Είναι ίσως η πρώτη εβδομάδα μετά από καιρό, ενδεχόμενα και η πρώτη σε όλη τη σεζόν που κλείνει με αρνητικό δείκτη για τις δύο ελληνικές ομάδες στην Ευρωλίγκα. Προφανώς και σε μια σεζόν τέτοιας διάρκειας είναι αδύνατον να βγάζεις μόνο συν αλλά το ζητούμενο κοντεύοντας να φτάσουμε στα 2/3 της διαδρομής είναι πια να ελαχιστοποιηθούν τυχόν ζημιές. Με μια πιο ψύχραιμη ανάγνωση της διπλής εβδομάδας που έκλεισε και οι δύο ομάδες μας έπαθαν….ζημιές διαφορετικού είδους και ύφους…
Ο Ολυμπιακός κερδίζοντας στο ενδιάμεσο δύο συντριβών τη Μακάμπι έχασε μόνο σε επίπεδο εντυπώσεων και μπήκε σε μια φάση έντονου προβληματισμού που όμως δεν έχει να κάνει με τη βαθμολογική του θέση. Από τη στιγμή που προστάτευσε την έδρα του και οι δύο ήττες ήρθαν μακριά από το ΣΕΦ το ζητούμενο δεν ήταν το βαθμολογικό του πρόσημο που στην ουσία παρέμεινε ίδιο! Αλλά η εικόνα της ομάδας στη Βιτόρια και στη Μόσχα που ξεκίνησε ένα κύκλο μάλλον αχρείαστων συζητήσεων ειδικά στα social media που κατά βάση εκπορεύονται από ανθρώπους που τους αρέσουν τα γρήγορα συμπεράσματα και οι βιαστικές παρεμβάσεις. Δεν είναι λάθος βέβαια η ανησυχία ειδικά από τη στιγμή που και στα δύο αυτά παιχνίδια ο Ολυμπιακός δεν έδειξε καμία από τις αμυντικές αρετές του και η επίθεση του δεν λειτούργησε. Αλλά είναι ένα έργο που είχαμε δει και νωρίτερα μέσα στη σεζόν και θα ξαναδούμε ενδεχόμενα και κάποια άλλη στιγμή! Για απλούς λόγους: Φτάνοντας κοντά στα 2/3 της σεζόν ο Ολυμπιακός δεν έχει κατορθώσει να παίξει πλήρης, ούτε σε ένα ημίχρονο και αυτό είναι πολύ λογικό να δημιουργεί μια αναστάτωση στην ομάδα και στους ρόλους των παικτών. Το απλοϊκό «όταν γυρίσουν οι τραυματίες θα είμαστε καλύτεροι» που ακούγεται ευρέως (και όχι μόνο για την περίπτωση των ερυθρόλευκων) είναι ένα πολύ πρόχειρο επιχείρημα που εκπορεύεται από προπονητές του….καναπέ! Για τους κανονικούς προπονητές το αδιάκοπο «μπες-βγες» αποτελεί ένα πραγματικό εφιάλτη. Είμαι από εκείνους που είχαν κτυπήσει το καμπανάκι κινδύνου σε μια λιγότερο εκκωφαντική και οδυνηρή ήττα του Ολυμπιακού στο Μπάμπεργκ γράφοντας πολύ ξεκάθαρα την άποψη μου και για το θέμα της επιστροφής του Σπανούλη.
Τα πράγματα στην περίπτωση του αρχηγού του Ολυμπιακού είναι απλά και όχι σύνθετα. Ο Ολυμπιακός αποφάσισε το καλοκαίρι του 2016 υπό το κράτος και την πίεση ενός κερδισμένου πρωταθλήματος να πορευτεί με τον φυσικό του ηγέτη Βασίλη Σπανούλη για τα επόμενα δύο χρόνια. Ήταν απόφαση μονόδρομος και από τη στιγμή που ο Σπανούλης υπάρχει και συνεχίζει στην ομάδα ανοίγονται μπροστά στον Σφαιρόπουλο δύο επιλογές: Η του δίνει τα κλειδιά του παιχνιδιού ή του εξηγεί ότι λόγω ηλικίας πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω, χωρίς να πάψει να είναι ο ηγέτης της ομάδας. Στον Ολυμπιακό διάλεξαν το πρώτο. Και ζουν με αυτή την επιλογή. Τις καλές βραδιές του Σπανούλη όπως στον αγώνα με τη Μακάμπι που η μπάλα κυκλοφορούσε γρήγορα, δεν την κρατούσε στα χέρια για 10-12 δευτερόλεπτα της επίθεσης και είχε τη δυνατότητα να βάλει στο παιχνίδι και τους συμπαίκτες του ο Ολυμπιακός παίζει υποδειγματικά. Όταν ο Σπανούλης βρίσκει άμυνες όπως της Μπασκόνια ή πολύ περισσότερο της Χίμκι προσαρμοσμένες πάνω του και κάνει κατάχρηση στην κατοχή της μπάλας θα βλέπουμε όσα είδαμε στους δύο αγώνες. Μέχρι το τέλος της σεζόν θα τα δούμε και θα τα ξαναδούμε όλα αυτά να γίνονται. Το μοναδικό ερωτηματικό που θα απαντηθεί με το χρόνο είναι αν στο τέλος το ζύγισμα θα βγει κανονικό για τον Ολυμπιακό ή ελλειποβαρές.
Ο Παναθηναϊκός έφυγε από τη διπλή εβδομάδα ζημιωμένος για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Στη δική του περίπτωση τα προβλήματα δεν είναι αγωνιστικά αφού οι ρόλοι στην ομάδα υπάρχουν, είναι διακριτοί και σε γενικές γραμμές έχει μια σταθερότητα απόδοσης χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις στη σχετική καμπύλη ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω. Η πορεία του Παναθηναϊκού όμως βασίστηκε σε μια πολύ λεπτή γραμμή που εναντίον της ΤΣΣΚΑ έσπασε. Από τις επτά πρώτες στη βαθμολογία ομάδες ο Παναθηναϊκός είναι και φέτος αυτός που έχει τις λιγότερες μέχρι τώρα εκτός έδρας νίκες: Τρεις όλες κι όλες! Όπως και πέρσι όμως τον οδήγησε και τον βοήθησε να μείνει ψηλά το….ΟΑΚΑ!
Αφού δεν κατάφερε να κερδίσει μερικά κλειστά παιχνίδια εκτός έδρας σε αυτή τη διαδρομή ήταν γραφτό ότι η ευαίσθητη και λεπτή ισορροπία κάποια στιγμή θα έτριζε επικίνδυνα. Το 15-0 εντός έδρας αποτελεί ουτοπία και ο Παναθηναϊκός μετά την πρώτη εντός έδρας ήττα του δεν έχει επαρκή «κάβα» από εκτός έδρας νίκες! Κάπως έτσι τα…κουκιά για το πλεονέκτημα δεν βγαίνουν και θα χρειαστεί όχι μόνο να τελειώσει με νίκες στο ΟΑΚΑ την κανονική περίοδο αλλά να βελτιώσει (κυρίως) τις επιδόσεις και τα αποτελέσματα του μακριά από την Αθήνα. Πέρσι το κατάφερε κάνοντας την αποφασιστική νίκη στη Βιτόρια και κλείνοντας το πρόγραμμα του με μια ακόμη εκτός έδρας νίκη επί της βαθμολογικά αδιάφορης Μακάμπι. Φέτος καλείται να κάνει το ίδιο ανεξάρτητα έδρας και ονόματος αντιπάλου αν θέλει να μπει στα πλέι οφ με το όποιο πλεονέκτημα του δίνει η έδρα!
Οι εντυπώσεις λοιπόν είναι διαφορετικές και ακριβώς αντίστροφες: Ο Ολυμπιακός εγείρει ερωτηματικά με την απόδοση του αλλά βαθμολογικά αισθάνεται πολύ άνετα για την ώρα. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τόσα πολλά αναπάντητα ερωτηματικά στο αγωνιστικό κομμάτι αλλά βαθμολογικά η ήττα από την ΤΣΣΚΑ τον πήγε πίσω.