπιακός σήμερα ελπίζει πως οι διαιτητές θα του επιτρέψουν να βγάλει την ενέργειά του και δεν θα κλείσουν το παιχνίδι στο μοτίβο της συνεχούς παράβασης. Αν συμβεί κάτι τέτοιο η ελληνική ομάδα θα έχει προβάδισμα να ανακτήσει το αβαντάζ έδρας με το οποίο μπήκε στα πλέι οφ.