Τον Θεόφιλο Μητρούδη ήταν και παραμένει πολύ δύσκολο να τον βάλεις σε μια κατηγορία. Αλλοι τον έλεγαν ουτοπικό, άλλοι ρομαντικοί, οι εχθροί του –την εποχή της προεδρίας του στον Άρη- τυχοδιώκτη. Ο μακαρίτης ο Συρίγος στο φάιναλ φορ του 1994 στο Τελ Αβίβ τον είχε βαφτίσει ‘’θεότρελο’’ παραφράζοντας το μικρό του όνομα και αυτό του έμεινε για 30 σχεδόν χρόνια. Δύσκολο να πεις τι ακριβώς ήταν ο Μητρούδης. Στα 69 χρόνια που πρόλαβε να ζήσει όπως μου είχε εξομολογηθεί ο ίδιος ‘’έζησα δύο, μπορεί και τρεις ζωές’’. Από εκείνες που γίνονται βιβλία και ταινίες. Βιβλίο πάντως πρόλαβε να γράψει και ο ίδιος. Μι ειλικρινή ημι-βιογραφία που αναφερόταν κυρίως στα χρόνια του στο τιμόνι του τότε αυτοκράτορα του Ελληνικού μπάσκετ του Άρη.
Κάπως έτσι τον γνώρισα. Η αφεντιά μου πιτσιρικάς, εκείνος μια γεμάτη δεκαετία μεγαλύτερος διαχειριζόταν ήδη την αντιπροσωπεία αυτοκινήτων που του είχε αφήσει ο πατέρας του. Αυτή που όπως έλεγε την ξόδεψε για τον Άρη. Εκείνη την εποχή ο Άρης έψαχνε ευκατάστατους με διάθεση να ρίξουν ζεστό χρήμα στο μπάσκετ. Ο Ακης Μιχαηλίδης είχε αναλάβει ένα χρόνο νωρίτερα την προεδρία, ο Μητρούδης έγινε αντιπρόεδρος. Το καλοκαίρι του 1984 αυτός και ο μετέπειτα δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης ήταν οι δύο (και οι μόνοι) που πίστεψαν τον Γιάννη Ιωαννίδη. ‘’Αν πάρουμε τον Γιαννάκη θα γίνουμε ανίκητοι’’, είχε προφητέψει ο ξανθός και έβαλε τον Άρη να παρακολουθεί –χωρίς να συμμετέχει ενεργά- στο τρελό παζάρι προσφορών για τον ‘’δράκο’’. Οι υπόλοιποι διοικητικοί παράγοντες αμφισβητούσαν την σκοπιμότητα μιας τέτοιας μεταγραφής, ειδικά με τα ιλιγγιώδη ποσά που ήδη πρόσφεραν στον Ιωνικό Νικαίας οι τρεις μεγάλοι του κέντρου. Ο Ολυμπιακός έδινε τα περισσότερα, ο Παναθηναϊκός για να ματσάρει την προσφορά είχε βάλει στο κόλπο τον πρόεδρο της ΠΑΕ Γιώργο Βαρδινογιάννη και η ΑΕΚ πόνταρε στη φιλία του Δημήτρη Μελισσανίδη με τον ‘’δράκο’’ από τα παιδικά τους χρόνια στη Νίκαια. Ο Ιωαννίδης όρισε την τιμή: ‘’Μαζέψτε 50 εκατομμύρια δραχμές και θα τον πάρουμε’’. Ο Μητρούδης κατέβηκε στην Αθήνα με δύο βαλίτσες χιλιάρικα. Μια δική του και μια του Μπουτάρη. Και έστησαν το αρχηγείο τους στο μικρό διαμέρισμα του τότε οινοπαραγωγού και μετέπειτα δημάρχου Θεσσαλονίκης στην οδό Σκουφά στο Κολωνάκι. Εκεί γνώρισα τον Μητρούδη, μου τον σύστησε ο Ιωαννίδης, την ώρα που ο έφορος του Άρη Φάνης Ταρνατώρος οργάνωνε την ‘’απαγωγή’’ του Γιαννάκη που είχε συμφωνήσει με την ΑΕΚ και βρισκόταν σε μπουζουκομάγαζο για να γιορταστεί η μεταγραφή. Όταν είδα τις βαλίτσες με τα λεφτά είπα του Μητρούδη: ‘’Δεν μου φαίνονται για 50 εκατομμύρια αυτά εδώ’’. ‘’Αυτά αγόρι μου τα έχουμε για τον Γιαννάκη. Τις βαλίτσες του Ιωνικού τις έχουμε αλλού’’, μου είπε. ‘’Και τον Γιαννάκη θα τον πάρουμε απόψε. Μετά θα τα βρούμε με τον Ιωνικό που δεν θα μπορεί να πει όχι. Τότε θα έρθουν και οι άλλες βαλίτσες’’. Αντίθετα με ότι έγραψε στο βιβλίο του για εκείνο το βράδυ δεν ήμουν μέσα στο διαμέρισμα την ώρα που ο Γιαννάκης υπέγραφε το δελτίο του στον Άρη σε μια κίνηση που θα άλλαζε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Περίμενα ακριβώς από κάτω και έμαθα τη μεγάλη είδηση όταν κατέβηκε ο Ιωαννίδης στο δρόμο για να μου πει ότι όλα έγιναν κανονικά αλλά έπρεπε να κρατήσω το αποκλειστικό για μερικές ώρες. Μέχρι να φυγαδεύσουν τον Γιαννάκη στη Θεσσαλονίκη, να τον κρύψουν για 1-2 μέρες και να κλείσουν τη συμφωνία μαμούθ με τον Ιωνικό, τον οποίο έφεραν προ τετελεσμένου γεγονότος. Οπερ και εγένετο…
Τα επόμενα χρόνια είναι γνωστό τι ακολούθησε. Ο Μητρούδης ήταν φτιαγμένος για μεγαλεία. Είτε ήταν έπη, είτε ήταν καταστροφές.Το ίδιο μέτραγαν σε όλη του τη ζωή τα Δερβενάκια με το Βατερλό. Όταν ο Άρης άρχισε να σκορπίζει και ο Ιωαννίδης κατέβηκε στην Αθήνα για να αναλάβει τον Ολυμπιακό ήταν φανερό τι θα ακολουθούσε. Ήδη μερικά χρόνια νωρίτερα είχε αναλάβει τον Παναθηναϊκό και ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Το χρήμα είχε αλλάξει κατεύθυνση και ο Άρης βρισκόταν στο τέλος μιας αυτοκρατορίας που κράτησε 5-6 ονειρικά χρόνια. ‘’Αναλαμβάνω εγώ’’, είπε ο Μητρούδης που ήδη είχε χάσει μια από τις δύο περιουσίες που έφτιαξε στη ζωή του. Δεν ξέρω αν τελικά έζησε δύο ή τρεις ζωές σε συσκευασία μιας αλλά σίγουρα πέρασαν από τα χέρια του δύο περιουσίες. Και ξόδεψε τρεις…
Βγήκε μπροστά και ανέλαβε το καράβι. Το καλοκαίρι του 1992 λίγο πριν φύγω για διακοπές μου είχε πει στο τηλέφωνο: ‘’Και τους δύο δεν μπορώ να τους κρατήσω. Ενας από τους δύο θα φύγει’’. Δεν μου είπε ποιος γιατί δεν ήξερε. Είχε φτιάξει το πλάνο του Άρη χωρίς ένα από τους Γκάλη-Γιαννάκη. ‘’Μη φοβάσαι Θεόφιλε, θα φέρω από την Αμερική ένα παιχταρά που όμοιος του δεν θα έχει ξαναπεράσει από την Ευρώπη΄΄ του είχε υποσχεθεί ο Στηβ Γιατζόγλου που είχε μόλις αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ομάδας. Ο παιχταράς ήταν ο Ρόι Τάρπλεϊ την κόρη του οποίου είχε βαφτίσει, μάλιστα, ο Θεόφιλος. Ο Γιαννάκης συμφώνησε πρώτος και αμέσως σε όσα του πρότεινε ο Μπουτάρης. Και του έλαχε το πικρό ποτήρι να δείξει την πόρτα εξόδου στον Γκάλη. Αυτόματα έγινε κόκκινο πανί. ‘’Πίσω δεν κάνω, δεν φεύγω και θα πάρω το πρωτάθλημα από τον Κόκκαλη και τον Γιαννακόπουλο’’, μου επαναλάμβανε κάθε φορά που μιλούσαμε εκείνη την εποχή. Και ο Άρης με τον Τάρπλει άρχισε να παίζει αεροπλανικό μπάσκετ. Μόνο που κάποια στιγμή ο Ρόι πήρε πάλι την κάτω βόλτα και η ουτοπία του Θεόφιλου διαλύθηκε. Όχι πριν προλάβει όμως να χαρίσει στον Άρη τον πρώτο του Ευρωπαϊκό τίτλο στον επεισοδιακό τελικό του Τορίνο κόντρα στην Εφές τον Απρίλη του 1993. Δεν μπορούσε όμως να αντέξει με τα χρέη να πνίγουν την ομάδα και τον ίδιο αδύναμο να ανταπεξέλθει. Ακόμη και μια Σλοβένικης προέλευσης εταιρεία που εμφανίστηκε η διαβόητη Καραντάνια αποδείχθηκε φάντασμα. Ήταν η χαριστική βολή. Αποχώρησε κουβαλώντας άδικα πάνω του το κλισέ ότι ήταν αυτός που έδιωξε τον Γκάλη από τον Άρη. Στα χρόνια που ακολούθησαν όταν θέλαμε να τον πειράξουμε αρκούσε να του πούμε αυτή την πρόταση: ‘’Ναι αλλά εσύ έδιωξες τον Γκάλη’’ για να πάρει μπροστά και να ξεκινήσει να λέει την γνωστή ιστορία. Πέρασε δύσκολα τα επόμενα χρόνια αλλά πάντοτε ήταν αισιόδοξος και αλέγρος με κέφι για τη ζωή. Και μια αγνή πραγματική αγάπη για το μπάσκετ που συνέχισε να το παρακολουθεί σαν απλός φίλαθλος. Πρόλαβε να γράψει ένα πολύ ειλικρινές βιβλίο για την άνοδο και την πτώση του Άρη και όποιος το διαβάσει θα μάθει πολλά για όσα έγιναν εκείνα τα αξέχαστα χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Είχε αποσυρθεί σε ένα χωριό της Λάρισας, στο οικογενειακό εξοχικό αλλά όποτε είχε όρεξη για κουβέντα με έπαιρνε για να μάθει παρασκήνια και λεπτομέρειες για την ευρωλίγκα. Τους τελευταίους μήνες είχε χαθεί. ‘’Είμαι δύσκολα’’, μου είχε πει καθηλωμένος από ένα άσχημο κάταγμα. ‘’Αλλά σας βλέπω κάθε Πέμπτη και Παρασκευή ο κόσμος να χαλάσει’’.
Δύσκολος ο επίλογος. Και ακόμη δυσκολότερο να βρω ένα τρόπο να τον βάλω σε μια κατηγορία, σε ένα καλούπι. Ισως οι Λατινοι έχουν την πιο σωστή έκφραση: Sui generis. Μια κατηγορία μόνος του. Καλό ταξίδι ωραίε ‘’θεότρελε’’ που κατάφερες στην ίδια ζωή να κάνεις την πιο μεγάλη μεταγραφή στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ και να συνδέσεις το όνομα σου με την πιο μεγάλη φυγή….
