Λίγη ώρα αφού λύγισαν την Μπαρσελόνα στο Φάληρο, η επωδός των περισσότερων ερυθρόλευκων ήταν η προσήκουσα: «γιατί ακριβώς να ανησυχούμε εμείς για τον αντίπαλο μας; Ας το σκεφτεί αυτός». Το εντός έδρας 13-1 έδινε το δικαίωμα και την αυτοπεποίθηση.
Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού προκρίνουν δικαιολογημένα την ασθμαίνουσα Μπάγερν ως βολικότερο αντίπαλο στο δρόμο για το φάιναλ φορ, όμως με τρία παιχνίδια την ίδια εβδομάδα και προερχόμενη από λαίλαπα covid, οι Βαυαροί έχασαν ήδη το πρώτο από τα τρία εκτός έδρας ραντεβού τους και λογικά θα καταλήξουν όγδοοι και ευχαριστημένοι.
Από τους υπόλοιπους τρεις (Εφές, Μακάμπι, Μονακό), η θεωρία λέει ότι η επικρατέστεροι είναι οι Ισραηλινοί. Ας δούμε όμως πλεονεκτήματα και αδυναμίες.
Εφές: Με πιστοποιητικό πλέι-οφ
Last Dance για την ομάδα που μπήκε σαν σίφουνας στη ζωή μας από το 2018, έπαιξε τελικό, έχασε έναν τίτλο από την πανδημία, κατέκτησε τον επόμενο παρά την πανδημία και τώρα παίζει την τελευταία της ζαριά. Ο Μίτσιτς κάνει αγώνα δρόμου μετά τη θλάση αλλά λογικά προλαβαίνει, όπως και ο εσχάτως κλινήρης Μπομπουά.
Ο Αταμάν ξέρει ότι μαζί με τη Ρεάλ έχει την πιο μπαρουτοκαπνισμένη ομάδα σε επίπεδο πλέι-οφ, παρούσα σε τρία σερί φάιναλ φορ. Τις φορές που η Εφές βρήκε ρυθμό φέτος έδειξε σκηνές από την περσινή και κυρίως προπερσινη απόλυτη κυριαρχία της, όμως δεν είχε ούτε ρυθμό, ούτε ιδιαίτερη όρεξη. Η τελευταία φάνηκε περισσότερο από καθετί άλλο στην άμυνα, εκεί που φάνηκε περισσότερο ο αυξημένος μέσος όρος ηλικίας και το τεράστιο κενό που άφησε πίσω του ο Σανλί αριβάροντας για Βαρκελώνη.
Όμως ποιος μπορεί να βάλει το χέρι του στην φωτιά ότι Λάρκιν και σία δεν έχουν στο τιμόνι τους δύο κόκκινα κουμπιά, έτοιμα να απελευθερώσουν νίτρο στο κοκτέιλ των καυσίμων τους και να εξαφανιστούν από τον επίδοξο μνηστήρα με τέλειο στυλ Fast and the Furious; Ο Ολυμπιακός τους κοίταξε φέτος κατάματα, όμως με αυτή την ομάδα ένα δεκάλεπτο αρκεί για να έρθει η καταστροφή. Αν προσθέσει κανείς την έλλειψη εμπειρίας του νέου Ολυμπιακού σε αυτό το επίπεδο (πλην Σλούκα, Παπανικολάου, Πρίντεζη), το ζευγάρι είναι καθαρό 50-50.
Μακάμπι: Η δεύτερη ζωή
Διαδοχικά χτυπήματα κορωνοϊού, προετοιμασία μετ΄ εμποδίων, καλό ξεκίνημα αλλά συνέχεια με εννέα σερί ήττες, εντός έδρας αποδοκιμασίες σε ευρωπαϊκούς και εγχώριους αγώνες, ανασφάλεια και γκρίνια, απόλυση προπονητή: αυτή ήταν πάνω – κάτω η ζωή της Μακάμπι ως τα μέσα Φλεβάρη, σε μια σεζόν που έμοιαζε όλο και περισσότερο με ανορθογραφία. Η αποβολή των ρωσικών ομάδων έδωσε νέο αέρα στα πνευμόνια της ομάδας του λαού, που είδε ξαφνικά μπροστά της ένα μεγάλο συγχωροχάρτι, από αυτά που κανείς τα βλέπει στον ύπνο και όχι στον ξύπνιο του. Το Γιαντ Ελιάου έγινε ένα μικρό φρούριο, ο υπηρεσιακός προπονητής πηγαίνει με τα νερά των παιδιών που είναι ως συνήθως ευχαριστημένα όσο κερδίζουν – για αργότερα το συζητάμε.
Το ανέβασμα του Κίναν Έβανς έδωσε ισορροπία γύρω από τον άναρχο και συχνά επιβλαβή Γουίλμπεκιν, ο Ζίζιτς συνέχισε να τελειώνει τις φάσεις όσο τροφοδοτείται σωστά, όμως η μεγάλη διαφορά ήρθε από τα φτερά: οι αποστάσεις που δίνει στο παιχνίδι της ομάδας ο Νάναλι (και κατά δεύτερο λόγο ο Γουίλιαμς) και το περίσσευμα αθλητικότητας έκανε την Μακάμπι διεκδικητή σχεδόν από το πουθενά.
Ο Ολυμπιακός διέλυσε τους Ισραηλινούς νωρίς στη σεζόν και έχασε σχετικά εύκολα στο Τελ Αβίβ στο διάστημα του ντεφορμαρίσματός του, όμως συνολικά δεν έχει λόγο να φοβάται την Μακάμπι. Έχει τα εργαλεία για να επιβραδύνει τον Γουίλμπεκιν (Γουόκαπ), τον πύργο που θα κοιτάξει στα μάτια τους αντιπάλους σέντερ (αν και θα χρειαστεί βοήθεια), ενώ η οπορτουνιστική άμυνα της Μακάμπι δεν είναι ακριβώς γρίφος για δυνατούς λύτες. Το Γιαντ Ελιάου είναι φυσικά μέρος της εξίσωσης: αν κανείς λαθέψει στην έδρα του δεν είναι εύκολο να ελπίζει πως θα πάρει πίσω τον ρούμπο σε μια αρένα που συχνά κατηφορίζει: ρωτήστε και τον Λούκα Μπάνκι που το έζησε το ’14.
Μονακό: Άγνοια κινδύνου και τσίτα τα γκάζια
Αν το μομέντουμ είναι πιο σημαντικό από την συνολική πορεία 30+ αγώνων, η Μονακό είναι εύκολα το πιο επικίνδυνο μαύρο άλογο της κούρσας του 5-8 στα πλέι-οφ. Ρεκόρ 8-2 από τον Φεβρουάριο και μετά, διπλό στο Μιλάνο με ένα ημίχρονο κυριαρχίας, Εφές και Ολυμπιακός που έφυγαν από το Πριγκηπάτο με 20 έκαστοι και η άγνοια κινδύνου της ομάδας που ήδη έχει πετύχει, αφού θα είναι και του χρόνου στην Ευρωλίγκα.
Σύμφωνοι, το ειδικό βάρος απουσιάζει, τα πλέι-οφ δεν είναι ακριβώς το ψωμοτύρι των Μπέικον, Λι, Ντιάλο, Μοτιεγιούνας, Χολ, Βέστερμαν, Τόμας και Μότουμ – μόνο ο MVP του Μάρτη Τζέιμς ξέρει τους κανόνες του μπάσκετ του Απρίλη. Όμως η Μονακό έχει επιθετικό ταλέντο συγκρίσιμο με αυτό του Ολυμπιακού και ξεκάθαρο πλεονέκτημα αθλητικότητας και ικανότητας στο 1v1, βάζοντας τους ερυθρόλευκους σε καταστάσεις που δεν τους αρέσει να μπαίνουν.
Το φετινό 1-1 σε Φάληρο και Γκαστόν Μεντεσάν είναι οι δύο όψεις του νομίσματος. Στο Ειρήνης και Φιλίας ο Ολυμπιακός έπνιξε την αντίπαλο του στη βάση της άμυνας και του ρυθμού, όμως μιλάμε για την εποχή του power play μεταξύ Μίτροβιτς και Τζέιμς, με τις γνωστές συνέπειες. Ο δεύτερος γύρος ήρθε με άνευ όρων παράδοση, τον Λι να κολλάει στον Σλούκα σαν ενοχλητικό κουνούπι και τους υπόλοιπους να ασφυκτιούν να κυκλοφορήσουν τη μπάλα απέναντι σε αντιπάλους που βλέπουν τη μπάλα περίπου όπως ο σκύλος το κόκκαλο. Το επιχείρημα «αν γίνει το 2-0 δεν γυρίζει ποτέ» είναι στιβαρό, αλλά και τόσο υποθετικό που καταλήγει ως και άχρηστο.
