Πάνε 11 καλοκαίρια που η εθνική ομάδα δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι και να ξαναγίνει αυτό που αληθινά είναι: το σύμβολο επιτυχίας όλου του Ελληνικού μπάσκετ. Πάνε 11 πικρά χαμένα καλοκαίρια. Τα πιτσιρίκια που πήγαν χθες στα Λιόσια παρέα με μπαμπάδες και παππούδες ακούνε τα κατορθώματα δύο διαφορετικών γενιών του ελληνικού μπάσκετ περίπου σαν παραμυθάκια δίπλα στο χειμωνιάτικο τζάκι.
Η εθνική ομάδα επέστρεψε για ένα αγώνα στο λεκανοπέδιο της Αττικής και σαν κύμα ξαφνικό που έλεγε και ο Σαββόπουλος τα Λιόσια γέμισαν από τον κόσμο που θέλουμε να βλέπουμε δίπλα μας στα γήπεδα. Αυτό ήταν ήδη μια πρώτη νίκη πριν ο Παπανικολάου βάλει δύο χρυσές βολές χάρη σε ένα ανόητο φάουλ του άπειρου σε αυτό το επίπεδο Γκεγίκ που δεν άφησε τον χρόνο να τρέξει και να μας ρίξει στο καναβάτσο. Η εθνική θα έμπλεκε σε περιπέτειες πρώτου μεγέθους αν έχανε τον αγώνα και θα έμπαινε δυναμίτης ακόμη και στα θεμέλια πρόκρισης στην επόμενη φάση. Θα μπλέκαμε σε σενάρια και άγχος και άντε μετά να ξεμπλέξεις με Άγγλους και Λευκορώσους. Όχι ότι κλείδωσε κάτι αλλά καλύτερα να πηγαίνεις με 2-1 στο Σινάν Ερντέμ τη Δευτέρα παρά με 1-2. Κυρίως όμως οι δύο βολές του ΠΑΠ πέρα από την ανεκτίμητη βαθμολογική τους αξία έκαναν τον κόσμο να φύγει χαμογελαστός. Οι παλαιότεροι κάτι θυμήθηκαν: Την ομάδα που σπάνια πίσω στα καλά χρόνια πρόδιδε τις προσδοκίες τους. Συνήθως τις ξεπερνούσε.
Δύο βολές και μια νίκη δεν σβήνουν μονοκοντυλιά 11 χρόνια. Στην ουσία ακόμη αγκομαχάμε να πάρουμε μια πρόκριση και αυτό είναι η στυγνή ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Όμως, μοιάζει να άνοιξε μια χαραμάδα και να φώτισε ένα σκοτεινό δωμάτιο έστω και για λίγο.
Η εθνική με τον σωστό κόσμο δίπλα της. Απαλλαγμένη από τα διχαστικά μίση της κόντρας των αιωνίων, με τις διοικήσεις των δύο ομάδων να παραχωρούν παίκτες και αυτοί αδιαμαρτύρητα να μπαίνουν στο βάσανο των συνεχόμενων αγώνων. Κάπου εδώ λες: Κάτι δείχνει ν’ αλλάζει. Δειλά-δειλά χωρίς φασαρίες και κορώνες. Αλλά κάτι αλλάζει. Η μεγαλύτερη ζημιά για την εθνική σ΄ αυτά τα 11 χαμένα χρόνια δεν ήταν οι διαδοχικές λογικές, παράλογες ή ηχηρές αποτυχίες αλλά ο μανδύας της εσωστρέφειας που την είχε σκεπάσει. Το νοσηρό κλίμα μιας άρρωστης κατάστασης. Το δέντρο του μπάσκετ που δεχόταν διαδοχικά κτυπήματα οπαδικής αντιπαράθεσης, προσωπικών στοιχημάτων και μια ομάδα που είχε γίνει έρμαιο της προσωπικής ατζέντας ενός ανθρώπου. Ναι, ξέρουμε, είχε καλές προθέσεις. Και ο δρόμος προς την κόλαση σπαρμένος με καλές προθέσεις είναι…
Δεν ξέρω πως θα πορευτεί ο νέος πρόεδρος της ομοσπονδίας Βαγγέλης Λιόλιος. Τα πρώτα στοιχήματα για την εθνική τα κέρδισε εύκολα. Ευκολότερα του αναμενόμενου ίσως γιατί είχαμε ξεχάσει όλοι μας πόσο εύκολα είναι και τα αυτονόητα. Βρήκε πεδίο επαφής με δύο διοικήσεις ως ισότιμος συνομιλητής που ξέρει να κρατάει τις αποστάσεις του και να σέβεται τον απέναντι του. Μάζεψε κόσμο στο γήπεδο και κυρίως καλό κόσμο, έκλεισε μια μεγάλη χορηγία που δίνει τεράστια οικονομική ανάσα αλλά από εδώ και πέρα τον περιμένουν τα δυσκολότερα. Μην ξεχνάμε ότι η εθνική συνεχίζει να έχει πολλά ανοιχτά μέτωπα με πρώτο και σημαντικότερο αυτό του προπονητή. Και όχι μόνο…
Για την ώρα κρατάμε όσα έγιναν και πάνω από όλα το γεγονός ότι η εθνική ακόμη και σε ένα παιχνίδι που δεν ήταν ημιτελικός ή τελικός Ευρωμπάσκετ η παγκοσμίου στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Σε ένα κλίμα υγείας χωρίς ναι μεν αλλά, αστερίσκους και υποσημειώσεις. Όπως τον παλιό καλό καιρό. Κάπου, κάπως, έπρεπε να γίνει μια νέα αρχή, να πούμε εδώ είναι η D-day, να πούμε ότι για μια φορά δεν το πληγώσαμε το μπάσκετ. Το πρώτο βήμα έγινε με την εθνική να επιστρέφει πριν μερικούς μήνες στην πόλη που αγαπάει το μπάσκετ όσο καμία άλλη στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη), τα δεύτερο έγινε στα Λιόσια. Γιατί κάπου εκεί έξω υπάρχει ακόμη ζωντανή μια σιωπηλή πλειοψηφία που στην ψυχή της ζουν και θα ζουν οι βολές του Καμπούρη, τα τρίποντα του Φάνη και του Διαμαντίδη και όχι οπαδικά ντου και μαχαιρώματα.
