Κι όμως ακόμα και σ’ αυτή την χρονιά που όλοι στο στρατόπεδο του Παναθηναϊκού θα θέλουν να ξεχάσουν γρήγορα, υπήρχαν κομβικές στιγμές που όρισαν την εν γένει πορεία του. Παιχνίδια τα οποία κρίθηκαν στην λεπτομέρεια, στο τελευταίο σουτ, σε ένα χαμένο ριμπάουντ τα οποία αν είχαν έρθει με θετικό πρόσημο ίσως γραφόταν διαφορετικά όλο το υπόλοιπο σενάριο.
Χαρακτηριστικά είναι τα παιχνίδια στην Βιτόρια, στο Μόναχο, στο Κάουνας, στην Κωσταντινούπολη με την Έφες και δύο – τρία ακόμα στο ΟΑΚΑ. Αν όχι όλα, αλλά η πλειοψηφία αυτών των αγώνων αν ήταν νίκες του Παναθηναϊκού, σε συνδυασμό και με την αποβολή των ρωσικών ομάδων από την διοργάνωση, τώρα ίσως να μιλάγαμε για δεύτερη ελληνική παρουσία στα πλέι οφ.
Είναι κανόνας ωστόσο πως την ιστορία δεν την γράφουν τα “αν” και τα “άμα” την γράφουν οι ομάδες οι νίκες και ήττες τους. Ο Παναθηναϊκός φέτος δεν ήταν καλός κι ο λόγος που δεν ήταν καλός είναι ξεκάθαρος. Ξόδεψε πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά που απαιτεί η συγκεκριμένη διοργάνωση για να είσαι στο γκρουπ εκείνων που προχωρούν, που διακρίνονται. Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει τα προβλήματα του με… παυσίπονα την ίδια στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι στην Ευρωλίγκα σκορπούσαν χρήματα είτε για αντικαταστάσεις είτε για βελτιώσεις. Παίκτες επιπέδου Γιούροκαπ τους ζητήθηκε να γίνουν πρωταγωνιστές στην Ευρωλίγκα, ένα επίπεδο πάνω κι αυτό έγινε όχι ως επένδυση, αλλά καθαρά για οικονομικούς λόγους.
Δυστυχώς το πείραμα απέτυχε, όπως απέτυχε και το να επενδύσεις σε πολύ καλούς παίκτες που αντιμετωπίζουν ωστόσο σοβαρά προβλήματα τραυματισμών και συνήθως λείπουν αντί να είναι ετοιμοπόλεμοι όταν κρίνονται όλα!